Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

αλλαγές

Χτες το βράδυ δέχτηκα από την Google ένα mail που με ενημερώνει πως σε ένα μήνα η γνωστή μηχανή αναζήτησης αλλάζει την πολιτική απορρήτου της.
Μέσα σε ένα ατελείωτο κατεβατό με άπειρα link που δεν έχω τη διάθεση και το κουράγιο να ακολουθήσω σε όλη τους τη λεπτομέρεια ( αν και ξέρω ότι ΠΡΕΠΕΙ) , οφείλω λέει, να ενημερωθώ και να συμφωνήσω με τους νέους όρους λειτουργίας του διαδικτύου, μια που η google - έχοντας επιβάλει σχεδόν παντού την κυριαρχία της- έχει καταντήσει να ΕΙΝΑΙ το διαδίκτυο.
Δεν γνωρίζω τι στοιχεία θα μου ζητηθούν για να συνεχίσω να έχω τη διεύθυνση μου στο gmail., για να μην εξαφανιστεί το blog αυτό ή για να μπορώ να χρησιμοποιώ την google σε κάθε μου αναζήτηση, αλλά αυτό που κατάλαβα είναι πως ενώ μέχρι τώρα το διαδίκτυο έμοιαζε με μια μεγάλη παιδική χαρά, όπου ο καθένας μπορούσε ελεύθερα να μπει και να παίξει, τώρα θα έχει ελεγχόμενη είσοδο και το χειρότερο δε θα γνωρίζει ο χρήστης τον τρόπο που θα μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει τα προσωπικά του δεδομένα αλλά και τις συνέπειες μιας ολοένα πιο συστηματικής και διευρυνόμενης αστυνόμευσης κάθε του κίνησης.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το παρακάτω απόσπασμα από τις νέες πολιτικές απορρήτου ;

"Με την πάροδο του χρόνου, όταν χρησιμοποιείτε τις υπηρεσίες Google, μπορείτε να περιμένετε να δείτε καλύτερα αποτελέσματα αναζήτησης, διαφημίσεις και άλλο περιεχόμενο. Μια πιο συνεπής εμπειρία χρήστη στο Google μπορεί να σημαίνει ότι θα βλέπετε πιο ακριβείς προτάσεις ορθογραφίας, επειδή τις έχετε πληκτρολογήσει στο παρελθόν. Επίσης, μπορεί να σας πούμε ότι θα καθυστερήσετε για μια συνάντηση ανάλογα με την τοποθεσία σας, το ημερολόγιό σας και τις τοπικές συνθήκες κυκλοφορίας. Οι χρήστες του Google έχουν ακόμη αρκετά πράγματα να κάνουν και θέλουμε να μπορούμε να τους βοηθάμε πιο αποτελεσματικά"



Αν, πριν κάποιες δεκαετίες ο κόσμος εξεγείρονταν για το πολιτικό φακέλωμα που όσο απεχθές κι αν ήταν, αφορούσε στην τελική μόνο τις πολιτικές του πεποιθήσεις, σήμερα με όλη αυτήν την τεχνολογία μπορεί κάποιος να διαβάσει μέσα από την ηλεκτρονική σου παρουσία ΟΛΗ σου τη ζωή. Τις σκέψεις σου, τις αναζητήσεις σου, τους φόβους σου, τα όνειρά σου.
Κι αν ....ΑΝ λέμε... σε ένα σενάριο που ίσως σε κάποιους να φαίνεται αυτή τη στιγμή επιστημονικής φαντασίας, Αν,  σε έναν κόσμο που όσο αθώος και αφελής να είσαι , γνωρίζεις καλά πως δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ΑΝ επιθυμήσει κάποιος -φορέας μιας από τις τόσες μορφές εξουσίας- να τα κατευθύνει όλα αυτά, πόσο δύσκολο θα είναι ;

Η ταινία The Net του 1995 με τη Sandra Bullock, τρομακτική τότε για τις δυνατότητες παραποίησης στοιχείων, μοιάζει σήμερα με αθώο παραμυθάκι μπροστά στις τεράστιες δυνατότητες δημιουργίας κατευθυνόμενης συλλογικής  σκέψης και συνείδησης.

Με τις διαφημίσεις στα ΜΜΕ ζούμε ήδη λίγο πολύ όπως μας επιβάλλουν οι μεγάλες πολυεθνικές, τα παγκόσμια συμφέροντα, η πολιτική και οικονομική ελίτ.
Αν το παιχνίδι προσωποποιηθεί ακόμη περισσότερο, όπως φαίνεται πως επιθυμούν κάποιοι, πόσο μη κατευθυνόμενο θα είναι ακόμη το μυαλό μας ;

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ιστορίες

η ώρα είναι σταθερά σούρουπο.
πρωινά μεσημέρια απόβραδα συμπυκνώνονται  σ'ένα διαρκές σούρουπο

ένα κορίτσι μιλά κελαρυστά ισπανικά ,  ένα ομοίωμα της penelope. πιο νέο. πιο μικροκαμωμένο. πιο κορίτσι χωρίς μακιγιάζ, όμως τα ίδια μάτια ακόμη και πίσω από γυαλιά.
πάλι το βλέμμα έξω, τα φώτα, τα μαγαζιά, το ποτάμι, οι τρύπες που ανοίγουν οι τυφλοπόντικες, τα γυμνά δέντρα, το ποτάμι
νύχτα.

κρυμμένα αστέρια, σπίτια πίσω από θαμπά φώτα,παγωμένα νερά, μαζεύω τους ώμους
τα μαγικά γίνονται όλα στο μυαλό . ξαπλώνω κάτω από τον καυτό ήλιο, ένα τζιτζίκι  μου τρυπά το αυτί,  αδειάζω απ'όλα, άμμος και βράχια

προχτές για δέκα δευτερόλεπτα ήμουν σε ένα πράσινο τρενάκι, όλα γύρω πράσινα, λόφοι , χομπιτοχώραφα, ένα άδειο βαγόνι

οι δρόμοι γύρω γεμάτοι μαύρα παλτά, μονόχρωμες ομπρέλες, κάτω η γέφυρα, η λίμνη, κίτρινα ταξί, ο πύργος χάνεται σε ένα σύννεφο ομίχλης, ο πύργος να'τος πάλι, δυο νεαροί  κωφάλαλοι χειρονομούν, ένα φιλάρεσκο ζευγάρι διαλέγει την πιο προνομιούχα θέση, "είναι ελεύθερο το τραπέζι ;" 'όλο δικό σας"

τις νύχτες διηγούμαι τρυφερές ιστορίες, όταν θα 'ρθει θα γείρω στον ώμο του και θα του πω, θα του πω...

ποτέ δεν φτάνει εκείνη η ώρα. πάντα κάτι αλλάζει. και οι ιστορίες μένουν φυλακισμένες κι ανείπωτες .
δε βαριέσαι... άνευ σημασίας.

μόνο η στιγμή και το αίσθημα ...

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

κλειδωνιές


- τι είναι αυτές οι κλειδαριές ;
- σου το είπα όταν τις ξαναείδαμε, αλλά δεν σου άρεσαν. τότε είπες πως είναι "χαζομάρες"
- για θύμισέ μου
- έρχονται τα ζευγαράκια στη γέφυρα , κλειδώνουν την κλειδαριά και πετάνε το κλειδί στο ποτάμι. κι η αγάπη τους μένει για πάντα κλειδωμένη
- πλάκα έχει. μου αρέσουν έτσι πολύχρωμες με τα ονόματα και τα τρυφερόλογα
- την άλλη φορά δεν...
- άλλαξα γνώμη....

******
 μια κλειδωνιά σε μια γέφυρα, σ'ένα ποτάμι, σε μια πόλη-πέρασμα.
μάρτυρας μιας αυθόρμητης χαρούμενης στιγμής, μιας εποχής, της ύπαρξής σου σ'ένα "τότε" που διαρκώς μεταβάλλεται.
ίσως κάποτε τα βήματά σου ξαναοδηγηθούν εκεί.
και ίσως βρεις εκεί την κλειδωνιά σου λίγο σκουριασμένη ή λίγο ξεθωριασμένη να φυλάει ακόμη  καλά κλειδωμένη την αγάπη

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Α, ρε πατέρα!
Που κάθε που έπαιρνες να μου ευχηθείς με ρώταγες και με ακρίβεια τα χρόνια, λες και δεν ήξερες, κι εγώ ναζιάρικα και κοκέτικα μα και θυμωμένα γι'αυτήν την άσπλαχνη πορεία στο χρόνο που δεν μπορείς να αποφύγεις
"τι ρωτάς πόσο γίνομαι...? πες μου πόσο δείχνω. τόσο αισθάνομαι"
 "Ω , μα τότε είσαι 18"
 και λίγο πολύ  χαμογελούσα  μέσα μου φιλάρεσκα και πονεμένα ...γιατί ήξερα το ψέμα που είχα προκαλέσει.
Α, ρε πατέρα...
 Ας ήσουν και μεθαύριο να μου τηλεφωνήσεις κι εγώ θα σου τα έλεγα όλα τα χρόνια, καθαρά και ολοστρόγγυλα να τα ακούσεις. Γιατί  ήμουν πάντα το κορίτσι για σένα και για τη μαμά ...κι ας έφευγα μακριά ,  πάντα οι ευχές από το τηλέφωνο, μόνο μια φορά στα 19 , το θυμάμαι, φόρτωσε εκείνη μια βαλίτσα δώρα και τα έφερε....χαράματα την ώρα που γεννήθηκα .
Ήξερε τον πόνο κι εκείνο το κενό και ήρθε να συμπληρώσει την αγάπη.
Ποτέ , κανείς, ξανά.

.....
Μερικές φορές η μάνα λέει, πως είναι καλύτερα που έφυγες πριν τις σημερινές τις μέρες. Εσύ όλα τα είχες τακτοποιήσει καλά και  τώρα θα στεναχωριόσουν
Κι εγώ θυμάμαι εκείνη την τελευταία λάμψη στα μάτια, την ύστατη αναγνώριση το καλοκαίρι που οι ρωγμές πληθύνανε πολύ.
.......
Όλα καλά είναι πατέρα.. Μόνο μερικές φορές φοβάμαι. Κι άλλες απελπίζομαι. Και όλο και πιο συχνά δακρύζω για λόγους ασήμαντους. Και μερικοί λένε πως αυτό είναι κατάθλιψη. Αλλά εγώ ακόμη κάνω τις δουλειές μου με κέφι και προσέχω και την εικόνα μου .
Ίσως να είναι σκέτη θλίψη.
Γιατί είχα τόσα στέρεα όνειρα πατέρα. Τόσο στέρεα όνειρα.
Και τώρα μόνο συντρίμμια. Και πρέπει να μάθω να πορεύομαι ανάμεσά τους .
....
Ας μου τηλεφωνήσεις μεθαύριο πατέρα κι εγώ θα σου απαντήσω. Και θα δεχτώ και το σχόλιο σου πως μεγάλωσα.
(αλλά μέσα μου θα είμαι πάντα 23 κι εσύ το ξέρεις αυτό)


Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

κι ο ήλιος αντανακλούσε στην οθόνη

αυτό που αναπολείς όταν είσαι εκτός της χώρας, είναι μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια.
(παλιά το έβλεπα στους μετανάστες που λείπανε χρόνια και γυρίζανε ζαλισμένοι, νομίζοντας πως περνώντας τα σύνορα του τόπου, γυρίζανε και πίσω στο χρόνο που αφήσανε πίσω....)
στο μεταξύ αλλάζανε εκείνοι... αλλαζε και ο τόπος...δύο παράλληλες πραγματικότητες που προσπαθούσανε να βρούνε τα κοινά σημεία επαφής.

(δεν υπάρχουν...)

αρκούν δυο χρόνια για να γεμίσεις από αυτό το αίσθημα του ανένταχτου, του "ξένου", του μη ανήκειν
αν είναι δε τα τελευταία δύο χρόνια, μοιάζει να έχεις λείψει δεκαετίες


μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι ευχάριστο, κάτι αισιόδοξο...γι'αυτό και το σύντομο ποστάκι για ένα βαλς ερωτικό.
δεν ήθελα να υποδεχτώ με γκρίνια το νέο χρόνο. ούτε με απελπισία
κι ούτε  μπορώ να σκεφτώ άλλη δύναμη εκτός από αυτήν του έρωτα που να μπορεί να ορθώσει ανάστημα σε ό,τι γύρω μου συμβαίνει.


επιστρέφεις στη χώρα με περίσσια λαχτάρα...και μετά πέφτεις, ολοένα πέφτεις, χάνεσαι μέσα στη διάχυτη απελπισία


και φεύγεις τελικά με σκυφτό το κεφάλι

δε θέλεις να μιλάς, μερικές φορές τα λόγια τίποτα δεν προσθέτουν.
θέλεις μόνο να του χαιδέψεις τα μαλλιά σε μια σιωπηλή πορεία προς το σπίτι.

σκάβεις μέσα σου την πληγή από γκρεμισμένα όνειρα, φοβάσαι  το μέλλον.
ο θυμός πέρασε. κουράζει. εξαντλεί. στο τέλος μένει μόνο η θλίψη.
ό,τι κι αν συμβαίνει...στο τέλος μένει μόνο η θλίψη.
 κι αυτή η ανημπόρια στα χέρια.
ν'αλλάξεις τον κόσμο και να τον φέρεις στα μέτρα σου

να σ'αφήσουν να ζήσεις με λίγη τιμή κι ένα καντάρι όνειρα . να μην σε κυβερνάνε  όσοι σου κλέβουν μέρα τη μέρα τη ζωή σου.
γέμισε κλέφτες ο τόπος.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

let me sing you a waltz

και τελικά..
είτε όλα πάνε καλά...
είτε κατά διαόλου ...

το μόνο που μένει να θυμάσαι
το μόνο που αναζητάς
το μόνο που έχει νόημα αρκετό να γεμίσει τη ζωή σου....
είναι ένα waltz

(και ό,τι αυτό συνεπάγεται)