έστω νοερά

είναι παράξενο πώς η πραγματικότητα της καθημερινότητάς σου μεταβάλλεται κι από κει που κάθε μέρα περνούσες δίπλα από το ποτάμι με τα πανύψηλα φυλλοβόλα, το ποτάμι με τα τεράστια ποταμόπλοια και τα μικρά κανό των αθλητών, το ποτάμι δίπλα στα πάρκα με τα πεσμένα φύλλα, το ποτάμι που πάγωνε το χειμώνα...τώρα μόνο γκριζάδα. μπετόν, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα.
 μονότονα ίδια. κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε εποχή. όλες οι εποχές ίδιες
μόνο ο ήλιος λαμπερός να φωτίζει πιο έντονα το γκρί, την επικράτηση του ανθρώπου, τη μοναξιά του μπετόν

θυμάμαι πως ακόμη και τότε που η πόλη ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία , μου έλειπαν οι εποχές της. μου έλειπε που δεν είχε εποχές.
θέλω να πω είχε κρύο...είχε ζέστη... αλλά χρώματα δεν είχε ποτέ
έπρεπε  να φύγεις, να βγεις από την πόλη για να τις νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.

εδώ μόνο ανθρωπίλα. πολλή

δεν είναι που νοσταλγώ....
το Λ ήταν ωραίο, κυρίως επειδή είχε ημερομηνία λήξης. όμως εκείνο δε μου ζητούσε την ψυχή μου. ήμασταν δυο ξένοι ,το είχαμε ξακαθαρίσει από την αρχή αυτό. δε δώσαμε όρκους αιώνιας αγάπης, όμως ακόμη και στα πιο δύσκολά του.....έβρισκε τρόπο να τα μαλακώνει, να τα απαλύνει, να τα γλυκαίνει

εδώ ....ω, εδώ ....σου ζητούν καθημερινά την ψυχή σου. δίχως αντάλλαγμα, δίχως καν υποσχέσεις...έτσι απλά, σαν ιερό σου καθήκον
προς την πατρίδα, προς τον Θεό της,  προς τους θεούς που την κυβερνούν.

καθώς περνώ από τους γκρίζους τοίχους, τακ τακ κάθε μέρα, δίχως άγκυρες πια, με τους κάβους λυμένους, προσπαθώ να φτιάξω έναν ορίζοντα δικό μου.
δεν ξέρω πού. αλλά πρέπει να υπάρχει αυτό το πού. έστω νοερά ...
πρέπει να υπάρχει

τυχαία κλικ

Σήμερα έμαθα ότι πέθανε ο Moloch. Δεν τον ήξερα. Δεν τον διάβαζα . Τυχαία έπεσα κάποιες φορές πάνω του, όπως τυχαία έπεσα σήμερα στο τελευταίο του ποστ.
Λυπήθηκα.
Όπως λυπάσαι για έναν άνθρωπο δικό σου που χάνεις. Ίσως γιατί όταν διαβάζεις τις σκέψεις κάποιου, τα συναισθήματά του...παύει πια να είναι ξένος.
Κι ας μην έχεις δει ποτέ την όψη του. Κι ας μην έχεις ανταλλάξει ποτέ κουβέντα μαζί του.
Μ'έναν περίεργο τρόπο οι γραφές μας, οι εκμυστηρεύσεις μας αποκαλύπτουν περισσότερα για εμάς , απ'όσα μπορεί να γνωρίζουν οι άνθρωποι που μας βλέπουν καθημερινά.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τους γείτονες μου στην πολυκατοικία ... πόσο μάλλον για τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Το ίδιο και για τους συναδέλφους μου στο γραφείο. Πέρα από κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές ή την οικογενειακή τους κατάσταση...τίποτ'άλλο. Μου είναι ξένοι.
Μήπως ξέρουμε περισσότερα για τους συγγενείς μας;

Όταν όμως ένα νέο παιδί, σε μια εκ βαθέων εκμυστήρευση , όπως γίνεται συχνά σ'αυτήν εδώ την οθόνη μας, εκφράζει τη λαχτάρα του να ζήσει όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα που κάνουν την ζωή του καθενός μας μοναδική και ανεπανάληπτη, όταν σου φωνάζει ή σου ψιθυρίζει - δεν έχει στ'αλήθεια σημασία ο τρόπος- πως "θέλει να μείνει κι άλλο εδώ"...τότε μόνο σκύβεις το κεφάλι και τον ακούς και νιώθεις μια περίεργη συγγένεια και αυτήν την ημέρα την σημερινή, έχεις κηδεία.
Έτσι απλά.
Μέσα από αυτήν την οθόνη μπορείς να ανατρέξεις πίσω σε όλες τις ζωντανές του σκέψεις.
Τις χαρούμενες , τις κοινότυπες, τις στενάχωρες.
Μπορείς να ξανανιώσεις μαζί του όλη την αγωνία, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τη λύπη των ημερών που πέρασαν.
Αλλά θα ξέρεις πως μετά το Σάββατο στις 7 Ιουλίου του '12 κανείς δεν θα ξαναμπεί εκεί μέσα να γράψει με αυτό το nick.

lately

μου κόλλησε σήμερα αυτό το τραγουδάκι. το άκουσα και το ξανάκουσα στον best μέχρι που χόρτασα τις νότες του
κι άρχισα να ονειρεύομαι ταξίδια

(τα παρατάς όλα κι αφήνεις τους άλλους να σχεδιάζουν το μέλλον σου την ώρα που εγκαταλείπεις τη  σκηνή τους....)

παράταιρα, -η

ακούω θλιμμένα το ρολόι να χτυπά.
τακ τακ.
δεν ξέρω αν αυτό χτυπά θλιμμένα ή αν τ'ακούω εγώ θλιμμένα. νομίζω πως δεν βρήκε  τη θέση του στο χώρο, όπως ούτε κι εγώ.
όλα τα πράγματα μου, όλα τα αντικείμενα αγάπης και ανάγκης, ΟΛΑ, μοιάζουν σα να βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής. βολεύτηκαν πρόχειρα όπως- όπως, ακούμπησαν κάπου όπου βρήκαν, ενώ ταυτόχρονα περιμένουν να πάνε κάπου όπου θα δέσουν με τους τοίχους με τους ουρανούς με τα χρώματα και τις γωνίες
όπως και τα βιβλία μου. ακόμη δε μου έγιναν ξένα, αλλά ξέρω πως αν τα αποχωριστώ πολύ στο τέλος δε θα με θυμούνται.
περιμένουν μέχρι να βρουν τη θέση τους κι αυτά  κοντά μου εκεί όπου τα πράγματα θα βρίσκονται σε αρμονία
υπάρχει αυτός ο τόπος ; θα προλάβω να τον βρω ;
ω, μη βιαστεί κανείς ν'απαντήσει με μια μεταδοτική - όπως θα νομίσει- αισιοδοξία.

( μέχρι τώρα  στην πιο πλήρη μου μορφή κατέληξα με δυο βαλίτσες και άπειρους αποχωρισμούς...)

....
στο μεταξύ νιώθω απόλυτα δυστυχισμένη εδώ. Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Α
με κυνηγά διαρκώς ένα feeling του πού είναι η έξοδος κινδύνου ;
σ'ένα ιδανικό σενάριο έχω αλλάξει ταυτότητα, διαβατήριο, έχω κλείσει τις υποθέσεις μου με εφορίες και αρχές, κρατώ μόνο τις ρίζες μου
.....
η πόλη είναι πια το φάντασμα του εαυτού της
νεκρή από καιρό, ζει μόνο μέσα από το τοπίο όπου αυτό υπάρχει
ίσως κάποτε να περπάτησα ανέμελα κάτω από το μπλε του ουρανού της,
μα από τότε.... σα να έπαθα αχρωματοψία ένα πράγμα
....

γκρίνια

Μετά από ένα εικοσάλεπτο αναμονής στη στάση κι ενώ έχω αρχίσει να κρυώνω , ρωτώ τη γυναίκα που κάθεται δίπλα μου, αν ξέρει πόσο τακτικά περνά το λεωφορείο.


Σηκώνει τους ώμους, δεν προλαβαίνει να απαντήσει όταν μια άλλη γυναίκα λίγο πιο πέρα παίρνει το λόγο αγανακτισμένα και απαντά : «όποτε θέλει»

Το επαναλαμβάνει ακόμη πιο θυμωμένα αυτή τη φορά, σαν να μην την άκουσα: «όποτε θέλει περνάει, δεν έχει ώρα»

Και δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το «όποτε θέλει» μου κάνει ένα κλικ, κολλάει στο μυαλό μου, μου δίνει απαντήσεις σε πολλά πολλά θέματα. Όποτε θέλουν στέλνουν τα σχολικά βιβλία στα παιδιά, όποτε θέλουν εκδικάζουν την υπόθεσή σου, όποτε θέλουν σου δίνουν φάρμακα οι φαρμακοποιοί, όποτε θέλει θα σε δει ο γιατρός.

Αυτοί είμαστε. Η κοινωνία του «όποτε θέλει»

Και θα συμπλήρωνα και του «αν θέλει»


Θυμάμαι που θύμωνα στη Γερμανία όταν τύχαινε το λεωφορείο ή το τρένο να καθυστερήσει πέραν του πενταλέπτου.

Αλλά εκεί υπήρχαν πίνακες αναρτημένοι, με ώρες και λεπτά, εδώ για να μην κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, δεν μπλέκουμε σε τέτοιους προγραμματισμούς

Ποιος θα τους κάνει…και ποιος θα τους εφαρμόσει….άσε, μην πρέπει να λογοδοτήσουμε και μετά…
Πιο εύκολα εφαρμόζεται το "όποτε θέλει" χωρις αυτά



….

Αλλάζω θέμα. Και θα ήθελα αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει λίγο, να μου πει τι ακριβώς δεν καταλαβαίνω καλά. Γιατί δεν γίνεται ….κάτι δεν πάει καλά με την αντίληψη μου.

Από τη μια τα ειδησεογραφικά μιλούν για πείνα, φτώχεια, ανεργία κι από την άλλη τα καφέ και τα μπαρ σφύζουν από ζωή, τα κοριτσόπουλα κυκλοφορούν εκεί έξω σαν ακριβοπληρωμένα μοντέλα με άψογο πεντικιούρ και μαλλί κομμωτηρίου και στο Mall γίνεται κάθε φορά ΤΟ λαϊκό προσκύνημα. Για κάθε άνεργο, πεινασμένο, ζητιάνο έχω τουλάχιστον 100 άτομα να αντιπαραθέσω που σκορπάνε το χρήμα δίχως δεύτερη σκέψη Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος που συναντώ εκεί έξω είναι μια μικρή μειοψηφία, γίνεται να πέφτω πάντα στην ίδια μειοψηφία ;

Σε οποιαδήποτε περιοχή της Αθήνας;

Να μη μιλήσω για την επαρχία, όπου η κρίση είναι μάλλον θέμα των ειδήσεων που αφορά κάποια ξένη χώρα.

(Την άλλη φορά μου κλαιγόταν φίλη από την επαρχία για τα εισοδήματα που μειώνονται, η ίδια δημόσιος υπάλληλος όπως και ο άντρας της και με τρία ακίνητα στην κατοχή τους. Της είπα εντάξει δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα τουλάχιστον για την ίδια. «Ναι, αλλά ο κόσμος πεινάει » μου απάντησε

Την ρώτησα ποιος κόσμος ? Ήξερε η ίδια να μου αναφέρει κάποιον ? «Όχι στον δικό μου κύκλο κανένας δεν πεινάει , αλλά άλλοι….άλλοι άνθρωποι Δεν βλέπεις στις ειδήσεις τι γίνεται?»)

Δε διαφωνώ πως υπάρχει κρίση. Απλά αφορά ένα σχετικά μικρό ποσοστό μισθωτών και χαμηλοσυνταξιούχων που δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Αυτό πιστεύω προσωπικά.

Όπως και δεν πιστεύω πια πως υπάρχει ελεύθερος επαγγελματίας που να δηλώνει στο ακέραιο το εισόδημά του στην εφορία
Εγώ τουλάχιστον αποδείξεις δεν παίρνω, παρά μονάχα αν τις ζητήσω και κάποιες φορές αρκετά επίμονα.
Κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα εκεί έξω και πιστεύω πως αυτό είναι που γεμίζει τα Mall , τα καφέ και τα ινστιτούτα ομορφιάς

Από την άλλη το κράτος δεν θέλει. Προτιμά να διαιωνίζει όλη αυτή τη σαπίλα, να μην ακουμπά όσους με τις ευλογίες του το κατακλέβουν  και να συνεχίζει να κάνει τα στραβά μάτια εκεί που δεν το συμφέρει

….

Φυσικά και για όλα φταίει η Μέρκελ. Για την κακοδιοίκηση, για την κακοδιαχείριση δημόσιου χρήματος, για την ατιμωρησία όλων όσων βλάψανε και βλάπτουν τη χώρα, για το μπάχαλο που λέγεται δημόσιος τομέας, για το τσαρικό καθεστώς των ΔΕΚΟ, για το ότι κάθε Βύρωνας διορίζει την κόρη του…

Ευτυχώς που για την κακοδαιμονία μας φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι…..τουλάχιστον έτσι έχουμε την ελπίδα πως μόλις απαλλαγούμε από αυτούς , όλα θα τα φτιάξουμε . ΟΛΑ

....
Πολυ γκρίνια όμως και δεν θέλω να κλείσω μ'αυτήν
Σήμερα πήγα στο Alegria, θαυμάσια πάρασταση, αν και έχω δει και πιο ενδιαφέρουσες του είδους.
Κι όπως έβλεπα αυτά τα θαυμάσια κορμιά να καταργούν τους νόμους της φυσικής , να αιωρούνται, να πέφτουν από ψηλά, να λυγίζουν... δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ τι τυχερά παιδιά που γεννήθηκαν σε χώρες όπου μπορείς να γίνεις τα πάντα. Τα πάντα... ανάλογα με την αξία σου, τη δουλειά σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρά σου

μπρος-πίσω στο χρόνο

στις 1.26 παίρνεις το δρόμο της επιστροφής.

όποια κι αν είναι αυτή.

χωρίς άγκυρες

κάποιες φορές σκέφτεσαι "πού θα πάω χωρίς"

κι ακούς τη σιωπηλή απάντηση

                                                                            παντού
                                                       

                                     ζωντανεύει το παραμύθι μαζί με παιδικές αναμνήσεις.
                                                      κι ο κόσμος έρχεται στα ίσα του.
                                                                  

αυτά τα ρολόγια δε μετρούν μόνο χρόνο.

άλλωστε ο χρόνος αποκτά αξία μόνο όταν τον εκτιμάς σωστά

                                                μες στα σοκάκια είναι μία τρελή με μία σκούπα.
                                                      όλα τα σοκάκια οφείλουν να έχουν μία

                                              παράθυρα....πάντα πολύτιμα.
                                                       με κάθε έννοια