δεν είναι καιρός ;

Πιάνω το Harper's Bazaar στα χέρια μου -  δεν είμαι αναγνώστρια της συγκεκριμένης φυλλάδας που το δίνει ένθετο, αλλά ήθελα την ταινία με τον Αστέρ και τη Ρότζερς, να μου θυμίσουν τα αρχαία εκείνα μιούζικαλ, αν βρω ποτέ χρόνο και διάθεση να τη δω- και νιώθω για άλλη μια φορά πόσο εκτός πραγματικότητας είμαστε, συνεχίζουμε να είμαστε.
Φυσικά ένα διεθνές περιοδικό σαν το συγκεκριμένο δεν θα άλλαζε το concept του, μόνο και μόνο επειδή η Ελλάδα δεν έχει πια το κοινό που του ταιριάζει.
Από την άλλη οι δημοσιογράφοι κλπ εργαζόμενοι του κλάδου  που ζουν στην Ελλάδα και ασχολούνται με την έκδοσή του και άλλων παρόμοιων εντύπων, μοιάζουν να είναι από άλλον πλανήτη.
Όπως και όλες οι σαχλοεκπομπές της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης που συνεχίζουν να υποστηρίζουν ένα λάιφσταιλ ανύπαρκτο κι ακατανόητο για τον πολύ κόσμο.
Δεν ξέρω πια ποια είναι η Ελλάδα. Σίγουρα η Ελλάδα για την οποία διαβάζω στις εφημερίδες ή που βλέπω στην τηλεόραση , δεν είναι η Ελλάδα που ζω γύρω μου. Ούτε στα χειρότερά της, ούτε στα καλύτερά της. Είναι απλά μια άλλη Ελλάδα

Νιώθω την ψαλίδα να μεγαλώνει συνεχώς ανάμεσα στους πολλούς που στερούνται ή που θα στερηθούν στο άμεσο μέλλον το φαΐ, τη θέρμανση, τα φάρμακα και σε εκείνους που συνεχίζουν να κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα, να απασχολούν προσωπικό για τις δουλειές του σπιτιού τους και να πηγαίνουν σε λαμπερά ρεβεγιόν.

Αλλά τα ΜΜΕ νομίζω πως θα έπρεπε να εναρμονιστούν με την ζωή των περισσότερων και με το σήμερα. Και δεν εννοώ να αναπαράγουν τη μιζέρια και την κατήφεια, αλλά να γίνουν πιο σοβαρά. Να απαλλαγούν από όλα αυτά τα σαχλοκούδουνα που προβάλλουν μια ανύπαρκτη, εντελώς ακαλλιέργητη Ελλάδα με μηδενική πνευματικότητα. Δόξα τω Θεώ και επιστήμονες έχουμε και καλλιτέχνες εναλλακτικούς και σύγχρονους και ανθρώπους των γραμμάτων
Στο κάτω κάτω το πάρτυ της ψευτογκλαμουριάς τελείωσε.  Δεν είναι καιρός κάποιοι να πάνε στα σπίτια τους ;

αυτοκριτική

Μια μέρα μου είπε ο Χ στην Ελλάδα είστε όλοι παράνομοι. Δεν το δέχτηκα φυσικά. Σκεφτόμουν πως τόσο εγώ όσο και οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω ζούμε τίμια. Δεν παραβαίνουμε τους νόμους, είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας, δεν μπορούσα να φέρω στο μυαλό μου τίποτα που να δικαιολογούσε την παραπάνω κατηγορία. Ήταν άδικη.
Δεν στάθηκα στην άλλη του παρατήρηση πως το κράτος το ίδιο σε ωθεί σε κάποια μορφή παρανομίας,στην οποία μπορεί να καταφύγει και ο πιο έντιμος εξ ημών απλά και μόνο για να επιβιώσει ή μην έχοντας άλλη επιλογή.
Εκ των υστέρων καταλαβαίνω την λανθασμένη οπτική μου. Παράνομος δεν είναι μόνο ο φονιάς και ο ληστής. Παράνομος είναι ο κάθε ένας που παρκάρει επί της Κηφισίας για να αγοράσει τσιγάρα. Παράνομος είναι κι εκείνος που έδωσε φακελάκι στο γιατρό για να χειρουργηθεί. Παράνομοι είμαστε όλοι μας που τα σπίτια μας δηλώνονται με λιγότερα τετραγωνικά στη ΔΕΗ, από αυτά που είναι στην πραγματικότητα.Παράνομη είναι και η Χ -ένα από τα πιο έντιμα πρόσωπα που γνωρίζω- γιατί στο σπίτι που έχτισε δήλωσε το ημιυπόγειο καθιστικό σαν αποθήκη. Παράνομη είναι και η Α που πρόσθεσε ένα μικρό υπόστεγο γιατί το σπίτι κινδυνεύει από υγρασία κι ενώ πήγε νομίμως να βγάλει την άδεια,  της είπανε πως δεν την δικαιούνταν.
Παράνομοι είναι όσοι επανασυνδέουν το ρεύμα μόνοι τους, όταν τους το έχει κόψει η ΔΕΗ.
Παράνομοι στην Ελλάδα γινόμαστε όλοι γιατί συχνά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Και τελικά αυτή η παράκαμψη του νόμου, η κάποτε αναγκαία- πώς να αποφύγεις το φακελάκι αν δεν θέλεις να πεθάνεις εσύ ή ο δικός σου άνθρωπος;- οδηγεί σε μια εντελώς προσωποποιημένη εκτίμηση της πραγματικότητας όσον αφορά το νόμιμο και το μη.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει ένα καθολικό νόμιμο.
Ο τέως υπουργός συγκοινωνιών κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες και σίγουρα πιστεύει πως δεν είναι δα και καμιά σπουδαία παρανομία . Οι πολιτικοί κρύβουν εισοδήματα από την Εφορία και είναι κι αυτό δικαιολογημένο στο μυαλό τους.
Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου μπρος πίσω δεξιά αριστερά, ο καθένας φέρνει τους νόμους στα μέτρα του, ανάλογα με την συνείδησή του ή τις ανάγκες του.
Ζούγκλα ;
Δεν πιστεύω στις τέλειες κοινωνίες, ούτε στα απόλυτα λειτουργικά κράτη. Δεν υπάρχουν .
Αλλά στην Ελλάδα θα αμφισβητούσα το ίδιο το γεγονός ότι είμαστε  κράτος.
Αν κράτος είναι "η ανώτατη πολιτική εξουσία, η οποία οργανωμένη σε νομικό πρόσωπο, ασκείται σ'ένα σύνολο ανθρώπων εγκατεστημένων μόνιμα σε μια συγκεκριμένη χώρα" τότε δεν ξέρω σε ποιο σημείο του παραπάνω ορισμού θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον πληρούμε.
Είμαστε μια άναρχη κοινωνία που προσπαθεί να επιβιώσει ή  να πιάσει την καλή, εκμεταλλευόμενη το κενό, την ασάφεια του νόμου  ή την έλλειψη ελέγχου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο.
....
Ίσως να είμαστε από τους πιο φιλοτομαριστές λαούς, ελλείψει ενός μπούσουλα που θα κατεύθυνε τη ζωή μας προς ένα γενικό καλό.
Το ξέρουμε αυτό το γενικό καλό ; Το οραματιστήκαμε ποτέ ;
Φοβάμαι πως όχι. Κι έτσι ο καθένας ακολουθεί το δικό του μοναχικό μονοπάτι που τελευταία όλο και συχνότερα αποκαλύπτεται αδιέξοδο.

το κρύο και το πώς το νιώθεις

κάπως έτσι θα πνιγούμε τώρα κι από την καπνιά. στην Αθήνα που δεν κάνει κρύο.
στην Αθήνα που έχει λεφτά για καφέδες, βενζίνες, κινητά, ακριβά ψώνια από τα Mall, αλλά δεν έχει για πετρέλαιο και φυσικό αέριο
εμένα αν με ρωτούσες ποια είναι η πιο κρύα χώρα, θα έλεγα η Ελλάδα.
γιατί μόνο στην Ελλάδα έχω δουλέψει με 5 βαθμούς* - μέσα - και με 10, όπου η θέρμανση θεωρείται πολυτέλεια, αλλά όχι οι μπότες Ugg.
μόνο στην Ελλάδα.

* και προ κρίσης

μη προσμονή

δεν έμεινε και τίποτα . όλα  τα ίδια.
μόνο το βάρος που δεν μπορείς ν'ανασάνεις μόνο αυτό αλλάζει. ώρες ώρες βαραίνει τόσο που γέρνεις.
με βία το σηκώνεις.
θωρακίζεσαι  για το χειρότερο και όταν είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις χαίρεσαι για τη μικρή σου νίκη να δεις το θεριό κατάματα. δεν το νικάς. ποτέ δεν το νικάς.
τις ώρες μιας τεχνητής ηρεμίας χάνεσαι σε αφηρημένα τοπία.κοιτάς και δεν βλέπεις.
σε κάθε ήττα μαθαίνεις να σκύβεις πειθήνια και υπομονετικά το κεφάλι. πάνε οι καιροί που πολεμούσες ανεμόμυλους.
στην Ελλάδα μόνο χάνεις.
κάποια στιγμή για ένα δευτερόλεπτο χαμογελάς.όμως το ζύγι από την άλλη 
είναι πολύ βαρύ.
θυμώνεις που δεν επέλεξες αυτήν τη μοίρα.
.
που δεν άνοιξες ποτέ φτερά. πάντα κάποιος -κάτι έτοιμος να σου τα κόψει.
δεν είναι που δεν προσπάθησες.

παλιά αναγνώσματα

Προλογίζει ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά:

"Αν ήταν στον κόσμον όλο σήμερα να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό, "γκουρού" όπως τον λένε οι Ιντοί, "Γέροντα" όπως τόνε λένε οι καλόγεροι στο Αγιονόρος, σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά.
Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί : την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της τη δημιουργική, κάθε πρωί ανανεούμενη, αφέλεια, να βλέπεις ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία- αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί, τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδεύει την ίδια του την ψυχή, σα να'χε μέσα του μια δύναμη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο από βαθιά πηγή, βαθύτερη από το σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά, ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει, και γκρέμιζε, όλους τους φράχτες - ηθική, θρησκεία, πατρίδα - που άσκωσε γύρα του ο κακομοίρης ο φοβητσιάρης ο άνθρωπος για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα."

απαισιοδοξία

η κρίση είναι ένα θέμα. η σωστή ή λάθος διαχείριση της εκ μέρος των όποιων πολτικών είναι επίσης ένα θέμα. όμως - και με αφορμή το προηγούμενο μου ποστ - εμείς οι ίδιοι είμαστε ικανοί να προχωρήσουμε στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης, πιο ευνομούμενης, πιο σωστής -στη λειτουργία της -πολιτείας ;
η προσωπική μου απαισιοδοξία οφείλεται εν πολλοίς στο ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω στο τελευταίο.
η υπερβολική ανοχή που κάποιοι -επειδή έτσι τους βολεύει- έχουν ονομάσει ελευθερία, μας έχει μετατρέψει σε μια άναρχη κοινωνία, όπου οι νόμοι ισχύουν για τους δειλούς και τους έχοντες χαμηλή νοημοσύνη και γενικότερα για όσους δεν είναι αρκετά μάγκες για να περάσουν το άδικό τους.
δεν μ'ενδιαφέρει πώς θα κριθεί ένα κείμενο σαν αυτό που τώρα γράφεται ή κι εγώ η ίδια...
αν χαρακτηριστώ αφοριστική ή εχθρική απέναντι στη ράτσα μου που συχνότατα δεν με εκφράζει καθόλου
όχι όταν δίπλα μου κακομαθημένος νεαρός τρώει την τυρόπιτα και πετάει το χαρτί κάτω. όχι όταν ο κάθε ένας παρκάρει όπου βρει, κλείνοντας δρόμους, κλείνοντας άλλους οδηγούς ή καταργώντας μου το ήδη στενό πεζοδρόμιο. όχι όταν το κάπνισμα τελικά επιτρέπεται παντού και αλίμονο σου αν υποστηρίξεις το αντίθετο.
στην Κρήτη λέει πυροβόλησαν λαθροκυνηγοί εναντίον αστυνομικών...
εντυπωσιάζεται κανείς από την είδηση ;
εντυπωσιάζεται από το θράσος της παρανομίας να θέλει να επιβληθεί του νόμου ;
εντυπωσιάζεται κανείς από οποιοδήποτε είδος παρανομίας που καθημερινά μαθαίνουμε ότι συμβαίνει ή ανεχόμαστε;

είμαστε μια κοινωνία ανοχής. μόνο που δεν συνειδητοποιούμε ότι τελικά αυτό που ανεχόμαστε είναι η υποβάθμιση της ζωής μας.
μας αρέσει να κομπάζουμε για τη σπουδαία ιστορία μας, τον εξαιρετικό πολιτισμό μας και τη μοναδική ανθρωπιά μας, αλλά αυτήν την τελευταία την αποκαλύπτουμε σε εξαιρετικές περιπτώσεις μονάχα

δεν ξέρω αν θα καταλάβουμε μια μέρα πως είμαστε ίσοι απέναντι στους άλλους. και πως τους οφείλουμε σεβασμό.
ούτε γνωρίζω πόσους αιώνες εκπαίδευσης χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε την αξία των νόμων και την επιμονή μας στην εφαρμογή τους.

καπνός

Μπαίνω σήμερα στο λεωφορείο και σε λίγη ώρα ενοχλούμαι από μια δυσάρεστη μυρωδιά. Γυρίζω το κεφάλι προς τη μεριά από την οποία προέρχεται και διαπιστώνω πως κάποιος παραδίπλα καπνίζει. Του λέω ορθά κοφτά πως αυτό απαγορεύεται. Αντί να το σβήσει πηγαίνει προς το παράθυρο και συνεχίζει.

Δεν είναι  η πρώτη φορά που συναντώ αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά . Τελευταία συναντώ κόσμο που καπνίζει και στα υπόλοιπα ΜΜΜ ακόμη και μέσα στα δημόσια ασανσέρ του μετρό.

Συνήθως οι εκφραστές αυτής της συμπεριφοράς είναι αλλοδαποί και διάφοροι επαίτες του μετρό.

Ό,τι και να πω σ'αυτήν την περίπτωση θα θεωρηθεί ρατσισμός. 

Εγώ βέβαια δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι. Ο δικός μου ρατσισμός αρχίζει και σταματά εκεί που ο άλλος δε με σέβεται.Δε με νοιάζει ποιος είναι αυτός ο άλλος. Για μένα είναι απλά κάποιος που δεν έχει μάθει να σέβεται τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία βρίσκεται, άρα να επιστρέψει στα βουνά ή στα δάση από τα οποία κατέβηκε. Η εθνικότητά του μου είναι αδιάφορη.

Δεν ξέρω τι άλλο θα φέρει αυτή η οικονομική κρίση, αλλά μέχρι τώρα εκτός από άδεια πορτοφόλια και κρύα σπίτια δείχνει να επιτίθεται και στους στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού και γενικά σε μια επιστροφή σε πιο άγρια ήθη. Δεν είναι μόνο το κάπνισμα. Είναι κάθε μορφή μη σεβασμού του άλλου και κάθε αγενής τρόπος έκφρασης. Νιώθω πως αιώνες πολιτισμού καταρρέουν με τρομερή ευκολία μόλις τα πράγματα πάψουν να είναι ρόδινα.

Είναι λυπηρό.

γρατσουνιές

ίσως να μην έχει καμία σημασία ότι στους τοίχους μου δεν υπάρχει κανένας πίνακας.
ότι τα πράγματα μου είναι μισά εδώ, μισά αλλού και άλλα χαρισμένα σε λάθος ανθρώπους.
ότι τις κυριακές η μοναξιά πονάει. καμιά φορά και τις τρίτες.
ότι μικρά ή μεγάλα,  έμψυχα ή  άψυχα μείνανε όλα με τις γρατσουνιές τους
...
αυτά, δεν θέλω κανείς να τα πάρει. τα άλλα ναι. ελεύθερα.
...
στους γιατρούς θα μάθαινα πρώτα να ακούνε, πρώτα να ακούνε.
η θεραπεία έρχεται μετά. ή δεν έρχεται ποτέ.
αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία όταν ξέρεις το εφικτό και το ανέφικτο
...
ακούω are you coming back ?
...
ούτε το μπλε του ουρανού . μόνο ένα όραμα φυγής. κούτες, πράγματα, αντίο. να μπορούσα
...
 μου λέει τα πιο ωραία λόγια /// πώς ζούσα πριν ; ///
πώς ζούσα χωρίς εσένα
...
κάποιες φορές παίρνεις έναν δρόμο επιστροφής, νομίζοντας πως γυρίζεις σε κάτι φιλόξενα οικείο.
που δεν υπάρχει παρά μόνο στις αναμνήσεις σου
...
είχε μια τρικυμία στο βλέμμα εκείνη η εικόνα, μου θύμισε μια φωτογραφία δική σου.
εντελώς τυχαία άνοιξε μία είδηση από κάτω , από αυτές που διαβάζουμε συχνά τελευταία  σ'αυτόν τον τόπο. μου'ρθε να γελάσω δυνατά
τι αντίθεση! της ομορφιάς με το γελοίο
...
 ένας βάλτος που όλο και περισσότερο μοιάζει με κινούμενη άμμο
...

παρασκευοσαββατιάτικα

από τότε που το άκουσα σ'εκείνη τη διαφήμιση με στοίχειωσε. κι όλη η εικόνα της χειμωνιάτικης μέρας. και της μοναχικής θαλπωρής εντός.
///
συχνά νιώθω πως όλα είναι λάθος σ'αυτόν τον τόπο. εκτός από λίγη ποίηση. και μερικά τραγούδια. και μερικές μέρες καλοκαιρινές μακριά από την πολλή ανθρωπίλα.
///
ίσως οι μεγαλύτερες αρετές στον άνθρωπο - σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο- να είναι η ευσυνειδησία και η ευαισθησία. ευφυία δε χρειάζεται πολλή
///
κρίμα που το καλοκαίρι δεν κρατά για πάντα. το φθινόπωρο είναι γυμνό χωρίς φυλλοβόλα και ο χειμώνας σε μια  γκρίζα και άχαρη πόλη μοιάζει ανεπιθύμητος επισκέπτης
///
 το μυαλό μου χάνει όλο και περισσότερο από φαιά ουσία. ξεχνάω, δεν καταλαβαίνω απλές έννοιες του άλλοτε. γερνάω.
///
ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις το αποδέχεσαι.  ήττα ;
( είναι )
///
 βρίσκω το with love from L.
///

αφήνοντας τον καιρό να τρέχει

την τελευταία φορά που έφυγα από τη Σ. ήμουν γεμάτη νοσταλγία πριν ακόμη φύγω. όπως και στην Τ.
ακουμπούσα στα μεταλλικά καθίσματα, εκεί που μια μέρα έχασα την ομπρέλα μου, ρουφούσα τον αέρα και την απέναντι οικεία γκριζάδα και κάτι μέσα σκιρτούσε για ό,τι άφηνα . είχε υφανθεί ένα παρελθόν  σε δύσκολους καιρούς, που βάραινε ευχάριστα στη σκέψη , και ζητούσε αντίτιμο πριν τη φυγή.
ήταν μικρά λιμάνια σε τρικυμισμένους καιρούς. αλλά και σε καλούς καιρούς.
τώρα γνωρίζω πως το να αποχαιρετάς ένα μέρος  δεν είναι ποτέ το ίδιο.
κάποτε νομίζεις πως οι αποχαιρετισμοί  είναι οριστικοί ....
μετά...μπορεί και να ευχόσουν να ήταν

....
οι μέρες κυλούν με έναν τρόπο θλιβερό, θα έλεγα, έτσι που χωρίς σκοπό τις διώχνω. βιάζομαι να 'ρθει ο χειμώνας, βιάζομαι να φύγει και τελικά αυτό που διώχνω είναι πολύτιμος χρόνος

σήμερα επιτέλους ο ουρανός πήρε ένα χρώμα που πιο πολύ μου πάει.
στο τρένο οι εικόνες φεύγουν τρέχουν...δεν τις βλέπω
όσο μεγαλώνεις το βλέμμα θολώνει, οι λεπτομέρειες χάνονται

....
6 νοεμβρίου
μιαν άλλη μέρα σαν σήμερα μπήκα σ' έναν δρόμο λάθος .
 κι όλη μου η ζωή στηρίχτηκε σ'αυτό το λάθος.
...
το πρωί σκεφτόμουν την έκπληξη που με περίμενε στη θέαση εκείνων των βράχων.
δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα. οι αναμνήσεις αρχαίων συναισθημάτων χάνονται ολοένα
.
...
για δύο πράγματα δεν έχω μετανιώσει ποτέ.
δύο αποφάσεις που με έφεραν κόντρα με ό,τι αγαπούσα. και με ό,τι μέχρι τότε με προσδιόριζε.
έπρεπε.
χρόνια μετά σκέφτομαι, ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς

γι'αυτό και δε θα είχα ποτέ να συμβουλεύσω κάποιον νέο...τι να κάνει ; πού να πάει ; πώς...
ας κάνει ό,τι θέλει με την ζωή του
μόνο να'ναι δική του η απόφαση , δική του και η ευθύνη
...

... στο φεύγα

Αυτός ο Οκτώβρης φέτος είναι τόσο γλυκός ακόμη και στο φεύγα του , που μερικές φορές σκέφτομαι πως με κάποιον τρόπο θέλει να μας παρηγορήσει. Πως μας λυπάται και μας χαρίζει όλον αυτόν τον ήλιο και τη ζεστασιά.
....

Πέρα από τον καλό καιρό όμως νιώθω κάθε μέρα σαν τον σκλάβο που τραβάει κουπί στη γαλέρα.
Δε με μαστιγώνουν όπως ίσως στα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.Οι μέθοδοι έχουν αλλάξει, το ζητούμενο όμως είναι το ίδιο. Οι σκλάβοι πρέπει να διατηρούν και να δίνουν ζωή στο σύστημα. Αν τους κάνεις να πιστέψουν ότι το κουπί είναι και ελεύθερη επιλογή τους, γλιτώνεις και τις εξεγέρσεις.
Σε κάποιες χώρες οι σκλάβοι ζουν λίγο καλύτερα. Σε κάποιες ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.
Σε κάποιες άλλες έχουν χάσει ακόμη και αυτό το δικαίωμα της σκλαβιάς. Και περιφέρονται σαν φαντάσματα ανάμεσα στους ζωντανούς.
....

Ακούω διαρκώς "ο λαός δεν αντέχει άλλο"...Και ο λαός αντέχει.  Βέβαια πέφτουν μερικοί και το γέλιο φεύγει.... Αλλά αντέχει. Και η ρήση επαναλαμβάνεται από τους επιτήδειους. Εδώ και χρόνια. Και ο λαός αντέχει. Γιατί δεν πέφτουν όλοι μονομιάς. Και η εξαθλίωση έχει δρόμο πολύ ακόμη. Και σε 10 χρόνια από τώρα πάλι κάποιοι θα λένε "ο λαός δεν αντέχει άλλο".
Αλλά κάποιοι θα έχουν αντέξει.
Δε θέλω να φανταστώ τη ζωή τους.

τίποτ'άλλο

Όταν έρχεται κάποιος σήμερα στην Ελλάδα απ'έξω, κάποιος που την έχει ζήσει και την ξέρει , αυτό που νιώθει είναι ότι βρίσκεται σε μια χώρα που παραπαίει , που ψάχνει για μια χαμένη ταυτότητα σε αλλοτινές δεκαετίες, στο '50 και το '60 ή και πιο παλιά και που δεν ξέρει προς ποια κατεύθυνση είναι το μέλλον της .
Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις και ο τύπος γεμίζουν από βιβλία που θέλουν να μας μάθουν την ιστορία του ναζισμού και του εμφυλίου, σαν αυτό να ήταν το κενό στη μόρφωση μας που μας οδήγησε στο σήμερα. Ή σαν αυτή η γνώση να μας οδηγήσει στην μεγάλη αλλαγή που θέλουμε να πετύχουμε σαν κοινωνία και κράτος.  Παλιές μορφές της ελληνικής πολιτικής σκηνής απέκτησαν μια ετεροχρονισμένη σπουδαιότητα ανεξήγητη και μέσα σε όλα αυτά έχεις μια εντελώς γελοία και παράλογη εμμονή σε τελείως ξεπερασμένες δήθεν λαιφσταϊλίστικες εκπομπές, τα ιδιωτικά κανάλια έχουν μετατραπεί στο σύγχρονο δημόσιο της Ελλάδας όπου η οικογενειοκρατία καλά κρατεί. Αλήθεια ο κ. Κωστόπουλος μετά τη γυναίκα του θα διορίσει και τις κόρες του στο Μέγκα ;

Η ποιότητα στη σύγχρονη Ελλάδα εξαντλείται στην ανατύπωση των αναγνωστικών του 1930....αλλά δεν είναι αρκετή και δεν μας οδηγεί προς τα μπρος , ενόσω τα παράσιτα συνεχίζουν να πουλάνε αέρα κοπανιστό και να αναπαράγουν το ψέμα που τους οδήγησε κι εκείνους κι εμάς στο σημερινό αδιέξοδο.

Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι μόνο μία Ελλάδα χωρίς ταυτότητα. Είναι και μία Ελλάδα με ψεύτικη ταυτότητα. Όλα τα τελευταία χρόνια ζούσε με πλαστά χαρτιά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
.....

Προχωράει το φθινόπωρο και φέτος. Ήρεμα κι ευγενικά. Μερικοί μου λένε "κοίτα τον ήλιο...έχουν οι άλλοι αυτόν τον ήλιο ?"
"μα δεν έχουμε τίποτ'άλλο", ψιθυρίζω.τίποτ'άλλο

σκόρπια

"Ακαδημία Ταχυδακτυλουργών"
Η ξεθωριασμένη πινακίδα στην παλιά πολυκατοικία μοιάζει ταυτόχρονα επίκαιρη και άκαιρη με την εποχή.
Ταχυδακτυλουργός....
Πάντως......από το γιατρός, δικηγόρος, καθηγητής, υπάλληλος καλύτερο ακούγεται.
Όταν ένσημα δεν θα κολλήσεις πουθενά, τουλάχιστον ρίξε τα ζάρια σου προς όποια κατεύθυνση θέλεις.
///
Τα πρωινά κάνει πια κρύο. Αυτό το 10-12 πρωινιάτικα δεν είναι το καλύτερό μου.Σε άλλα μέρη δε μ'ενοχλεί, αλλά εδώ απουσιάζει εντελώς η φθινοπωρινή μαγεία.
Η Ελλάδα είναι μόνο για καλοκαίρι. Και για την άνοιξη.
Γι'αυτό και οι περισσότεροι ζουν εδώ με το όνειρο του καλοκαιριού. Και μόνο.
///
Οι ειδήσεις μ'αφήνουν αδιάφορη, το ίδιο και τα νέα των εφημερίδων. Μια διαρκής  πλύση εγκεφάλου για να μπορούν  να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους.
Τι θα ήταν η σύγχρονη Ελλάδα δίχως τα ΜΜΕ ?
///
Αν ξεκινούσα τώρα, δεν ξέρω αν στις αποσκευές μου κουβαλούσα τα τρικ του ταχυδακτυλουργού ή κάτι ανάλογα εξωτικό, ξέρω πως αυτή η μη πίστη σε τίποτα και η έλλειψη προσδοκιών σου δίνει τεράστιες ελευθερίες.

σεπτεμβριάτικα

.....
Το αυτοκίνητο ελίσσονταν σταθερά ανάμεσα στα σκονισμένα στενά του παραμελημένου προαστίου.
Τέλη Σεπτεμβρίου. Στο ραδιόφωνο  Koop. Άλλο ένα τέλος καλοκαιριού κι ένα αίσθημα όμοιο με το θαμπό φως του ήλιου στα σκονισμένα δρομάκια.
Ό,τι θυμάμαι από εκείνες τις άλλες εποχές είναι τα λίγα λεπτά ενός τραγουδιού και η αίσθησή του.



....
Μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η γύμνια και ο αέρας στάσιμος. Μετά τα ελαφρά νυχτικά με τα τιραντάκια.

Τώρα πια είναι ένα κλειστό μακό, να κρατάει τους ώμους και το σεντόνι δίπλα.
Το πρωί αναζήτησα την λεπτή πολύχρωμή μου κουβέρτα.

κούραση

κάθε μέρα επιβεβαιώνεται το αίσθημα μιας γενικευμένης δυστυχίας γύρω μου
δεν κάνω πια ούτε μία συζήτηση που να μην αναφέρεται σε μια προβληματική κατάσταση.
συνήθως ξέρω από πριν τι θα ακούσω
αλλά κι όταν δεν...η ιστορία που ακούω είναι συνήθως χειρότερη απ'ότι φανταζόμουν.
....
κοιτώ τα χρώματα στον ουρανό του Σεπτέμβρη και είναι στ'αλήθεια θαυμάσια έτσι που μπλέκει η δύση ανάμεσα στα σύννεφα.
ροζ, μοβ, σκούρο μπλε...
θυμάμαι συνειρμικά κι άλλους ουρανούς με παρόμοια χρώματα κι ήταν κι εκείνοι το ίδιο όμορφοι
...
αλλά χωρίς  βάρος
...

μόνο ουρανοί

χωρίς στόχους

γυναίκες με στόχους τις λέω.

δεν ανήκα ποτέ στην τάξη τους από μια γενετική ίσως ανωμαλία.
πώς αλλιώς να την χαρακτηρίσω, εφόσον θα ήταν κλειδί για μια κάποιας μορφής ευτυχία, ανεξάρτητης έντονων συναισθηματικών εμπλοκών
κι εφόσον  η ευτυχία είναι το ζητούμενο

στόχους δεν είχα ποτέ.
θα ήταν εύκολο να τους πετύχω. πιστεύω
αλλά πορεύτηκα, αν όχι λάθος, σίγουρα διαφορετικά

 γύρευα  πάντα κάτι  που τελικά δεν μπορούσα να έχω. κι από μια παρανόηση το νόμιζα απλό.
ταξίδεψα γι'αυτό, περιπλανήθηκα, άλλαξα
δεν έχει σημασία
είναι πιο εύκολο να πετυχαίνεις δύσκολους στόχους
πιο απλό

καμιά φορά  σφίγγω τη νύχτα τα χέρια μου σε μικρές γροθιές (ασυναίσθητα). μέχρι να πονέσουν. τότε το καταλαβαίνω και χαζεύω τις τεντωμένες φλέβες.
βλέπω την κάμαρή μου,την δική μου
και μόνο δική μου

ξέρεις τι είναι να λες για κάτι, είναι δικό μου ;
δικό μου μόνο.
μόνο

έχω κάποια εντελώς ασήμαντα πραγματάκια και κάποια άλλα λίγο πιο μεγάλα που τελευταία σκέφτομαι πως δε θα ήθελα να πέσουν στα λάθος χέρια
τα πρώτα θα ήθελα πολύ να καταστραφούν και για τ'άλλα υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν πολύ πιο ανάγκη

κόμπος σήμερα το στομάχι.. ένα Laugenbrötchen.από το πρωί.


την άλλη φορά...πριν πέσω τόσο πολύ, σκεφτόμουν ένα ταξίδι
...................

"τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου"

"Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα", διαβάζω στη Σ. Τριανταφύλλου.

Δεν ξαναπάς εκεί ούτε με βίζα, ούτε με έγκυρο διαβατήριο, ούτε καν με ειδικά διαπιστευτήρια που αποδεικνύουν ότι κάποτε ήσουν επίσημος πολίτης του.
Ούτε και θέλεις
...........

Η ζωή μου είναι γεμάτη καθαρές τομές, σκεφτόμουν σε συνάρτηση με το παραπάνω.

Καθαρές τομές και μη εφαπτόμενοι χρονικοί κύκλοι

..........

Φέτος το καλοκαίρι θύμιζε κάτι παλιό, λησμονημένο. Κάτι του οποίου η αξία παραμένει αναλλοίωτη και μοναδικά πολύτιμη.
 Ήρθε και αποχωρεί σιγά σιγά σαν διακριτικός επισκέπτης που δεν θέλει να μας γίνει βάρος.

..........

Σεπτέμβρης λοιπόν....Σεπτέμβρης...
.



* ο τίτλος από εδώ : http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/antony-gr.html

η ζωή ένα καλοκαίρι

august highlights on PhotoPeach

νέκρα

Άλλη εποχή , τόσο στεγνή ραδιοφωνικά, δε θυμάμαι.
Ψάχνω , ενώ κάθομαι στον υπολογιστή, για μια μελωδία, κάτι να σπάσει τη σιωπή...τίποτα.
Κόσμος, Δεύτερο και Τρίτο έχουν πεθάνει...το ίδιο και νωρίτερα ο best...ο δε "εν λευκώ" έχει καιρό που δεν παίζει διαδικτυακά.
Πέντε σταθμούς είχαμε όλο κι όλο, πάνε κι αυτοί.


Τhis is the Life (που λέει και η Amy)

χαμένες γεύσεις

Νόμιζα (πολύ παλιά) πως δεν θα άλλαζαν ποτέ.

Οι πόλεις, τα σπίτια, οι αυλές τους ....ακόμη και τα δέντρα τους...
Οι παραλίες, οι χωμάτινοι δρόμοι που οδηγούσαν σε αυτές, οι ερημιές, ...
Τα μικρά μπακάλικα με τα πέντε πράγματα όλο κι όλο...
Ο τρόπος που ταξιδεύεις, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που μετρά ο χρόνος...
Οι γεύσεις....
.
Κι ήταν αυτή η ψευδαίσθηση της παιδικής ηλικίας που της έδινε μια ανύπαρκτη σταθερότητα σ'έναν κόσμο που συνεχώς μεταβαλλόταν, αλλά όταν έχεις ζήσει πολύ λίγο δεν το καταλαβαίνεις
 Και μόνο όταν ωριμάζεις αντιλαμβάνεσαι πως η γιαγιά σου που έζησε σχεδόν έναν αιώνα, είδε τόσα πράγματα  να χάνονται και άλλα τόσα να γεννιούνται. Όχι πάντα ωραία .

Βλέπεις τις αλλαγές να συμβαίνουν , μερικές φορές νοσταλγείς αυτό ή εκείνο και  καταλαβαίνεις κι  εσύ ότι μεγαλώνεις μέσα από αυτές..
Όχι πάντα ωραία.

κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί πάνω...

....σκέφτομαι πόσο μαγεία είναι...

Από τότε που το τσεκ ιν και η επιλογή θέσης  γίνονται από το σπίτι (πάντα μα πάντα παράθυρο - εκτός κι αν μιλάμε για πολύωρο ταξίδι, οπότε αλλάζουν οι προτεραιότητες), προσπαθώ να μη ξεχνώ να επιδίδομαι σ'αυτήν την ευχάριστη διαδικασία ψυχικής προετοιμασίας του ταξιδιού.
Για την δε επιλογή  της θέσης λαμβάνω πάντα υπόψιν την ώρα αναχώρησης (ανατολή ή δύση- πού θέλω να είναι ο ήλιος ;) και φυσικά την κατεύθυνση (τι θέλω να βλέπω), που σχετίζεται άμεσα με το προηγούμενο - προς βορρά ή νότο (το συνηθέστερο όταν ταξιδεύεις κάπου κοντά )
Το ιδανικό μου είναι οι προμεσημβρινές ώρες πάνω από το Αιγαίο με τον ήλιο όχι κόντρα.
Στις παρακάτω φωτογραφίες η ώρα ήταν απογευματινή, γι'αυτό κι αυτή η καλοκαιρινή θολούρα στον ορίζοντα, τα δε τζάμια του αεροσκάφους ήθελαν ένα γερό πλύσιμο.

αυγουστιάτικο απόγευμα

Το καλοκαίρι είναι φευγαλέο σαν τρεχούμενο νερό. Αδύνατο να το κρατήσεις στις χούφτες σου. Αν μπορούσες κάποτε να ακινητοποιήσεις τον χρόνο, καλοκαίρι θα ήτανε . 

να, σαν τώρα.

Ο ήλιος χρυσίζει την ώρα του απογεύματος το δεξί μου χέρι και η κουρτίνα  ανεμίζει απαλά από τον αέρα του ανεμιστήρα. Σε λίγο ο ήλιος θα πέσει πίσω από τον λόφο.

Θα ήθελα να διαφυλάξω την ηρεμία αυτού του απογεύματος.

Έχει μια πληρότητα που νομοτελειακά θα χαθεί .

(το «δεν θέλω» μου, δεν έχει καμία δύναμη απέναντι στους αιώνιους ρυθμούς)

...και το καλοκαίρι συνεχίζεται

                                                                        κ α λ ό     μ ή ν α

απέναντι

Μια μέρα που ο ήλιος έκανε τον ιδρώτα να κυλά ασταμάτητα σε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες, που σήμερα μοιάζουν αλλόκοτα μακρινές, μια ψηλή νέα γυναίκα  μου πρόσφερε μια χειροποίητη πλεχτή βεντάλια έναντι του ασήμαντου αντίτιμου ενός δίευρω.

Δεν ήτανε ζητιάνα.Δε διέκρινες ίχνος δουλοπρέπειας πάνω της. 

Οι κόσμοι μας ήταν απλά ασύμπτωτοι

Εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να πληρώσω το δεκαπλάσιο για την ψευδαίσθηση λίγης δροσιάς, πόσο μάλλον όταν αυτή μου προσφερόταν με τη μορφή μιας εξαιρετικής- αισθητικά - χειροποίητης κατασκευής.

Για εκείνη βέβαια, το δίευρω ήταν ήδη μία μικρή περιουσία.. 

Ήταν οι εποχές που νομίζαμε πως οι ρόλοι ήταν αυστηρά μοιρασμένοι και πως τίποτα δεν θα μπορούσε να ταρακουνήσει τον δικό μας, της οικονομικής υπεροχής.

Τελευταία με βλέπω συχνά με το μυαλό  στην αντίπερα όχθη.

summer dress code

Τα αέρινα φορέματα πρέπει να τα αφήνουμε να ανεμίζουνε... σε μέρες με ευεργετικό βοριαδάκι σαν σήμερα. Και οπωσδήποτε να τα συγκρατούμε με χάρη (και μόνο όταν πρέπει).
Διαφορετικά υπάρχουν και παντελόνια και σορτσάκια και κελεμπίες..
Το να τσαλακώνουμε το απαλό ύφασμά τους στις χούφτες μας, προσπαθώντας να τα συγκρατήσουμε, δε λέει.

                                                                          σαββατοαπόγευμα
έχω γεμίσει μοναξιά. αφόρητη.
κάθε βράδυ ένας αόρατος ήλιος χάνεται πίσω από ψηλά σπίτια, ενώ στα μάτια μου φτάνει  μόνο μια στιγμαία αντανάκλαση σε καλά γυαλισμένα τζάμια και ακούω τα τζιτζίκια να τραγουδούν το τέλος αυτού του κουραστικού Ιούλη.
τη μοναξιά δεν τη μετράς με ανθρώπινες φωνές και παρουσίες. την πλέκουνε τα χάσματα μέσα σου απ'όσα θα' θελες και δεν...
απ' την απόσταση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα
από εκείνη την κλειστή πόρτα που αφελώς νομίζεις ότι θα σου ανοίξει όταν χτυπάς.
(νόμιζες πως στην αγάπη, ...)

ξεγελώ...
ξεγελιέμαι...
κυρίως να μην ανησυχούν όσοι δεν φταίνε...
κι αγαπούν απόλυτα κι ανιδιοτελώς

μιλάς ήρεμα, κατασταλαγμένα
ενώ διαλύεσαι αργά

καλοκαιρινές γιορτές

Της αγια Μαρίνας σήμερα.Αν και ο καιρός μοιάζει σκέτο φθινόπωρο είναι μια από τις πιο καλοκαιρινές γιορτές. Λίγες μέρες μετά ,ακολουθεί του Προφήτη Ηλία. Και οι γιορτές και τα πανηγύρια του κυρίως καλοκαιριού συνεχίζονται μέχρι τον Δεκαενταύγουστο.
Κι αν δεν έχεις βρεθεί σε ελληνικό ξωκλήσι αυτές τις μέρες - ασχέτως της θρησκευτικότητάς σου -  δύσκολα αντιλαμβάνεσαι αυτό το κάτι αδιόρατο , το εντελώς μεταφυσικό, το αδύνατο να μεταφραστεί με λέξεις συναίσθημα μιας εσώτερης αρμονίας, όταν βρεθείς σε κάποιο από αυτά.
Μοιάζει με ειδωλολατρεία όπως λέει και ο Ελύτης η ύπαρξη αυτών των λεικών ξωκλησιών στα πιο απίθανα σημεία του τόπου μας.
Και δε χρειάζεται να είσαι Χριστιανός για να νιώσεις την αρμονική τους παρουσία ,ακριβώς εκεί όπου η ομορφιά του τοπίου σου κόβει την ανάσα κι όπου ο άνθρωπος απέχει.

Πάνε πολλά χρόνια που ανέβηκα στον προφήτη Ηλία της Σαντορίνης το βράδυ του εσπερινού. Η θέα των ακτών από τέτοιο ύψος απερίγραπτη,. Ο ναός της μονής μικρός και σκοτεινός φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια και τα κεριά.
Ο κόσμος λιγοστός.
Κάποια στιγμή της λειτουργίας μέσα σε απόλυτα κατανυκτική ατμόσφαιρα, άρχισαν να περιστρέφουν με ραβδιά τους πολυελαίους ,με τις φλόγες των κεριών να τρεμοσβήνουνε .
Οι ήχοι από τις ψαλμωδίες, η μυρωδιά από τα θυμιατά, το χλωμό αντιφέγγισμα των κεριών την ώρα που ο ήλιος άρχισε να δύει.
Μυσταγωγία.

Νομίζω πως ο Θεός- ο όποιος Θεός- δεν κατοίκησε ποτέ τις πόλεις μας. Βρίσκει καταφύγιο σε τέτοιες αετοφωλιές, μακριά από την ασχήμια  να ορίζει -ακόμη-  την δική του αλήθεια.

χωρίς λόγια

καλοκαίρι '13

Απ'όπου και να την δεις, είναι θλιβερή η κατάσταση .
Η κυβέρνηση μοιράζει και ξαναμοιράζει τα τραπουλόχαρτα στους ίδιους πάντα παίκτες, μερικές φορές μάλιστα με περίεργες εκπλήξεις, διχως να συνειδητοποιεί πόσο αποκομμένη είναι από την χώρα και από τον λαό αυτής της χώρας.
Σαν, αλλού να έβαλε στόχο να πάει αυτή, κι αλλού οι υπόλοιποι. 
...
Κάποτε τουλάχιστον προσπαθούσε κάπως να κρατήσει τα προσχήματα.
Χαθήκανε.
....
Οι - ήδη- ελλιπείς υποδομές καταρρέουν καθημερινά, ενώ ο κόσμος συνεχίζει να κινείται προς μια ορισμένη κατεύθυνση από κεκτημένη ταχύτητα, αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό πως η τροχιά του έχει αλλάξει οριστικά.

νύχτες διαφορετικές

Ζηλεύω όσους βρέθηκαν σήμερα έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και άκουσαν live το Αξιον Εστί .
Δεν ξέρω ποιο θα ειναι το μέλλον της κρατικής τηλεόρασης αύριο, ή αυτό της Ελλάδας ή το προσωπικό του καθενός μας.
Αλλά όσοι ήταν εκεί , θα θυμούνται τη σημερινή βραδιά.

...σαν ανοιχτή επιστολή

Το πρόβλημα του κ. Σαμαρά δεν είναι ότι ήθελε να απολύσει κόσμο (αυτό πλέον  όλοι  το περιμένουν καθημερινά όπου και να δουλεύουν). Το πρόβλημα είναι ότι θέλοντας να απολύσει τους μη δικούς του, για να βολέψει τους υπόλοιπους σε ακόμη πιο προνομιούχες θέσεις ενδεχομένως, τα έβαλε με έναν θεσμό.
Και με τους θεσμούς είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, κ Σαμαρά.
Γιατί δεν μπορείς να πείσεις τον Ακρίτα του Έβρου ή του Καστελόριζου ή τον ξενιτεμένο που είχε για συντροφιά του (ελληνική) ένα ραδιόφωνο ή δυο ποιοτικές εκπομπές, για τις καλές σου τις προθέσεις.
Δεν μπορείς.
Γιατί ελάχιστα τον ενδιαφέρει πόσο πληρώνεται ο τεχνικός της ΕΡΤ και ποιος τον διόρισε εκεί (αυτά είναι δικά σου θέματα να τα φροντίσεις σωστά.) Άυτόν τον ενδιαφέρει η ίδια η ΕΡΤ.  Όπως τον ενδιαφέρει και το κρατικό νοσοκομείο. Και το δημόσιο σχολείο.

Στα χέρια σου κρατάς τα στοιχεία όσων διορίστηκαν με αδιαφάνεια (δε θέλω να πω ποιος τους διόρισε εκεί) , μπορούσες να προβείς σε απολύσεις. Δεν ήθελες.

Είναι αστείο που τώρα που εσύ ήθελες να κλείσεις την ΕΡΤ μας έκανες μανιώδεις θεατές της και ακούμε καθημερινά τα κατορθώματά σας. Τις προσπάθειες σας να την φιμώσετε τοποθετώντας παντού, όπου προσπαθεί να εκπέμψει, δικούς σας πομπούς. Την προσπάθειά σας να βρείτε ΤΩΡΑ εκ των υστέρων τα στοιχεία που θα αποδείξουν την διαφθορά και την σπατάλη (τις οποίες κανείς δεν αποκλείει...αλλά γιατί δεν τα φέρατε νωρίτερα στο φως ; γιατί δεν είπατε νωρίτερα πριν το "μαύρισμα" - κοιτάξτε τι συμβαίνει . μήπως επειδή ήταν και δικό σας έργο ; ή μήπως επειδή σας έλειπαν τα στοιχεία; αν πάλι δεν σας έλειπαν, γιατί τα ζητάτε τώρα ;)

Τα βάλατε με έναν θεσμό και κανείς δεν μπορεί πλέον να πιστέψει τις καλές σας τις προθέσεις.
Γιατί δεν υπάρχει σωτηρία μιας χώρας  δίχως το λαό της, τον πολιτισμό της , την ιστορία της.
Κι αν κάποτε η ιστορία γράφονταν σε βράχους κι αργότερα πέρασε στον πάπυρο και στο χαρτί, η πιο σύγχρονη ιστορία γράφτηκε  κάπως έτσι

Την ξέρω τη φωνή που λέει : - Δε θέλω να πληρώνω τους χαραμοφάηδες της ΕΡΤ

Σας  βεβαιώνω. Ούτε κι εγώ.
Αλλά πληρώνω τόσους χαραμοφάηδες....Τόσους..... Και κυρίως αυτούς που με ξεφτιλίζουν καθημερινά και μου μαυρίζουν τη ζωή.

ΕΡΤ

Μπορούσαν να απολύσουν όσους, χωρίς κανένα λόγο - χωρίς καμία ανάγκη, προσέλαβαν, υπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες.
Μπορούσαν να μειώσουν τις υψηλές αμοιβές των ευνοημένων.
Μπορούσαν να βρουν χίλιες δυο λύσεις που θα οδηγούσαν σε εξυγίανση .

Δε διαλέξανε καμία από αυτές.

(η "αδιαφάνεια" την οποία επικαλούνται είναι δικό τους έργο.... όπως και όλα όσα οδηγούν στο ξεπούλημα της χώρας και των όποιων αξιών της )

φτώχεια παντού

Εντάξει.....μπορώ να ζήσω με τα φτηνιάρικα ρούχα και παπούτσια που γέμισαν τις βιτρίνες και την αγορά. Άλλωστε πού λεφτά για τα άλλα ;
Αλλά εκεί που με λύπη παρακολουθώ και υφίσταμαι τις συνέπειες της κρίσης , είναι στα βιβλία.
Μπαίνεις σ'ενα (οποιοδήποτε) από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και σχεδόν το μόνο που βρίσκεις είναι επανεκδόσεις παλιών κλασικών, από καινούργια ξένα βρίσκεις μόνο συγγραφείς που θεωρούν σίγουρους οι εκδότες για το ελληνικό κοινό όπως λέμε Μουρακάμι ή Γιάλομ ή Νταν Μπράουν  (πού να μεταφράζεις τώρα άγνωστους ξένους !) ή πάλι κάποια διεθνή μπεστ σέλερ του τύπου διαφόρων γκρι αποχρώσεων που (περιέργως) πουλάνε όπως και τα φτηνιάρικα παπούτσια.

Κρίση παντού είπαμε.
Ήμασταν που ήμασταν φτωχή αγορά στη διάθεση και κυκλοφορία νέων (ξένων) τίτλων στην Ελλάδα...τώρα απογίναμε

μουσική του δρόμου

Η πόλη έχει γεμίσει από πλανόδιους μουσικάντηδες.
Συνήθως επαναλαμβάνονται και κουράζουν με τα ίδια κακοπαιγμένα τραγούδια
Κάποιες φορές όμως καταφέρνουν και ξεφεύγουν.
Και ακούς κάτι τέτοιο στην είσοδο του καλοκαιριού

κουπόνια

Κάποτε, όταν ο έντυπος τύπος πουλούσε ακόμη, μοίραζε κουπόνια για εγκυκλοπαίδειες και τόμους ιστορίας. Σήμερα που οι πωλήσεις του έχουν πέσει και λόγω  διαδικτύου, προσπαθεί να προσελκύσει τους λιγοστούς κλασικούς αναγνώστες με κουπόνια προσφορών για τα σούπερ μαρκετ και καρτών υγείας
Το ότι η υγεία των πολιτών μιας χώρας θα ξέπεφτε σε επίπεδα κουπονιών .... το παρακολουθώ με ένα συναίσθημα που δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω.
.....
Κάτα τ'άλλα μπήκε το καλοκαιράκι, με όχι και τόσο καλοκαιρινή διάθεση σήμερα...
ας το περάσει ο καθενας όσο καλύτερα μπορεί

Κλασικό μεν το παρακάτω, αλλά ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου

πρωινό

ζαλισμένη ήμουν το πρωί
με έτρωγε μια αδικία κι άφηνα αφηρημένη το βλέμμα να παρασυρθεί από κινούμενες εικόνες του κόσμου που ξυπνάει.
την είδα να έρχεται κουτσαίνοντας προς το παγκάκι της στάσης κι έκανα χώρο να καθίσει. με ευχαρίστησε. μου χαμογέλασε. και μέσα σ'αυτό το χαμόγελο της μαυροφορούσας, ζαρωμένης γριούλας, τόσο όμοιο με αυτό της γιαγιάς μου, έδιωξα την αδικία και τη θλίψη του πρωινού.

lost in translation

Ο Γ έζησε  κάποια χρόνια στο Μόναχο. Πολύ καιρό πριν. Δε μιλάει καλά τη γερμανική γλώσσα, αλλά ώρες ώρες τον ακούω να αναπολεί τη ζωή του εκεί με νοσταλγία.
Σε ένα δυο χρόνια βγαίνει στη σύνταξη.

- Τι λες για το Αμβούργο; Δεν είναι καλά εκεί ;
- Καλά είναι. Αν βγαίνεις οικονομικά , καλά είναι.
- Ας είναι και λίγο φτωχικά, δεν με πειράζει, μόνο να φύγω από εδώ από αυτήν τη μιζέρια. Έβαλα την άλλη φορά στο μπαλκόνι μου ένα πανί να μην βλέπω τους απέναντι. Μετά δεν άντεξα το έβγαλα. Παρατήρησα τις εικόνες γύρω. Βρόμικες πολυκατοικίες, στο απέναντι μπαλκόνι ένα σκουριασμένο ποδήλατο, παντού σκουπίδια, τα μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο....
Βγαίνεις έξω και δεν έχεις πού να περπατήσεις.Το Αμβούργο πρέπει να είναι ωραίο, έτσι δεν είναι ;
- Ναι είναι ωραίο, αλλά προτιμώ τη Στουτγκάρδη
- Δε μου αρέσει. Κάνει γούβα. Πολύ κλειστή.
- Μα είναι ωραίοι οι λόφοι με τα αμπελάκια.
- Πάντως εδώ δεν αντέχεται, Σε πιάνει η ψυχή σου.
- Είπαμε....αν βγαίνεις...
- Μπορώ και με τα λίγα εγώ. Δε χρειάζομαι ακριβό σπίτι. Να μη βλέπω αυτή τη μιζέρια στα πρόσωπα, να βγαίνω και να ανοίγουν τα μάτια μου.
Εσύ δεν το σκέφτεσαι ;
- Το σκέφτομαι.
- Έχει και τη θάλασσα.
- Ναι, έχει και ποτάμι,
- Είναι ωραίο το Αμβούργο, ε;
- Λίγο κρύο κάνει το χειμώνα.
- Δεν πειράζει
......

στη Γερμανία συχνά αισθανόμουν ανασφαλής, γιατί δεν μιλούσα τη γλώσσα όσο καλά θα ήθελα...τελικά όμως καταλαβαινόμασταν μια χαρά. κυρίως ήξερα τι ακριβώς έλεγε ο απέναντί μου και τι μπορεί να ζητούσε. εδώ όσο τέλεια και να μιλάς τη γλώσσα , συχνά είναι αδύνατον να συνεννοηθείς.

......
π.χ. ξέρει κανείς πώς θα υποβάλλει φέτος την φορολογική του δήλωση ;
σε εποχές που  θέλουμε να δείξουμε ότι η εικόνα της Ελλάδας αλλάζει και βαδίζουμε ολοταχώς προς την ανάπτυξη και την πρόοδο (sic !).... βγάζουμε πρώτα τις καταληκτικές ημερομηνίες υποβολής των φορολογικών δηλώσεων (με σκοπό να τις παρατείνουμε ) , στη συνέχεια  στέλνουμε τους ραγιάδες να σχηματίσουν ουρές για να αποκτήσουν εμπρόθεσμα κλειδάριθμους γιατί δεν μπορούσαμε να τους τους ζητήσουμε 1-2 μήνες νωρίτερα, έπειτα θυμόμαστε ότι θέλουμε να δηλωθούν και οι τόκοι των καταθέσεων , αλλα δεν ξέρουμε ακόμη από ποιο ποσό και πάνω (περίμενε ντε να το συζητήσουμε, έχουμε χρόνο...αφού είπαμε θα δώσουμε παράταση) και επιπλέον δεν ενημερώσαμε και τις τράπεζες για να τις στείλουν στους πελάτες τους για να σχηματιστούν κι εκεί εξίσου ωραίες ουρές και τελικά ανακαλύπτουμε ότι οι συνταξιούχοι δεν έχουν πάρει ακόμη τις βεβαιώσεις αποδοχών τους (τι, μόνο με δυο ουρές θα την βγάζανε οι συνταξιούχοι δλδ ;)

........

Γ πότε φεύγουμε για Αμβούργο ;

" ώστε εδώ ήταν όλο το φως κρυμμένο ;"

- Μπορείς να έχεις λιγότερα πράγματα....

Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα κανείς μας δεν έχει λιγότερα πράγματα. Όλοι έχουν πολλά πράγματα, που τα στριμώχνουν σε μικρά σπίτια, μέχρι που εκείνα γεμίζουν ασφυκτικά. Δε μου αρέσουν τα ασφυκτικά σπίτια. Θέλω τους χώρους άδειους και λιτούς με λίγα - ελάχιστα να φαίνονται ,τα τελείως απαραίτητα και με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους σε σημεία μη εμφανή.

Όμως εσένα σε αγάπησα γιατί μπορείς να χωρέσεις τη ζωή σου σε έναν ναυτικό σάκο. Και μαζί σου μπορώ κι εγώ να χωρέσω  τη ζωή μου σε έναν ναυτικό σάκο. Ή  έστω σε δυο βαλιτσούλες μικρές. Από αυτές που μπορώ να σηκώσω.

.....
Στο ενδιάμεσο, έτσι άπληστοι που είμαστε οι άνθρωποι, θα ονειρεύομαι  γυάλινα σπίτια στις ακτές της Αφρικής ή σε κάποιο νησί της Μεσογείου με θέα τη θάλασσα και φως παντού .

επιθυμίες vs ανάγκες

Προχτές είδα ένα φόρεμα ,από αυτά που μια γυναίκα ερωτεύεται. Ή τουλάχιστον μια γυναίκα με το δικό μου γούστο.. Παραμυθένιο, νεραϊδίσιο . Δυστυχώς η τιμή του σε απότρεπε από μια επιπόλαιη αγορά  κι επιπλέον ήταν από κείνα τα φορέματα που φοράς σε πολύ ειδικές περιστάσεις.
Χάιδεψα το αέρινο ύφασμα του και προχώρησα....
Τουλάχιστον κάποιοι κάπου κατασκευάζουν ακόμη όνειρα.
Και η σκέψη αυτή, ότι κάποιοι κάνουν ακόμη όμορφα πράγματα, ήταν από μόνη της ενθαρρυντική.
....

Τελευταία με πιάνω συχνά να σκέφτομαι, πως η κρίση έκανε αρκετούς από εμάς πιο δημιουργικούς. Όπως παλιότερα. Που όταν δεν βρίσκαμε κάτι έτσι όπως το θέλαμε, προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε.
Θυμάμαι  κάτι παιδάκια σε απομακρυσμένα χωριά στην Κένυα να κρατούν στα χέρια τους μικρά αυτοσχέδια παιχνίδια, από τα πιο ετερόκλητα υλικά. Από εκείνα που εμείς πετάμε δίχως ποτέ να αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαν να έχουν μια οποιαδήποτε άλλη χρήση. Ήμουν - είμαι βέβαιη πως εκείνα τα παιχνίδια ήταν πολύ πιο πολύτιμα απ'όσα στολίζουν τα γεμάτα παιδικά δωμάτια των παιδιών μας.

......
Τα προηγούμενα χρόνια απλώναμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πέρα, ανάλογα με τους στόχους που μπορούσε να προσεγγίσει ο καθένας και τώρα καλούμαστε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο.
Δε μας αρέσει, δεν είναι εύκολο.Είναι πιο εύκολο (και αναμφισβήτητα ευχάριστο) να δημιουργείς "ανάγκες" από το να τις καταργείς ή να τις περικόβεις. Εντελώς αντικειμενικά όμως είναι η αντιστροφή της προηγούμενης κατάστασης.
Γυρίζουμε στις βασικές μας ανάγκες και φτιάχνουμε όνειρα στα μέτρα μας. Όχι υποχρεωτικά μικρά, αλλα πιο προσεχτικά διαλεγμένα.

απλά πράγματα

Τελικά ο Απρίλης μοιάζει να είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Ίσως πάλι να μου είχε λείψει πολύ αυτή η άνοιξη, έτσι όπως φέτος ξεδιπλώνεται.
Ο ουρανός φοράει γαλάζια με λευκά συννεφάκια, οι νεραντζιές σε μεθάνε με το άρωμά τους, το καλοκαίρι είναι  μόλις δυο βήματα μακριά.
Όλα μοιάζουν με μια υπόσχεση. Ακόμη κι αν οι τωρινές συνθήκες μας κάνουν να νιώθουμε σαν σχοινοβάτες σε λεπτό σχοινί, όλα μοιάζουν με μία υπόσχεση.
Κι αυτό το αίσθημα της ανεξήγητης προσμονής, άσχετα από το τι θα φέρει το αύριο (που στο κάτω κάτω ποτέ δε μας ρωτάει), ίσως να είναι το πιο ακριβό μας.

Μαζί με μια αγκαλιά που ξυπνάς το πρωί και που κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν ασήμαντα . Τις τρυφερές κουβέντες με κείνους που πιο πολύ αγαπάς, ακόμη κι αν μοιάζουν τρομερά συνηθισμένες. Το ικανοποιημένο βλέμμα του Πορτοκαλή που γλείφεται χορτάτος. Την ομολογία του Γ πως αγαπάει την Ν.
Απλά πράγματα.

ζωή αλλού

Κάποτε  θα περνάμε τους χειμώνες μας στην κυανή ακτή. Δεν εννοώ την Κυανή Ακτή , αλλά έναν τόπο αρκετά γαλάζιο κι αρκετά φωτεινό για να πίνουμε φρεσκοστημένους χυμούς και τ'απογεύματα daiquiri και μαργαρίτες., σαν ήρωες κινηματογραφικής ταινίας.
Θα φοράω τζηνάκια με λευκά δαντελωτά πουκάμισα -  αυτός μου φαίνεται ο πιο τέλειος συνδυασμός- και πολύχρωμα καφτάνια με μεγάλα ψάθινα καπέλα.
Θα διαβάζω - νωχελικά - βιβλία, ψάχνοντας ακόμα τα πιο διαφορετικά , αυτά που δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσαν ποτέ να γραφτούν και θα λιάζομαι τεμπέλικα σε απάνεμες γωνιές, αν και το "λιάζομαι" είναι τόσο λάθος.
Σαν τον Ουάιλντ θα μπορώ να επαναπαύομαι στο ότι δεν θα είμαι αρκετά νέα για να τα ξέρω όλα, αλλά θα αναρωτιέμαι και θα αγωνιώ, πώς θα γίνει η γνώση να μην χαθεί .
Θα σε ρωτάω ακόμη, αν μπορούμε να φτιάξουμε μπαταρίες από τα υλικά που θα έχουμε κοντά μας ή ανελκυστήρες για το φεγγάρι και θα αναρωτιέμαι με ποια δομικά τουβλάκια φτιάχνεις τον κόσμο από την αρχή.
Θα έχω ξεχάσει όλες τις λέξεις που θεωρώ απωθητικές, τους περιορισμούς, τις δυσχέρειες,τις κακουχίες, τα πρόσωπα της παντογνωσίας και τη θλίψη που μου προκαλούν.

Το μόνο που θα χρειάζομαι θα είναι το αίσθημα ηρεμίας που σου δίνει η αγάπη.

όνειρο...

δεν είναι ;

αρώματα

η πιο παλιά που θυμάμαι ήταν μια Charlie.
δε θυμάμαι πώς κατέληξε στα ράφια της εφηβικής μου βιβλιοθήκης, αν την αγόρασα ή αν μου τη χάρισαν. θυμάμαι μόνο πως δεν μου ταίριαζε.
αυτή που μου άρεσε πολύ - κυρίως για τη διαφήμισή της - ήταν η fidji. μια εξωτική καλλονή αναδυόταν αργά μέσα από τυρκουάζ νερά . όμως ένα άρωμα δεν το επιλέγεις ποτέ με βάση μια εικόνα, όσο εξωτική και να είναι. δεν ήταν άσχημο, απλά δεν ήταν εγώ.
η anais ήταν η πρώτη ίσως επιλογή με βάση το άρωμα. ένα έντονο γιασεμί, πολύ διαφορετικό απ'ότι ήξερα μέχρι τότε
ακόμη μου αρέσουν τα λουλουδένια αρώματα, αν και δεν θα ξαναφορούσα anais.
το επόμενο άρωμα που θυμάμαι καλά, ήταν το eternity του Klein. για να το βρω έπρεπε να βγω από την Ελλάδα, μια που εδώ άργησαν πολύ να το φέρουν.
νομίζω πως ήταν η πρώτη μου μεγάλη αγάπη στα αρώματα. του έμεινα πιστή για αρκετά χρόνια
δε θυμάμαι κάποια άλλα ενδιάμεσα, αν και ξέρω πως υπήρξαν μέχρι να βρω το επόμενο κόλλημα μου , το l'eau d'issey, το άρωμα με τις πιο διφορούμενες κριτικές. άλλοι το έβρισκαν θεσπέσιο, κι άλλοι  αρνούνταν να το ταξινομήσουν στα αρώματα.
τα τελευταία χρόνια έχω κολλήσει στο miracle της Lancome.κυρίως για τα βράδια.
τα πρωινά προτιμώ ένα ανάλαφρο άρωμα πασχαλιάς που κυκλοφόρησε πέρσι η Yves Rocher ή το πιο καλοκαιρινό bronze goddess της Estee Lauder, το παλιό azuree soleil του Tom Ford.
αυτό  πράγματι, μου αρέσει πολύ.

άνοιξη

σήμερα στη γειτονιά μου μια νέα γυναίκα κρατούσε μια μεγάλη άσπρη κότα στην αγκαλιά. της μιλούσε σα να ήταν γατί ή σκυλί. παράξενη εικόνα. μου θύμισε  παραμύθι.

το απόγευμα ο πορτοκαλής κοιμόταν γλυκά στην πρασινάδα του κήπου κάτω από το μπαλκόνι μου. δεν ξέρω γιατί αγαπώ αυτόν περισσότερο από τα άλλα γατιά, πάντα υπάρχει ένας λόγος που γεννά τις συμπάθειες. ίσως να είναι τα επιτακτικά νιαουρίσματά του.ίσως το ότι με συντρόφεψε μια μοναχική Κυριακή που όλα μοιάζαν γκρίζα και αδιέξοδα. ίσως το ότι, όταν νόμιζα πως χάθηκε, τον αναζήτησα μέχρι να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά.

οι τελευταίες μέρες είναι τόσο άνοιξη που μερικές φορές μου'ρχεται να πάω να λιαστώ μαζί με τον πορτοκαλή στην πρασινάδα.
μου είχε λείψει αυτό το αίσθημα. 

η άνοιξη είναι άλλο πράγμα σ'αυτή τη χώρα. μ'έναν περίεργο τρόπο σου δείχνει τα ακριβά που έχεις και  λες "ευχαριστώ"

σήμερα θυμήθηκα αυτό...δεν ξέρω γιατί...με τον τρόπο, που οι μνήμες μας θυμίζουν κάτι άλλο

πριν από μερικά χρόνια, θυμάμαι που καθόμουν στην αποβάθρα ενός σταθμού και ήδη νοσταλγούσα
έτσι είναι η νοσταλγία....όταν αφήνεις κάτι που αγάπησες... έρχεται και τρυπώνει μέσα σου και γίνονται δύσκολα τα αντίο
σήμερα πια .... άλλαξαν τόσα πολλά...δεν θα ήταν το ίδιο αίσθημα

αλλά από κείνη την εποχή θυμάμαι μια τρομερή λαμπρότητα . σαν ο ουρανός να ήταν πιο γαλάζιος κι ο ήλιος πιο φωτεινός, και η πόλη τόσο όμορφη και τα βήματα  ανάλαφρα

αναπολώ εκείνη τη φρεσκάδα, την αμεριμνησία

εδώ και καιρό νιώθω χωρίς ρίζες. σαν τρένο στο σταθμό που καθυστερεί την αναχώρησή του γιατί δεν ξέρει τον προορισμό του
και μετά ακούω αυτό ( full screen , please)



και ξεκινώ ήδη ένα νοερό ταξίδι

(ίσως γιατί το πιο ακριβό πράγμα στη ζωή  είναι η ελευθερία μας και το πιο πολύτιμο η αγάπη)

συχνά σκέφτομαι.... πού πήγαν όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που μοιραζόμασταν.
τα μικρά και τα μεγάλα, τα ασήμαντα και τα ανάλαφρα, τα διαφορετικά, τα εμπνευσμένα.
πού πήγαν οι αγάπες μας για τις μουσικές, τα βιβλία, τα ταξίδια.
το μοίρασμα περιπετειών
οι μικρές και μεγάλες επιθυμίες μας

μόνο στα μπλογκ όσων ζουν έξω, μπορείς να δεις ότι η ζωή μπορεί ακόμη να βιώνεται διαφορετικά.
ανθρώπινα
φυσιολογικά

εδώ...
ακόμη και στις απόπειρες να ξεφύγει κανείς, νιώθεις εκείνο το κράτημα...νιώθεις εκείνο το ..."αλλά", τη σκέψη  που θα επιστρέψει στην τρέχουσα θλίψη
την απουσία της χαράς...που αν κάπου τολμήσει να φανερωθεί θα μοιάζει πιο παράνομη από τους κάθε είδους εγκληματίες

τα κείμενα είναι στην πλειονότητά τους πολιτικά.
η ζωή που χάνουμε, κάθε μέρα εκφρασμένη με γκρίνιες, παράπονα, βρισιές
προσωπικά αδιέξοδα

μια χώρα που γέμισε προσωπικά αδιέξοδα

και η μόνιμη  επωδός : "να φύγουμε;"

μήπως...μια που για επαναστάσεις μάλλον δεν είμαστε, μήπως αυτή να είναι η λύση;

μια ομαδική φυγή
όπου τραβά η ψυχή του καθενός ;

κι εδώ μόνη η χώρα με τους 300. χωρίς έξοδα λειτουργίας του δημοσίου, χωρίς κοινωνικές δαπάνες.
με άδεια τα νοσοκομεία, άδεια τα σχολεία, άδεια τα δικαστήρια.

η χώρα ένα άδειο χρεωμένο οικόπεδο

...
όμως σήμερα είναι μια Κυριακή του Μάρτη
και μια άλλην Κυριακή του Μάρτη, σε ένα παρελθόν από αυτά που ζεις σε replay, μικρά καραβάκια αρμένιζαν δεμένα στο Σαρωνικό
κι όλα ήταν πολύ φωτεινά και πολύ μπλε και ακόμη πιο πολύ υποσχόμενα
κι αφηνόμουν στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς με όλο το βάρος προς τα πίσω γερμένο
...

σήμερα είχε αυτά τα χρώματα...

ο ουρανός....

τα χρώματα ...

κάθε μέρα
βλέπω, παρατηρώ, χάνομαι σε σκέψεις προσωπικές ...

ενώ...

παρακολουθώ - αδιάφορα -  την πορεία  επωνύμων που μέχρι προχτές κοσμούσαν τις σελίδες εντύπων
προς  περιοχή που φέρει όνομα πουλιού με λοφίο

παράξενο μου φαίνεται ώρες ώρες

 Γαβαλάς, Βωβός, Παπαγεωργόπουλος... και πτώσεις... πτώσεις
όσοι δεν έχουν αρκετά ισχυρούς φίλους ;

μια παράξενη χώρα....με παράξενους ανθρώπους...

ακούω συχνά τελευταία, πως φεύγει ο ανθός μας στα ξένα....τα πιο σπουδαία μας μυαλά
σαν να ξέχασε  ο τόπος πως για τα σπουδαία του μυαλά δεν είχε ποτέ θέση
πάντα του έφευγαν....

εκτός κι αν εννοούσε το λαμπρό μέλλον του δημόσιου υπαλλήλου (που τώρα πια δεν)....
ή του μαυρολεφτά...

και καθώς μου έχει κολλήσει αυτή η λέξη

It was the lark, the herald of the morn,

No nightingale

(Shakespeare)

με το 35% του μισθού για πάντα εξαφανισμένο, το υπεύθυνο για την όποια ευζωία μου, θα πρέπει να συνηθίσω σε μια ζωή χωρίς το ευ.
το ζητούμενο πια είναι η σκέτη επιβίωση. όχι το ευ.
κάθε μέρα πάω στη δουλειά  όλο και πιο δύσκολα. με όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. αν κάποτε υπήρχε ένα οποιοδήποτε όραμα....χάθηκε. μαζί με τόσα άλλα
(μαλακίες του τύπου "είσαι τυχερή που δουλεύεις" μ'αφήνουν παγερά αδιάφορη, όταν δεν μπορώ να μου προσφέρω έναν αξιοπρεπή- όπως προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι - βίο....άλλωστε και οι ανθρακωρύχοι του περασμένου αιώνα είχαν δουλειά )
ξυπνώ τα πρωινά, συχνά πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι, κι ένα κύμα θλίψης, θα μπορούσε να ονομαστεί κατάθλιψη, είναι ήδη εκεί.
οι καβάντζες που βοηθούν γνωστούς να επιπλέουν απουσιάζουν από τη δική μου ζωή .
άλλες δε μ'ενδιέφεραν ποτέ, άλλες είναι απλά ανεξέλεγκτες

ακούω μελαγχολικές μελωδίες...

θα παρακολουθούσα το μεγάλωμα της μέρας ανάμεσα στους ψηλούς πύργους.
θα τύλιγα καλά το κασκόλ στους -1.
πίσω από τη στάση θα ήταν το παγοδρόμιο.
θα αγόραζα τουλίπες. κάθε φορά σε άλλο χρώμα.
θα άκουγα τον αδύνατο μαυροντυμένο βιολιστή να παίζει το χειμώνα του Vivaldi.

η άνοιξη δε θα αργούσε

(δυνητική οριστική είναι αυτή ;)

το - ακόμη πιο ενδιαφέρον - μεγαλείο του μπλε (και όχι μόνο)

όταν μπορείς να δεις την Ελλάδα μόνο με εικόνες,

τότε θα δεις 

 

αυτή τη θάλασσα

αυτά τα παράθυρα στα βράχια

                                                                                        θα δεις φραγκόσυκα

                                                                                τον ήλιο να παιζει στις κεραμοσκεπές

   

                                                                                                   κι ελιές

φτάνουν;

(πέταξα τις εφημερίδες στα σκουπίδια, κλείνω τα αυτιά μου στις ειδήσεις, μαθαίνω καλά τους χρόνους του "πληρώνω" ειδικά τον Ενεστώτα και τους Μέλλοντες,  εγκλωβίζω την Ελλάδα σε εικόνες....φτάνει ; για να αποκτήσουν οι μέρες ένα νόημα αληθινό ....φτάνει ;)

το γκρι, το μεγαλείο του και όχι μόνο

αφιερωμένο σε εστέτ και πειρατές που αγαπούν τα συμπαθή τετράποδα

για όσα δεν καταλαβαίνω

απ'όταν επέστρεψα, όποτε έχω κάποιο μικροπρόβλημα υγείας, αντί να πηγαίνω στο γιατρό, πηγαίνω κατ'ευθείαν στο φαρμακείο και παίρνω απ'έκεί ότι μου φαίνεται πιο κατάλληλο. οι γιατροί κοστίζουν πολύ ακριβά και στον εοπυυ δεν βρίσκω κανέναν απ'όσους ήξερα κι εμπιστευόμουν.

με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι πως δουλεύω μόνο για να πληρώνω λογαριασμούς και πως αν μου τύχει κάτι , δε θα μπορώ να μου προσφέρω μια στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αν και πληρώνω γι'αυτήν πάνω από 20 χρόνια.

κάθε μέρα εδραιώνεται μέσα μου η πίστη πως  η ελλάδα  είναι πια τόπος μόνο για τους πολιτικούς, για τους μαυρολεφτάδες και για όσους έχουν τεράστιες περιουσίες

.....
προχτές έπεσα πάνω σε μία εκπομπή για τον Ελύτη. για λίγη ώρα αισθάνθηκα διαφορετικά. μια άλλη γλώσσα, άλλα ιδανικά, ένας άλλος άνεμος.  ταυτόχρονα συνειδητοποιούσα πως αυτή η χώρα δεν υπάρχει πια. και όση σχέση έχει ο νεοέλληνας με τον αρχαίο κάτοικο αυτού του τόπου, άλλη τόση έχει και με τον Ελύτη και την εποχή του.
.....
ο καιρός περνά, η άνοιξη πλησιάζει, μα εμένα μου φαίνεται η Ελλάδα παγωμένη. νομίζω πως και το καλοκαίρι πάλι παγωμένη θα μου φαίνεται
.....
μόλις άκουσα πως ο κατώτατος μισθός των 500 μικτών είναι πολύ υψηλός στην Ελλάδα. σωστά. όσο οι μισθοί θα είναι μόνο νούμερα στην ατζέντα των υπουργών οικονομικών,  θα μπορούν να  δέχονται κάθε είδους τέτοιων χαρακτηρισμών. άλλωστε το απαραίτητο εισόδημα για ένα επίπεδο διαβίωσης, ακόμη και δίπλα στα όρια της φτώχειας, μοιάζει με άσκοπη φιλολογία, εντελώς άσχετη με το παραπάνω θέμα.
προσωπικά θα πρότεινα να καταργηθεί εντελώς ο κατώτατος και γενικά  μισθός. προσφορά εργασίας με ανταλλαγμα  δελτία για ψωμί, γάλα και ρύζι θα ήταν ίσως η ιδανικότερη λύση.
.....
από την άλλη το λαιφ στάιλ κρατά γερά στη χώρα. κάτι δεν καταλαβαίνω καλά

αν...

πιλότος μικρού αεροπλάνου για τη μεταφορά των αναγκαίων σε δυσπρόσιτες περιοχές

αρχαίος φαροφύλακας

ταχυδρόμος..... την εποχή που έφερνε  ακόμη γράμματα - δέματα

αστροναύτης

γιατρός-χειρούργος οτιδήποτε χωρίς σύνορα

εφευρέτης - εξερευνητής



στα γεράματα ....βιβλιοθηκάριος

τα δικά σας όνειρα ;

αυτό το αίσθημα αποτυχίας

Εικοσιτοσαχρόνια πίσω θα είχα ακολουθήσει άλλους δρόμους. Δεκατόσα χρόνια μετά, δε θα μ'ένοιαζε.  Στο μεταίχμιο , μπορώ να ζω μόνο ένα εφιαλτικό παρόν και να προσπαθώ να βρω μια διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει.
"Δυο πράγματα" έλεγε ένας καλοστεκούμενος εβδομηντάρης πρέπει να τα επιλέξει κανείς με πολύ μεγάλη προσοχή  "τη δουλειά του και τον/τη σύντροφο του " Πρέπει να τ'αγαπάς, πρέπει να περνάς καλά μαζί τους.....
Θα έλεγα και την χώρα που ζει, μια που από αυτήν μπορεί να εξαρτάται η επιτυχία των άλλων δυο επιλογών του.

Για τους άτυχους αυτής της γης δεν υπήρξε ποτέ επιλογή. Για τους  ευνοημένους, όπου και να ζουν, τα πράγματα ήταν πάντα απλά.
Για τους υπόλοιπους ίσχυσαν οι κανόνες  της χώρας που κατοικούν. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες. Όσο πιο άξιος  κάποιος τόσο πιο πολλές σφαλιάρες θα φάει (μέχρι να ισοπεδωθεί η όποια αξιοσύνη του με την ανικανότητα των άλλων).
Όσο πιο τίμιος, τόσο πιο μαλάκας.


Προχτές σ'έναν απελπισμένο μονόλογο, αναρωτήθηκα :
"Μπορώ ν'αλλάξω σήμερα ταυτότητα; Διαβατήριο ; Να μην έχω τίποτα σ'αυτόν τον τόπο; Να μην μου χρωστάει, να μην του χρωστάω ;"

Μπορώ ;

(εννοείται πως μπορώ....κι εγώ.....κι εσύ....κι ο καθένας....αλλά στο μεταξύ έχω επενδύσει όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου σ'αυτήν την γαμημένη χώρα)

σκόρπια

Οι ξερολιθιές διαδέχονται τους έρημους πύργους. Σιγοτραγουδώ
Κατεβαίνουμε το Ταίναρο και ψάχνω τους στίχους.
Τους βρίσκεις. Όλους.




....μελαγχολική εποχή. Διαρκώς θέλω να λέω "μη με ρωτάς" και διαρκώς δε θυμάμαι.

....

Παίζω με τους αριθμούς και σκέφτομαι πως αν η ζωή μου ήταν μαθηματική εξίσωση θα είχα πολλές πιθανότητες για ευτυχία. Δυστυχώς είναι γεμάτη φιλολογία. Των άλλων.
....

«Να κυττάξω….» Kοιτώ παράξενα το σημείωμα με το γραφικό μου χαρακτήρα. Αφού πάντα σε διορθώνω πως είναι «κοιτάζω»…πώς ? Το μυαλό κάνει παράξενες διαδρομές όταν πιέζεται.

......
Κάθε μέρα κοιτώ το δελτίο απεργιών και το δελτίο καιρού. Να ξέρω αν θα χρειαστώ το κανό και τις γαλότσες

το σήμερα

Μελαγχολώ.
Όπου και να κοιτάξω συναντώ το παράλογο.....
Σιωπώ τότε....στρέφομαι εντός, μη έχοντας άλλη επιλογή.

Στις εφημερίδες τα πρωτοσέλιδα μιλούν για αδιάφορες λίστες...μέρες τώρα...μήνες τώρα...ίσως...χρόνια τώρα.
Τι αναίτια φλυαρία  ;

Στα λεωφορεία, στο τρένο, άγνωστοι πιάνουν μεταξύ τους κουβέντα, ανακυκλώνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά κι αριστερά ...αλλά ο φούρναρης της γειτονιάς ακόμη δεν μου κόβει απόδειξη...ούτε και ο γιατρός αν δεν του την ζητήσω με ιδιαίτερη επιμονή.
Μετά θα βρίσουνε κι αυτοί το ένοχο κράτος, την κατάντια του και την αδυναμία του.

Η Μ, η Σ, ο Κ  δεν καίνε πετρέλαιο στα σπίτια τους, αλλά κρατάνε τα τελευταία iphone στα χέρια τους, φοράνε πανάκριβα παπούτσια και τα παιδιά τους πάνε σε φιγουράτα ιδιωτικά.
.....

Μερικές φορές αναρωτιέμαι : μόνο τα δικά μου όνειρα πτώχευσαν; Πώς καταφέρνουν όλοι μια χαρά να επιπλέουν και να ζούνε όπως πριν ; Σε ελάχιστους απ'όσους προσωπικά γνωρίζω κάτι έχει αλλάξει στη ζωή τους.
.....

Νιώθω πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σ'αυτόν τον τόπο είναι να περιχαρακώσεις τον μικρόκοσμό σου και να μη βλέπεις τίποτ'άλλο, να μην ακούς, να μην προσπαθήσεις να καταλάβεις. Και να μην ρωτάς, φυσικά. Στο άδικο ποτέ να μην ρωτάς.

Ακουμπώ στα πρόσωπα και στα πράγματα του μικρόκοσμού μου.  Το κάθετί έχει αποκτήσει την αξία του, απ'ό, τι υλικό με πλαισιώνει και χαίρομαι που μπορώ να το εκτιμήσω . Τα φτηνά, τα της ανάγκης, τα μη του γούστου μου.
Παλιά ήταν όλα ακριβά και προσεχτικά διαλεγμένα....τώρα είναι λίγα, τα απαραίτητα,όσα χωράνε στην προσωρινότητα, και τελικά όλα είναι προσωρινά ..... αλλά είμαι ευγνώμων.
Για τις μικρές ελευθερίες, για τις μικρές απολαύσεις...πιο πολύ για τους ανθρώπους, αφού αυτοί κάνουν την διαφορά.

Μου λείπει όμως η προοπτική. Μου λείπει η αισιοδοξία του πρωινού , η γαλήνη της ασφάλειας.
Μου λείπει η ελαφράδα ενός τρελού ονείρου, που δεν είναι και τόσο τρελό.

χάσιμο

 - Πού ;
 -¨Εχει σημασία;

Την άλλη φορά θα έρθω κι εγώ μέχρι τον φάρο. Θα καθίσω στην άκρη και θα αφήσω το βλέμμα να χαθεί σ'έναν θολό ορίζοντα.
Θα αφήσω το μπλε να με ποτίσει τόσο βαθιά ....να μην υπάρχει κανένα άλλο χρώμα.

στην αυγή μιας νέας χρονιάς

Ο ουρανός, ένα διαυγές γαλάζιο…
Τόσο ελληνικός.
Κοιτώ τον καπνό που ταξιδεύει προς τον Νότο σε αραιά σύννεφα, ενώ σκέφτομαι τα βιβλία στον επάνω όροφο. Πόσο δυσεύρετη έχει γίνει η Σαγκάν. Τρία τεράστια βιβλιοπωλεία είχαν όλο κι όλο από έναν τίτλο της. Ίσως κανείς να μη θέλει πια να πει Καλημέρα Θλίψη.
Η θλίψη μοιάζει με τα made in China ρούχα που φοράμε.

….

Χτες ακούμπησα την ανθρωπιά μου στο καστανό βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου.
Δεν ήξερε τι να περιμένει από μένα, δεν ήξερα τι να του υποσχεθώ .
«Κράτα» μόνο.
Δε χωράνε αδυναμίες στον κόσμο μας, ούτε ατυχείς στιγμές.
«Τι θέλεις ;»
«Δεν μπορώ να σου πω, καν τι θέλω. Αλλά μέσα σε όλα αυτά που θέλω ,το πιο πολύ είναι να γίνεις καλά »

….

Ο χρόνος περνά με τις δικές του ταχύτητες και μείς τον μετράμε με τις κάθε είδους απώλειες. Αυτά που χάσαμε, αυτά που παρατηρούμε καθημερινά ότι χάνουμε, αυτά που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε..
Φθορές και απουσίες και σπασίματα και χάσματα, άλλοτε μικρά, άλλοτε γιγάντια.
Φθίνουσες δεξιότητες, όσα μπορούσαμε κάποτε και τώρα δεν…ή πιο αργά
Και υπάρχουν και στιγμές εσωτερικής ισορροπίας όταν νιώθεις ότι έχεις πολλά και είσαι πλήρης.

…..
…..

Σε όσους περνάτε από εδώ… τους λίγους ή περισσότερους, εκείνους που έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες και τους σιωπηλούς περαστικούς, εύχομαι η νέα χρόνια να είναι ευγενική και καλή μαζί σας, γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα.

Και αγάπη. Πολλή αγάπη.