ημερολόγιο

Ένα κορίτσι με όμορφα σγουρά μαλλιά μπαίνει με ζωηρό βήμα στο σταθμό του τρένου. Αναρωτιέμαι αν είναι ευτυχισμένο. Νομίζω πως ναι.
Λίγο πιο κάτω ένα νεαρό ζευγάρι φιλιέται με πάθος  πριν χωρίσει. Θα έκανε εκπληκτική street photography. Το φανταζομαι σε b & w, αλλά δεν τολμώ.
Πηγαίνω πιο κάτω, στην χριστουγεννιάτικη παραμυθοχώρα για τα παιδιά.
 Το σκηνικό του παραμυθιού των Χριστουγέννων ξεστήνεται σιγά σιγά.
Θα μείνει μόνο η αλήθειά του. Η ανθρώπινη εγγύητητα, το μοίρασμα, η αγάπη.
Αλλά μελαγχολικό...αυτό το ξεστήσιμο. Η αδειοσύνη.
Ο κρύος αέρας παγώνει το πρόσωπό μου και τυλίγω  πιο σφιχτά το κασκόλ. Έπρεπε να το καταλάβω πως αυτός ο ήλιος ήτανε απάτη
Οι δρόμοι αδειάζουν.
...........
Οι δρόμοι αδειάζουν.

Δε μου μένει παρά να γυρίσω πίσω.
Αν πάρω τώρα το λεωφορείο, θα είμαι μέχρι τις δυόμιση στο σπίτι. Να φάω δε θέλω , αλλά θα κάνω ένα μπάνιο , θα βάλω χριστουγεννιάτικη μουσική, ίσως μαζέψω λίγο τα πράγματα. Θα διαβάσω εκείνο το βιβλίο που ξεκίνησα εχτές..
Μου αρέσει η μοναξιά μου όταν οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα μου προκαλούσε μόνο δυσαρέσκεια ή τυπικές συμπεριφορές.
Άλλα πράγματα με στεναχωρούν. Όχι η μοναξιά η ίδια.
.............
Φέτος αγόρασα τα πιο πολλά δώρα, σε σχέση με άλλα χρόνια. Δική μου η ανάγκη να δω χαρά και ικανοποίηση . Δική μου ανάγκη να χαρώ.
Άλλη μια φορά το έκανα. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί
................
Το μυαλό βουτάει πίσω στο χρόνο. Πολύ πίσω. Στέκεται σε δυο στιγμές

- Κατεβαίνω μόνη τη Βασιλίσσης Σοφίας και είναι απέναντι μόνο τα φώτα από τα λουλουδάδικα. Από τη μια τα ακριβά ξενοδοχεία και από την άλλη τα λουλουδάδικα.
 Κάτι είχε ο αέρας εκείνης της βραδιάς, κάτι η ίδια η νύχτα , μια στιγμή ευτυχίας, ανεξήγητης, στιγμιαίας, προσωπικής μη εξαρτώμενης άλλων συνθηκών.


- 26 Δεκεμβρίου. Μόλις αποχαιρετήσαμε τη μαμά του Α πριν το ταξίδι μας στη Λαπωνία. Η νύχτα είναι τρομερά μαλακή κι εγώ θυμάμαι πως δεν είδα τα όμορφα στολισμένα σπίτια που λίγες μέρες πριν μου είχε περιγράψει. "Έλα  να πάρουμε τα ποδήλατα ", μου λέει. Περασμένες 11 και κάνουμε την πιο όμορφη νυχτερινή βόλτα ανάμεσα σε έρημα δρομάκια και φωτεινά στολισμένα σπίτια.
Την άλλη μέρα αφήναμε το Ελληνικό με 17 βαθμούς για να βουτήξουμε στους κατάλευκους -30

πριν τις γιορτές

είναι αργά, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα. κάθομαι στον υπολογιστή και δουλεύω λίγο.
δεν το είχα σκοπό, αλλά με έπιασε μελαγχολία και η δουλειά -όσο να'ναι -με απασχολεί και δεν επιτρέπει στο μυαλό να ξεστρατίζει σε μονοπάτια επικίνδυνα.

είναι όμορφο να έχεις ανθρώπους.....
να αγαπάς να αγαπιέσαι...



να περάσετε όλοι όμορφα και σας ευχαριστώ για την πολύτιμή σας συντροφιά εδώ μέσα

....και  ας ελπίσουμε το '12 να είναι λίγο πιο αισιόδοξο. λίγο πιο χαρούμενο. λίγο πιο τυχερό για όλους μας

C

Όσοι γεννηθήκαμε κατά  το δεύτερο μισό του 20ου  αιώνα και μετά , θεωρούμε ( παράλογα ) πολλές από τις σημερινές γνώσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού ως δεδομένα. Όπως συμβαίνει με κάθε κεφάλαιο που βρίσκουμε έτοιμο και δεν κοπιάσαμε να αποκτήσουμε , το θεωρούμε αφενός ως αυθύπαρκτο και αφετέρου ως ασήμαντο ή ανάξιο λόγου.
 Θεωρούμε ας πούμε ως δεδομένο το ότι με το πάτημα ενός διακόπτη θα έχουμε φως. Ή ότι με την ίδια ευκολία θα έχουμε όσο καθαρό ζεστό ή κρύο νερό θέλουμε. Ή θέρμανση. Θεωρούμε δεδομένα τα αεροπλάνα , όπως και τα αυτοκίνητα και τα τρένα. Γνωρίζουμε με ακρίβεια το σχήμα της γης, των ηπείρων και των ωκεανών. Διαβάζουμε χάρτες με κάθε λεπτομέρεια απεικονισμένη και η γνώση απαιτεί απο το τυχερό κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού, μόνο χρόνο και λίγα χρήματα για να φτάσει και να αποκτηθεί ,μέσω βιβλίων ή κι έτσι- διαδικτυακά.

Όλα δεδομένα.

Σ'ένα θαυμάσιο βιβλίο του Bill Bryson που το ταλαιπωρώ εδώ κι αρκετό καιρό, γιατί ο συγγραφέας έχει το ελάττωμα να πλατειάζει συχνά  ή να υπεραναλύει ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα της πατρίδας του Αγγλίας που μου είναι ψιλοαδιάφορα, ανακαλύπτω καθημερινά πόσο μη δεδομένα και καθόλου "παλιά" είναι σχεδόν όλα όσα καθημερινά με περιτριγυρίζουν όπως και όλο το κεφάλαιο των γνώσεών μου.

Γνωρίζατε ας πούμε ότι η ζωτική σημασία της βιταμίνης C και το πού αυτή περιέχεται είναι βασικά γνώσεις που αποκτήθηκαν μετά το 1930 ;
Ότι από το 1500 ως το 1850 που έγιναν τα πρώτα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια πέθαναν γύρω στα 2 εκατομμύρια ναυτικοί από σκορβούτο δίχως κανείς να υποπτευθεί ότι αυτό μπορεί να οφειλόταν στη διατροφή ;
Υπέθεταν πως έφταιγε ο αέρας της θάλασσας ή οι δύσκολες συνθήκες του ταξιδιού, αλλά κανείς δεν υποπτευόταν ότι μπορεί να έφταιγε το φαγητό.
Μέχρι τότε επικρατούσε η αντίληψη πως οι ανάγκες μας σε φαγητό είχαν να κάνουν μόνο με την ποσότητα. Εφόσον έτρωγες αρκετά, ήσουν και υγιής και είχες και ενέργεια.
Μόλις το 1760 ένας σκωτσέζος γιατρός πειραματίστηκε με θέματα διατροφής και προσπάθησε να δει τι θα συμβεί αν κάποιος μπορεί να τρέφεται μόνο με τα εντελώς απαραίτητα, ψωμί και νερό ας πούμε. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα μια που πέθανε μετά από έξι μήνες από σκορβούτο. Κι άλλοι γιατροί και επιστήμονες άρχισαν πια να πειραματίζονται με την επίδραση που έχουν οι διάφορες τροφές πάνω μας ή μάλλον η έλλειψή τους, αλλά μόλις το 1929 αναγνωρίστηκαν  οι ουσίες που όλοι σήμερα γνωρίζουμε ως βιταμίνες κι έπρεπε να φτάσουμε στο κοντινό μας 1939 όταν ένας άλλος γιατρός - του Harvard αυτή τη φορά - ένας κύριος John Crandon, θέλησε να δει τι θα συμβεί αν αφαιρέσει την βιταμίνη C εντελώς από το διαιτολόγιό του. Αυτό που συνέβει ήταν ότι  κόντεψε να πεθάνει. Μόλις δε, άρχισε να την ξαναπροσλαμβάνει γύρισε στους ζωντανούς.

Ένα άλλο σημείο που βρήκα ενδιαφέρον πάνω στο θέμα των βιταμινών , είναι πως ενώ η βιταμίνη C είναι τόσο απαραίτητη για την επιβίωσή μας, μπορούμε να την προσλάβουμε μονάχα από εξωτερικές πηγές. Ο οργανισμός μας δεν μπορεί να την παράγει αντίθετα με άλλες βιταμίνες  όπως την D ή την Κ2 που μπορεί να τις σχηματίσει.
Το αστείο στην υπόθεση είναι πως μόνο εμείς, το ανθρώπινο είδος και τα ινδικά χοιρίδια (τώρα τι συγγένεια είναι αυτή  ? ! ) δεν μπορούν να την σχηματίσουν. Τα άλλα ζώα μπορούν.

......

Αυτά και άλλα πολλά που έχουν σχέση με την καθημερινότητά μας κυρίως με τα σπίτια και με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε, περιέχονται στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Bryson, At Home. A Short History of Private Life

συνήθειες

εδώ και 20 χρόνια, από τότε που γεννήθηκε η μεγάλη ανηψιά μου και ακολούθησαν πολλά άλλα παιδιά συγγενών και φίλων, με θυμάμαι πάντα να ψωνίζω δώρα για τα Χριστούγεννα, για τα γενέθλια, για τις γιορτές και γενικά σε κάθε περίπτωση που τύχαινε να επισκεφτώ το πατρικό μια που ήμουν πάντα η θεία που ζούσε αλλού, μακριά, και δεν μπορούσε να πάει με άδεια χέρια.
στην αρχή, δε λέω, ήταν μια ενδιαφέρουσα διαδικασία να ψάξεις να βρεις το κάτι διαφορετικό, το κάτι όμορφο, το κάτι που θα το χαρεί το κάθε παιδάκι.
και υπήρχε πάντα κάτι. ένα ωραίο και δημιουργικό παιχνίδι, ένα χαριτωμένο ρουχαλάκι, κάποιο ενδιαφέρον βιβλίο. η κοινωνία μας γεμάτη καταναλωτικές ιδέες και η προσφορά πάντα μεγάλη.
τα τελευταία χρόνια κάτι που η επανάληψη κουράζει, κάτι που γεννιούνται πάντα νέα παιδιά φίλων συγγενών κλπ, κάτι που τα δωμάτια τους ή μάλλον τα σπίτια τους έχουν γεμίσει τρεις φορές από παιχνίδια ρούχα και βιβλία, κάτι που ο χρόνος που χάνεις για να σκεφτείς, επιλέξεις , αγοράσεις είναι συχνά πολλαπλάσιος αυτού του οποίου θα ξοδέψει το εκάστοτε παιδάκι για να ασχοληθεί με το παιχνίδι του, γιατι δεν είναι το μόνο παιχνίδι που θα πάρει αυτά τα Χριστούγεννα, αλλά άλλο ένα κοντά σε αυτά που θα του χαρίσουν οι γονείς, η γιαγιά, η άλλη γιαγιά, η νονά, η άλλη θεία, η καλύτερη φίλη της μαμάς και δε συμμαζεύεται...όλη αυτή η διαδικασία της αγοράς των δώρων για "τα παιδιά"- μερικά είναι ενήλικες πια- έχει γίνει ένας εφιάλτης.
τι να πάρεις που δεν το έχεις ξαναπάρει ; τι να πάρεις που δεν υπάρχει ήδη στα ράφια, στις ντουλάπες στα σπίτια τους ; τι να πάρεις όταν λόγω της απόστασης έχεις ελάχιστη επαφή και δεν μπορείς να αφουγκραστείς τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες τους ; και τι να πάρεις ώστε να μη φανείς η αδιάφορη θεία;
υπάρχουν ωραιότατα παιχνίδια φυσικά (συνεχώς βγαίνουν κανούργια), αλλά τα κουτιά τους είναι συχνά μεγαλύτερα από τη βαλίτσα μου. και υπάρχουν ωραιότατα βιβλία, αλλά σε γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν. και ρουχαλάκια ναι και βέβαια υπάρχουν και συχνότατα τα αγοράζω, είπαμε δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά το παιδί θέλει ΠΑΝΤΑ παιχνίδι. και χαίρεται ΚΥΡΙΩΣ με αυτό σ'αυτού του είδους τις γιορτές

τέσπα, για φέτος έχουν γίνει ήδη οι μισές αγορές και για τις υπόλοιπες υπάρχουν κάποιες ιδέες, απλά έχει γίνει μια κουραστική υποχρέωση-συνήθεια. θα προτιμούσα να έπαιρνα μόνο 2,3,4 δώρα καρδιάς , εκεί που πραγματικά νιώθω την ανάγκη να τα προσφέρω. κι εκεί που ξέρω πως θα πιάσουν τόπο και πως θα δώσουν χαρά.
 άλλωστε αυτό δεν είναι όλο το νόημα ;

Υ.Γ. τα περί κρίσης δε χρειάζεται να μου τα θυμίσετε και στο μέλλον πιθανόν να αλλάξουν πολλές συνήθειες μας, αλλά για την ώρα υπερισχύουν οι παλιές για τους πιο πολλούς , έτσι νομίζω, έστω κι από αυτά τα λίγα που περισσεύουν δύσκολο να αρνηθούμε στα παιδιά τα δώρα τους, και ακόμη πιο δύσκολο για τα ίδια να προσαρμοστούν σε ένα μέλλον πολύ διαφορετικό από τη ζωή που μέχρι τώρα έχουν συνηθίσει

.........

.......................
Πώς ξύπνησες αυτη τη μνήμη αγαπη μου ;
Πώς ξύπνησες αυτη τη μνήμη ;
Να λικνίζομαι στο πλάι σου μεσα στο πλοίο....τα άστρα πάνω μου να πηγαινοερχονται σε ένα αδιάκοπο πηγαινε έλα...
Να εισαι δίπλα μου, να μπορω να σε αγγίξω, να ακούω την ανάσα σου ...
Σχεδον δεν τολμω να ανακαλέσω αυτες τις μνήμες. Ειναι τοσο ομορφες που πονανε. Κι ειναι τοσο ομορφες...που φοβίζουν


Σημερα η μερα μου ηταν πολυ στερεη. Πολυ στερεη. Και μετα μου λες μια κουβεντα....και γινομαι νοσταλγικη και ρομαντικα ονειροπόλα, και νιωθω να πλημμυριζω από αυτο το συναισθημα που φωναζει : " Θέλω εκεινες τις στιγμες .... θελω να με ταξιδέψεις με νου και καρδιά....παντού....παντού....κυριως εκει ....κατω από τ'αστρα"


Πρέπει να πάω να κοιμηθω αγαπη....κρατα αυτες μου τις λέξεις....


αυτη τη στιγμη ένα μικρό δάκρυ είναι εκει στην άκρη των ματιων μου....να νοσταλγει.....να φοβαται λιγο...και να απορει....ποσο πολύ μπορεί .....αυτο το συναισθημα
 
.............
Νιώθω τα χέρια μου δεμένα τελευταία. Και όχι μονο τα χέρια μου. Και τις σκέψεις μου. Τις περιορίζω. Κι είσαι κι εσύ πιο ήσυχος έτσι. Μακρια απο υπερβολες που σε φέρνουν σε δύσκολη θεση ή που δεν ξερεις πώς να τις χειριστείς

Από την άλλη......δε θέλω να περιορίσω την έκφραση των αισθημάτων μου απέναντι σου. Δε θέλω όλες αυτές οι σκέψεις που κάνω να χαθούν έτσι απλά... Γι'αυτό θα σου τις γράφω κρυφα. Κι ίσως κάποτε να λάβεις όλα αυτα τα γράμματα που θα σου έχω φυλάξει.

Πηγαινα στη δουλεια μου το πρωί μ'αυτη τη σκέψη και αναρωτιόμουνα με ποιον τρόπο θα ήταν όμορφο να ξεκινησω αυτο το γραμμα Που δεν ξερω πόσο μεγάλο θα γίνει.

" Μα από την αρχή" , μου απάντησα. Από τις πρωτες πρωτες λέξεις 
 
......................
  Γιατί όπου κι αν σε οδηγεί αυτο το παραξενο μυαλό σου.....δεν υπαρχει πιο όμορφο μερος από αυτο που μαζι περπατησαμε μια μερα του Ιουνη σε αρχαια λιθοστρωτα...Ήταν η μερα που κουβαλουσες όλο το φως του κόσμου μέσα σου.
Ξερω εσυ κουβαλάς τις δικές σου ηλιοφωτες στιγμές.....δικές σου είναι ....δε θα σου τις κλεψω....δε θα σου τις ζητησω

Αλλά ηταν η μερα που καμια αρνητικη σκεψη δε σκιαζε το βλέμμα σου. Ησουν ολοφωτος....κι εγω χαιρόμουν με τη λάμψη σου.....Σα να ειχα ένα μικρο μερτικό απο αυτην

........................


Σ' άγγελους επαράγγειλα
την έννοια σου να έχουν
και μου 'παν πως οι άγγελοι
αγγέλους δεν προσέχουν

..............

όλα πολύ απλοïκά, ε;

ναι, όλα πολύ απλοïκά

ανέμελα

καθώς ένα αυτοκίνητο είναι σταματημένο μπροστά στο φανάρι, ο αριθμός κυκλοφορίας του, που μοιάζει με ημερολογιακό έτος , με πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και προσπαθώ να θυμηθώ τα γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη τη χρονιά στη μνήμη μου

ήταν μια παράξενη χρονιά, δίχως σημαντικά γεγονότα, ήμουν στο δρόμο που άρχιζα να χαράζω το μέλλον μου αλλά αυτό δεν είχε ακόμη φανεί, θέλω να πω δεν είχε δείξει ακόμη την πορεία που θα ακολουθούσε. όλα ήταν ρευστά, όλα ήταν πιθανά, όλα ήταν ανοιχτά.


δεν ξέρω γιατί αλλά από κείνη τη χρονιά εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα, αρχές καλοκαιριού με τη Β.
είχαμε πάει βόλτα στην πόλη, λίγο πριν φύγω  οριστικά για Ελλάδα, οι εξετάσεις είχαν τελειώσει, ήμουν πια χαλαρή και η μέρα ήταν λαμπερή.
 όπως πάντα ήταν προκλητικά ντυμένη , τονίζοντας ακριβώς εκείνα τα σημεία που χρόνια μετά έμαθα ότι τραβούν σα μαγνήτης τα αντρικά βλέμματα και απολάμβανε τα σφυρίγματα των αγοριών, αυτά που εμένα με έκαναν να νιώθω άβολα.
κάποια στιγμή πήραμε ένα παγωτό και καθίσαμε έξω από ένα μαγαζί να το απολαύσουμε.
εκείνη την ώρα τη ρώτησα,αυτό που απ'ώρα ήθελα να ρωτήσω έτσι ξέγνοιαστη που την έβλεπα, αν φοβάται- εγώ φοβόμουν για κείνη- σκεφτόμουν πως αν ήμουν στη θέση της θα πέθαινα από το άγχος.
οχι, μου απάντησε ανέμελα και συνέχισε να τρώει το παγωτό της
είχε κλείσει ήδη το ραντεβού με το γιατρό για την αποβολή. δίδυμη κύηση .φυσικά και δεν μπορούσε να τα κρατήσει, ήταν μόλις 17

στην επιστροφή και πάλι τα αγόρια μας σφυρίξανε, την σφυρίξανε, γύρισε και τους χαμογέλασε ανέμελα

πρώτο χιόνι

χιονίζει. οι δρόμοι έχουν αποκτήσει ήδη μια λεπτή λευκή στρώση που μέχρι το πρωί θα έχει αποκτήσει ένα σεβαστό ύψος.
όσο και να με ταλαιπωρεί, σε όση απελπισία και αν με ρίχνει όταν επιμένει, δεν παύει ποτέ να με μαγεύει. ειδικά τις νύχτες . ή τις ώρες που πιάνει το σούρουπο, εκεί κατά τις τρεις.
τώρα πια αναγνωρίζω τον ουρανό του χιονιά. ακόμη και τον αέρα του. τον οσμίζομαι.

θυμάμαι τη μητέρα που ήξερε τον ενθουσιασμό μου και με ξυπνούσε με χαρούμενα υπονούμενα τα πρωινά που  όλα έξω ήταν λευκά.
θυμάμαι και τον αγαπημένο μου γάτο που όταν πρωταντίκρισε χιόνι στη ζωή του, πρέπει να δοκίμασε την μεγαλύτερη έκπληξη ever. πήγαινε το κεφαλάκι του πέρα δώθε στο τζάμι με γουρλωμένα τα μάτια και προσπαθούσε να καταλάβει πώς είχε αλλάξει το τοπίο έτσι εκεί έξω. όταν του ανοίξαμε το παράθυρο αφού το μύρισε πρώτα εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς στη συνέχεια άρχισε να το χτυπά γρήγορα κι επιφυλακτικά με το πόδι του, όπως κάνουν τα γατιά όταν έχουν να αντιμετωπισουν κάτι ξένο κι ενδεχομένως επικίνδυνο. νομίζω πως το χιόνι δεν ήταν και το καλυτερότερό του.

η τελευταία σελίδα

το τρένο δε φτάνει. το τρένο δε μοιάζει ποτέ να φτάνει. διαβάζω σ' ένα περιοδικό, την τελευταία σελίδα.  μια αδιάφορη ρουμπρίκα. πήγε στην Ελλάδα διακοπές (η δημοσιογράφος), όλα πληρωμένα, οι Γερμανοί πάντα πάνε όλα πληρωμένα , δεν το περίμενε  αλλά πέρασε καλά, ακόμη και τώρα θυμάται και χαμογελά, έτσι λέει.
 κι εγώ κολλάω σε μία φράση, μία αδιάφορη κατά τ'άλλα φράση, στην αίθουσα παραλαβής των αποσκευών έπρεπε να περιμένω μία ολόκληρη ώρα,η βαλίτσα μου έφτασε τελευταία, καθόλου παράξενο που η χώρα αυτή χρεοκόπησε.

ναι, καθόλου παράξενο
παράξενο είναι που δε χρεοκόπησαν ακόμη όλες με αυτό το  (εντελώς προσωπικό) κριτήριο, σκέφτομαι μελαγχολικά
και θυμάμαι τη σοφή ρήση , κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα

τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ και δυστυχώς βιώνω στο πετσί μου την κακή και πολλές φορές απαράδεκτη λειτουργία διαφόρων υπηρεσιών. τις καθυστερήσεις. τα προβλήματα. την ανεπαρκέστατη μόρφωση σε υπεύθυνες θέσεις. την άγνοια.

όσα θεωρούνται δεδομένα (συχνά άδικα) στην Ελλάδα.
κι όσα όλοι οι εν Ελλάδι Έλληνες έχουν την αυταπάτη να νομίζουν πως λειτουργούν άψογα αλλού.
μελαγχολώ , καθώς ήρθα  χωρίς προκαταλήψεις, αλλά..
δεν μπορείς να αφήνεις συνεχώς να σου βρίζουνε το σπίτι

σίγουρα η σημερινή Ελλάδα της κρίσης, με τις  περικοπές μισθών, τις μετατάξεις σε θέσεις που οι υπάλληλοι δε γνωρίζουν το αντικείμενο, τις απολύσεις, την ανεργία, τις διαρκείς απειλές για ακόμη χειρότερες μέρες , τις συνακόλουθες διαμαρτυρίες και απεργίες και τη μελαγχολία ενός ανύπαρκτου μέλλοντος δεν μπορεί να συγκριθεί με χώρες που δεν γνωρίζουν ανάλογα προβλήματα και που η ζωή κινείται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
υπολειτουργεί, ενώ σιγά σιγά διαλύεται
αλλά η Ελλάδα του '09 συγκρίνοντας την με τη Γερμανία του '11 δεν είχε και πολλά να ζηλέψει.μιλώ πάντα για τις υπηρεσίες που προσφέρονταν στον πολίτη. δεν αναφέρομαι στη διαφθορά και στη φοροδιαφυγή που μας έφεραν εδώ που είμαστε.
............
μπορώ μόνο να σκεφτώ πως ανάμεσα στην οικονομικά χρεοκοπημένη Ελλάδα και στη χώρα που ο οδηγός του λεωφορείου δεν περιμένει το γεροντάκι που τρέχει με το μπαστούνι κουτσαίνοντας, και ξεκινά λίγα βήματα πριν αυτό φτάσει στην πόρτα, όταν το επόμενο δρομολόγιο είναι μετά από μισή ώρα...δε χρειάζεται καν να πω τι θεωρώ χρεοκοπία.
η καλοσύνη των ξένων δεν υπάρχει
ό,τι δεν θα σου προσφέρει το κράτος με τη μορφή κοινωνικών προγραμμάτων, ό,τι δεν μπορείς να πληρώσεις (ακόμη και τη σακούλα των 10 σεντς ή ένα ποτήρι νερό)  δεν θα σου το προσφέρει κανείς.
είναι και αυτό μια μορφή χρεοκοπίας.
νομίζω.

αλλά επειδή όλο στα ίδια γυρνάμε, κι επειδή οι σκέψεις αυτές δεν είναι για ανακύκλωση, προτιμώ να κλείσω με μουσική
αυτή είναι. για ανακύκλωση



Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

dec

μπήκε και ο Δεκέμβρης , ε ?
κακό που μας βρήκε

η φωτο απο deviantart

για κείνες τις επιστροφές

το θαυμάσιο κείμενο φυγών και επιστροφών του Τζων Μπόη, μου έδωσε το ερέθισμα να συλλογιστώ τη δική μου δια βίου σχέση και με τις δύο

η φυγή ήταν πάντα μια απαραίτητη  προϋπόθεση για να μπορώ να υπάρξω σε αρμονία μέσα σ'ένα  περιβάλλον που μου επέβαλε ο συντηρητικός , ας πούμε, βίος μου
η επιστροφή όμως ήταν πάντα κάτι παραπάνω.
όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και πιο γλυκιά
αυτό βέβαια δεν συνέβη από τη μια στιγμή στην άλλη. αλλά όταν o ο τόπος επιστροφής ορίστηκε αυθαίρετα ως τέτοιος στο υποσυνείδητο και μάλιστα με πλήρη αποδοχή των συντεταγμένων του
- μια φωνή στο μυαλό μου ψιθυρίζει : και τη στιγμή που εκείνο χάνεται. χάνεται οριστικά. νιώθει μια ανακουφιστική ηρεμία. παράξενο-
χρόνια μετά βρήκα σ'έναν στίχο της Δημουλά το νόημα όλων των φυγών, αποδράσεων, ταξιδιών μου :
"ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας"
πάντα εκεί γυρνούσα. γύρω από τη βάρκα .
αλλά ο κόσμος ήταν απαραίτητος
ίσως για κείνη τη νοερή δυνατότητα διαφυγής. ίσως για κείνη την επιδερμική γνωριμία με όσα ποτέ δεν θα, ίσως για την πνοή ενός ξένου αέρα ακόμη κι αποπνικτικού, για τα διαφορετικά βλέμματα. τη δυνατότητα να σταθείς απέναντι και να δεις τη ζωή σου από την άλλη όχθη.
να πεις ευχαριστώ και ν'αγαπήσεις το χώμα

(και τώρα που τόσα γράφονται αστεία και σοβαρά γι'αυτήν τη δύστυχη πατρίδα, ακόμη πιο πολύ, σαν τη μάνα που πονά για το παιδί της που παραστράτησε, που υποφέρει...προχτές ένας τύπος που με καλοτύχιζε που είμαι εδώ  : "δεν πας καλά" μου ήρθε να του πω, να θεωρείς τύχη το "εδώ" το κρύο και την σκοτεινιά σας, κι αυτήν την τσιγκουνιά παντού. το μέτρημα. το απανταχού μέτρημα.δεν του τα'πα, του κλεισα μονάχα την πόρτα, είχα δουλειά. δεν θα καταλάβαινε)

Υ.Γ.το φωτογραφικό ρεπορτάζ για το Weihnachtsmarkt έγινε κι εφέτος χάρη στην πρόκληση -πρόταση του Τζων Μπόη. του το αφιερώνω λοιπόν εξαιρετικά.

σταροχώραφα

μέρες τώρα το απέναντι χωράφι γεμίζει κοράκια.
ό,τι βλέπω είναι ομίχλη και κοράκια.
κάποιες στιγμές κάτι τα τρομάζει , σηκώνονται σύννεφο και μετακινούνται λίγο πιο πέρα.
συνειρμικά το μυαλό μου πάει στο ομώνυμο ποίημα του Πόε και στα σταροχώραφα του Βαν Γκογκ. ειδικά σ'αυτά τα τελευταία . όσο πιο ανταριασμένος , τόσο γέμιζε τους πίνακές του με κοράκια,και με κείνες τις τρελές σπείρες, μέχρι που μια μέρα πήρε το όπλο έξω στα σταροχώραφα κι αυτό ήταν.

πόσο είπαμε πως εκτιμάται ένας Βαν Γκογκ σήμερα;

(φαντάζομαι πως είναι γνωστό ότι ο Βαν Γκογκ οδηγήθηκε στην αυτοκτονία λόγω φτώχειας .  κανείς δεν αγόραζε τα έργα του)

υπάρχει η χρυσή τομή ?

Στο εξώφυλλο της τοπικής εφημερίδας φιγουράρει μεσήλικας με ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο επιδεικνύοντας τρεις  κλήσεις για παράνομη στάθμευση.
Εκ πρώτης δε φαίνεται  περίεργο το να πάρει κανείς κλήση για παράνομο παρκάρισμα (στο κάτω κάτω στη Γερμανία είμαστε). Το περίεργο είναι που ο κύριος έγινε πρωτοσέλιδο.
Η συνέχεια μπορεί να θεωρηθεί από αστεία έως λόγος να προβληματιστεί κανείς για τις διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες.

Ο εν λόγω κύριος λοιπόν, ανέλαβε ως ηλεκτρολόγος που είναι ,το χριστουγεννιάτικο φωτεινό στολισμό της πλατείας του Δημαρχείου.Χιλιάδες λαμπάκια που σχηματίζουν ένα τεράστιο αστέρι πάνω από τον ουρανό του Δημαρχείου. Κι επειδή για τη δουλειά του χρειάζεται όλα τα σχετικά υλικά και τον εξοπλισμό  που τα κουβαλά με το  φορτηγάκι του, το παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, δίπλα στην πλατεία. Εκεί όμως το παρκάρισμα απαγορεύεται, με αποτέλεσμα κάθε φορά να παίρνει κι από μία κλήση. Μέχρι τώρα είναι τρεις και υπολογίζει μέχρι το τέλος της εργασίας του να πάρει τουλάχιστον άλλες τόσες
Όταν διαμαρτυρήθηκε στην τοπική αστυνομία, πήρε ως απάντηση πως κανείς δεν εξαιρείται από τις ποινές για παράνομο παρκάρισμα κι αν θέλει να μην χρεώνεται με κλήσεις , να μεταφέρει τον εξοπλισμό του τα πρωινά, τις ώρες που επιτρέπεται σε προμηθευτές και εμπόρους η προσωρινή στάθμευση , κι έπειτα να κάνει τη δουλειά του έχοντας παρκάρει κάπου νόμιμα.

Ο ίδιος προσπαθεί τώρα να μεταφέρει το χρέος των κλήσεων στο δήμο....

 Κι ενώ εμένα μου φαίνονται αστεία όλα αυτά , ταυτόχρονα μου δημιουργούν αντικρουόμενα αισθήματα. Από τη μια προερχόμενη από μια χώρα που η τήρηση των νόμων είναι μια πικρή ιστορία (ειδικά για το παράνομο παρκάρισμα ...τι να λέμε; εδώ για άλλα κι άλλα... ), θαυμάζω λοιπόν αυτήν  τους την επιμονή της μη εξαίρεσης. Τον νόμο που είναι πάνω απ'όλα. Τον τρόπο που μπορεί  κανείς να βασιστεί στην τήρησή του και που σου δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας και σιγουριάς.
Από την άλλη όμως, αυτή τους η ακαμψία , η ανθρωπίνως παράλογη σε κάποιες περιπτώσεις, με τρομάζει.

Ίσως τελικά η χρυσή τομή να είναι αδύνατο να υπάρξει.
(ή ίσως θα πρέπει να υπάρχει μέσα στα πλαίσια μιας ευνομούμενης πολιτείας ένα μικρό παραθυράκι που θα μας επιτρέπει να κρεμάμε τα στολίδια μας χωρίς παρατράγουδα ;)  )

 (ο ουρανός του Δημαρχείου από περσινή φωτό)

ανέστια

Έχει τα μαλλιά της πιασμένα σε έναν όμορφο χαλαρό κότσο. Σκούρα καστανά. Άθελά μου παρατηρώ τις  λεπτομέρειες του προσώπου της, το piercing στα χείλη. Θα ήταν πιο ωραία χωρίς αυτό.
Μετά κοιτώ δεξιά τον σκοτεινό επαρχιακό δρόμο. Πώς θα'ναι άραγε να μη ζεις με την καθημερινή φρίκη πως η πατρίδα σου αργοπεθαίνει ;
Αλλά με τη βεβαιότητα πως εκείνη την ελπίδα μιας μακρινής αναγέννησης εσύ δε θα τη ζήσεις
Πώς να είναι άραγε να σε απασχολούν μόνο προβλήματα μικρά καθημερινά....σαν εκείνα που δε θυμάσαι ότι μπορεί να είχες κάποτε ;

Οι δρόμοι περνάνε χάνονται δίπλα μας. Ο σκέψεις περνάνε χάνονται μέσα μου. Οι πιο ενδιαφέρουσες γεννιούνται και χάνονται σε τέτοιες διαδρομές που ποτέ δε θυμάμαι μετά.

 Λίγο αργότερα νιώθω το μαστίγωμα από τις ίδιες μου τις λέξεις σε ένα ατελείωτο repeat.
Πονάει να πληγώνεις όσο και να πληγώνεσαι. Το πρώτο λίγο παραπάνω .
Πώς εξιλεώνεται κανείς για τις λάθος λέξεις ;

.................
Έχει πανσέληνο απόψε. Και παγετό.
Νιώθω τη θλίψη να με βαραίνει .
Και ανέστια.
Μπορώ να ζήσω χωρίς πατρίδα, αλλά όχι χωρίς την καρδιά μου.

μέρες που είναι

Μια που η προηγούμενη ανάρτηση βρήκε θερμή υποδοχή ανάμεσά σας, θα ήθελα να μοιραστώ -από την ανάγκη να ακουμπήσω σε μιαν αλήθεια πιο μεγάλη και μια πραγματικότητα αμόλυντη από πολιτικά συμφέροντα - ακόμη μερικά αποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο, τα "Ανοιχτά Χαρτιά" του Οδ. Ελύτη.
Ελπίζω να μην σας κουράσω, από την άλλη είναι τόσο απλό να προσπεράσετε και να πάτε παρακάτω.
Καλή ανάγνωση.

"Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την ποίηση, με τον ίδιο τρόπο που, όντας στον ελάχιστο βαθμό "πατριώτης", αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα.
...........
Από μικρό παιδί διάβασα, όσο μπορεί να διαβάσει "ένα παιδί φανατικό για γράμματα" τα χρονικά της χώρας αυτής (έτσι, ψυχρά, σα να μην ήτανε δική μου) και τριγύρισα τα μέρη της, και στις περιπέτειες της, όσες συμπέσανε με τα χρόνια μου, αργότερα, έλαβα μέρος. Όμως μου έλαχε πραγματικά να τη γνωρίσω, και να την αγαπήσω, μόνον γράφοντας,  γράφοντας τα ατελή αυτά ποιήματα που έγραψα - και το κυριότερο: άσχετα εντελώς από το περιεχόμενο τους. Ήταν η αγωγή η ποιητική που είχε σημασία. Ένα αναπάντεχο Σχολείο αντίστροφης, για τ' άλλα Σχολεία, πατριδογνωσίας. Και από τη στιγμή εκείνη ένιωσα να είμαι Έλληνας, όπως ένας άλλος φτάνει να αισθάνεται ότι είναι τοξικομανής ή ομοφυλόφιλος· οργανικά, ψυχολογικά, αισθησιακά, ακατανίκητα !
Ήξερα πόσο άσχημα μπορούσε ν' απηχεί αυτό σε μια νεολαία βιαστική - και με το δίκιο της - να παρουσιάζεται συγχρονισμένη κι ανεξάρτητη· πόσο κινδύνευα να φανώ επιπόλαιος, τουλάχιστον όσο και οι πολιτικοί μας στους προεκλογικούς τους λόγους. Έξαλλου, συμφωνούσα απόλυτα με τους πιο φωτισμένους από τους συναδέλφους μου που κατακρίνανε στα γραφτά τους και στις συνεντεύξεις τους την προχειρότητα που μας δέρνει, την αδικαιολόγητη οίηση και κουφότητα που μας κάνει να θεωρούμε τους άλλους «κουτόφραγκους» και να επικαλούμαστε το «δαιμόνιο της φυλής», όταν πολύ συχνά δεν ήμασταν άξιοι να ξεχωρίσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα. Τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας τα ήξερα επειδή τα περισσότερα τα 'βρισκα, πριν απ' όλα, στον δικό μου. Αυτός ο ρεαλισμός, μαζί με τις φωνές των φίλων γύρω μου – «είμαστε ένα κρατίδιο της Μέσης Ανατολής», «είμαστε τρελοί για δέσιμο» -, έβρισκε, πίστευα, θέση μέσα μου.


Κι όμως, την άλλη μέρα, στην άκρη της πένας μου, σχεδόν μου ερχότανε να φωνάξω κι εγώ «βρε τους κουτόφραγκους!» Φυσικά, δεν ήταν ακριβώς αυτό.....


 Απλούστατα, οι άνθρωποι αυτοί τα είχαν όλα - δηλαδή πολύ περισσότερα από τα δικά μας -, πλην ένα· κι ίσα - ίσα εκείνο, που σ' εμάς βέβαια ήταν ένα συν αλλ' αμετάφραστο, αμετάδοτο, ανεπίδεκτο ερμηνείας, έτσι όπως η λάμψη στα μάτια ή σ' ένα χαμόγελο. Τόσο ανεπαίσθητο και συνάμα τόσο τεράστιο, που μ' έκανε τελικά να μην αναγνωρίζω το είδωλο του κόσμου στα έργα της τέχνης τους ή τη θρησκεία του Χριστού στους καθεδρικούς τους ναούς.


Αυτά όλα, στον εικοστόν αιώνα, όταν ανάμεσα στους λαούς χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, ύστερα από δυο πολέμους ανθρωποφάγους, στις παραμονές της Πανευρώπης, να τα λέει κανείς μοιάζει παραφροσύνη· μειώνεται όμως η εντύπωση, πιστεύω, και στο τέλος αναποδογυρίζεται, όταν συλλογιστεί πόσο αναχωνεύονται μέσα στην υψηλή θερμοκρασία του παρόντος αυτά τα μέταλλα, για να μην απομείνει παρά μια αίσθηση τόσο ισχυρή, που είναι σα να πρωτοτινάζει τη σπίθα των πραγμάτων.


Δεν πήγε ποτέ ο νους μου να σκεφτώ πως μπορεί να είμαι ένας εθνικιστής, μια που δεν πιστεύω ότι οι εθνικιστές είναι οι μόνοι που αγαπούν - που κατάντησε να τους συμφέρει ν’ αγαπούν - την Ελλάδα. Όπως δεν πίστεψα ποτέ ότι η άκρα Αριστερά είναι η μόνη που έχει τίτλους να επαγγέλλεται την κοινωνική δικαιοσύνη. Πόσο άκριτος θα πρέπει να 'μαι τότε - αφού ανήθικος δεν είμαι, το υποστηρίζω -, για να πιστεύω ότι ανάμεσα στις δύο αυτές αντιθέσεις βρίσκω έναν τρόπο δικό μου να σταθώ έχοντας ήσυχη τη συνείδηση μου. Τι να γίνει; Υπάρχει ένας σκοτεινός ουρανός εκεί, κατά τα πάνω μέρη, που ενώ η φυσική του πραγματικότητα δε φτάνει ποτέ ίσαμε δω, η μεταφορική του κουκουλώνει ολοένα και πιο πολύ καρδιές και συνειδήσεις ανάμεσα στ' απορημένα βουνά της Αττικής που δεν ξέρουν πια τι να τις κάνουν τις μενεξεδένιες φωτιές και τ' απόκοσμα μηνύματα των μυριστικών τους χόρτων.
......
......


Παρ' όλα όσα λένε, η νεότητα δεν είναι πάντοτε σ' όλες τις εποχές, η ίδια. Μέσα στην αγκαλιά μιας ερωμένης οι εικοσαετείς όλων των αιώνων και όλων των πολιτισμών μπορεί για μια στιγμή να εξομοιώνονται. Από κει και πέρα όμως η ιδεατή αυτή δικαιοσύνη δε διαρκεί. Το ποσοστό της πιθανής γοητείας το ορίζει ο κλήρος μιας εποχής, όμως κι αυτό ποιος θα μπορέσει να το προσμετρήσει; Αόρατα χέρια, χωρίς να μας ρωτήσουν, στήνουν τα σκηνικά όπου θα διαδραματίσουμε το ρόλο μας, και δεν είναι καθόλου, φυσικά, το ίδιο να ξυπνάς ανάμεσα σε παραρτήματα που διαλαλούνε πολέμους ή να πίνεις τον πρωινό καφέ σου χωρίς αμφιβολίες για το αυριανό σου εικοσιτετράωρο, ακόμη κι αν δεν είσαι παρά ένας απλός συλλέκτης γραμματοσήμων.

 Εμείς που ζήσαμε, απ' τα είκοσι ως τα τριάντα μας, ανάμεσα σε δυο κινδύνους εκείνο που ξέρουμε είναι η ένταση του λευκού μπροστά στο πιθανό μαύρο, η προσπάθεια να διασώσουμε κάθε στιγμή ελεύθερη, και να γευτούμε αυτή τη στιγμή - την ακριβή - ως τα κατάβαθά μας. Και ακόμη, μιαν άλλου είδους ένταση. Πώς, με ποιον τρόπο, ν' αλλάξει η πραγματικότητα. Ω ναι, οι πιο πολλοι - οι πιο πραχτικοί - την είχανε πιάσει από τα πόδια. Εμείς αποβλέπαμε στο κεφάλι."

επειδή οι πόλεμοι είναι προσωπικοί

Μπορεί τα παρακάτω αποσπάσματα να φανούν άσχετα με τα τα καίρια ζητήματα που μας απασχολούν όλους, αλλά ήθελα να υπάρχουν εδώ.
Επειδή όλοι οι πόλεμοι  είναι πάντα βαθιά προσωπικοί κι ας μη το μάθαμε  σε κανένα βιβλίο ιστορίας.

Από το Χρονικό μιας δεκαετίας (1934-1944) του Οδυσσέα Ελύτη :

"Πριν από τ'αντιβιοτικά ο τύφος δεν είχε άλλη σωτηρία από την αντοχή του οργανισμού σου. Έπρεπε να υπομένεις, ακίνητος υποχρεωτικά, με πάγο στην κοιλιά και μερικά κουταλάκια γάλα ή πορτοκαλόζουμο για τροφή, όλες τις ατέλειωτες μέρες που βαστούσε ο πυρετός, σαράντα ακατέβατα. Κι ο Θεός βοηθός. Έτυχε να περάσω τη μεγάλη κρίση τις ημέρες ακριβώς που άρχισε η επίθεση των Γερμανών. Δεν ήταν και τόσο ρόδινα τα πράγματα. Το κρεβάτι μου βρισκότανε πλάι στο παράθυρο και κάθε φορά, θυμάμαι, που σήμαινε συναγερμός όλοι οι άλλοι άρρωστοι (το νοσοκομείο ήταν παθολογικό και δεν είχε τραυματίες) μαζί με τις νοσοκόμες και τους γιατρούς τρεχοκοπούσανε στα καταφύγια.



Με τους Γερμανούς δεν ήτανε φρόνιμο να παρασταίνεις το παλικάρι. Πριν φύγουν από το θάλαμο μού άνοιγαν τα τζάμια, μήπως και σπάσουν και με χτυπήσουν τα θραύσματα. Κι απόμενα έτσι ολομόναχος μέσα στον άδειο θάλαμο, που μου φαινότανε ξαφνικά ότι μεγάλωνε, γινότανε απέραντος, με τα ξέστρωτα κρεβάτια, τα κουβαριασμένα σεντόνια, τις εφημερίδες, τα σακίδια, μια σταματημένη απότομα ζωή, ένα είδος Πομπηίας του κλειστού χώρου, απ’ όπου αναδυόμουν και επέπλεα μετέωρος, βουτηγμένος μέσα σε μια παράξενη ηρεμία. Ώσπου σε λίγο άρχιζαν οι εκρήξεις, που ολοένα πλήθαιναν και πλησίαζαν. Αυτό πια δεν ήταν πόλεμος, ήταν μια μονομαχία. Δεν υπήρχανε στρατεύματα, όπλα, υπηρεσίες, επιτελεία. Τίποτε. Μονάχα το αόρατο εκείνο τέρας που μπουμπούνιζε από ψηλά. Κι εγώ ασάλευτος, με την πληγιασμένη ράχη και το κομμάτι τ’ ουρανού απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Ένα αίσθημα που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ όσο ήμουν τριγυρισμένος από τους στρατιώτες μου αναπηδούσε τώρα μέσα μου, πολλαπλασιαζότανε, με χίλιες φωνές μου έκρενε: “πρέπει, πρέπει, πρέπει να ζήσεις, να νικήσεις, να τα βγάλεις πέρα”.


Θα ‘ναι φαίνεται, στη μοναξιά και στον άνισο αγώνα που ξυπνάει όλος ο άντρας. Και ο ποιητής. Η ιδέα ενός βιβλίου με κρατούσε – όπως άλλους ένα εικόνισμα. Το έβλεπα, το φυλλομετρούσα, τα ποιήματα που δεν είχα γράψει, και που θα ήθελα να είχα γράψει, γεμίζανε με το εξωτερικό τους σχήμα τις σελίδες του, δεν απόμενε παρά να τα “γεμίσω”, όπως γεμίζεις μια σειρά από άδεια ποτήρια, και αμέσως τι δύναμη, τι ελευθερία, τι αψηφησιά στις βόμβες και στο θάνατο. Να ‘χεις βγάλει τον εαυτό σου τον πραγματικό, από τον άλλο τον καθημερινό, έξω, και να τον βλέπεις αντίκρυ σου άτρωτον, άφθαρτον, προσιτό στα μέλλοντα όπου πια εσύ δε θα συμμετέχεις, τι ανακούφιση! Αλλά δεν είχε γίνει τίποτε τέτοιο. Κι έπρεπε, έπρεπε να γίνει. Γάντζωνα τα νύχια μου στο σεντόνι. Παραληρούσα. Ύστερα ήρθανε, φαίνεται, μέρες που  έχασα τη μιλιά μου εντελώς, το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μικρό φως πάνω απ'τα μάτια μου, που το μετακινούσανε από δω κι από κει, για να εξακριβώσουν αν είμαι σε θέση να το παρακολουθώ.


Τη συνείδησή μου την ξαναβρήκα μια νύχτα που ήρθανε να με πάρουν για να με πάνε στο διπλανό καμαράκι, ένα χώρο λίγων τετραγωνικών μέτρων με δυο κρεβάτια μονάχα, όπου- το είχα ακούσει όταν πρωτομπήκα στο νοσοκομείο- απομονώνανε τους μελλοθάνατους. Α όχι. Αυτό , ποτέ. Μεμιάς η γλώσσα μου λύθηκε. Βρήκα τη δύναμη να διαμαρτυρηθώ, ν'αρνηθώ, να φωνάξω, ακόμη και να χτυπήσω μιαν από τις νοσοκόμες που με είχε πάρει από συμπάθεια και πάσχιζε η δόλια, κλαίγοντας, να με πείσει "για το καλό μου". Όχι. Δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα. Φύλαγα τη θέση μου ανάμεσα στους ζωντανούς σαν το σκυλί.Την άλλη μέρα, όταν είδα να με πλησιάζει ένας παπάς με το δισκοπότηρο στο χέρι, μόνο που δε γάβγισα. Το ‘βαλε στα πόδια, και οι άλλοι άρρωστοι, θαρρώ, γελούσανε. Όμως εγώ δε βάσταξα πια κι έβαλα τα κλάματα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκλαιγα. Οι γιατροί μαζεύτηκαν γύρω μου, κάτι είπανε μεταξύ τους, και στο τέλος ένας απ’ αυτούς μου έκανε μια ένεση. Βυθίστηκα στον ύπνο για ώρες πολλές. Και την άλλη μέρα – κάτι απίστευτο – ξύπνησα σχεδόν απύρετος. Είχα περάσει τη μεγάλη κρίση. Το βιβλίο που ονειρευόμουνα θα μπορούσε ίσως να γίνει.


Και τώρα, βέβαια, που γράφω, ύστερα από τόσα χρόνια, το ιδανικό αυτό βιβλίο δεν έγινε. Αλλά τι σημαίνει; Η ελπίδα του με κράτησε στη ζωή, και τότε που δεν ήξερα και τώρα που κατάλαβα ότι τα ιδανικά βιβλία δε γίνονται ποτέ. "

ομίχλη

Έχει πολλή ομίχλη έξω. Βέβαια χάρη σε αυτήν την υγρασία δεν πιάσαμε ακόμη εκείνα τα μονοψήφια νούμερα κοντά στο μηδέν, Νοέμβρη μήνα.

Αυτή η εβδομάδα είναι , όπου και να κοιτάξεις. γεμάτη πεσμένα φύλλα όλων των αποχρώσεων.Περισσότερο μου αρέσουν τα πιο σπάνια, τα κόκκινα. Το καλοκαίρι πρέπει να είναι ελληνικό, αλλά το φθινόπωρο πρέπει να κουβαλά τα χρώματα που έχει εδώ στο Βορρά. Μου αρέσει να περπατάω πάνω στα φύλλα με την τρελή χαρά του Μπουσκάλια και να ακούω εκείνο το χαλαρωτικό φρρρ φρρρ φρρρ που κάνουν με το σύρσιμο των παπουτσιών μου, μου αρέσει να τα μαζεύω και να τα χώνω ανάμεσα στα βιβλία μου, μου αρέσει να ξεκλέβω λίγα δευτερόλεπτα από τη δουλειά μου και να τα χαζεύω καθώς στροβιλίζονται όταν πέφτουν

.......

Σήμερα ξύπνησα με μια διάθεση "αλλού". Μετά η μέρα συνάντησε την πραγματικότητα με παράξενα διλήμματα.
Έχω μια φυσική αταλαντοσύνη στο να αντιμετωπίζω το απρόοπτο.
Όμως όταν σχεδιάζω στο μυαλό μου όλες τις πιθανές εκδοχές, τότε κάπως μπαίνει ο κόσμος μου σε τάξη, ακόμη και ο διαλυμένος.

......
Μη μου αρχίσετε τα είσαι αλλού. Η "εδώ" έκφραση δεν μπορεί να αναπαράγει διαρκώς τα δελτία ειδήσεων, την αγωνία και την μονομερή θεώρηση της ζωής μας.

 Κλείνω με έναν πίνακα του Giovanni Segantini ενός χειμωνιάτικου τοπίου



 

κουβέντες

Κουβέντα με τη Χ :
"Δεν βγαίνουμε πια. Είμαστε πολύ στριμωγμένοι. Άλλαξα και το γάλα του μικρού.Δεν μπορώ να πληρώνω 1,15 , πήγα στο Lidl εκεί έχει το λίτρο 0,85.
700 γρμ μου ζητά κάθε μέρα. Δε βγαίνει"

Με τη Σ:
"Τρία σπίτια είμαστε. Δεν πήρα την απόσπαση. Τη μικρή την άφησα στη γιαγιά. Τη μεγάλη δεν μπόρεσα να τη βοηθήσω στη μετακόμισή της τώρα που πέρασε στη Σχολή. Έπρεπε να παρουσιαστώ στο νησί και να αναλάβω υπηρεσία. 47 έφτασα κι ακόμη τρέχω στα νησιά.   Δε φτάνει ο μισθός, όλα είναι πανάκριβα. Τρία σπίτια είμαστε"

Με τη Ν:
"Κρυώνω αλλά θα περιμένω ακόμη . Δε γίνεται να ανάψω από τώρα το καλοριφέρ. Δε θα τον βγάλω το χειμώνα"


.......

Όλες οι παραπάνω κουβέντες μου θυμίζουν έντονα ένα παραμύθι που μου μάθανε στο σχολείο. Κάποτε λέει ο λαός μιας μακρινής χώρας ζητούσε επίμονα ψωμί και οι ηγέτες του αναρωτιόντουσαν γιατί δεν έτρωγε παντεσπάνι

ρωγμή

μερικές μοναξιές πονάνε.
δεν έχουν σχέση με τα άδεια σπίτια και τα μοναχικά σου βήματα .
είναι αυτό το  "άσε με μόνο " το "δε θα με βρεις", είναι το "δεν θέλω να σου εξηγήσω"
(είναι το "παράτα με").
σιωπή κι αγωνία. μερικές φορές η ζωή μου γίνεται σιωπή κι αγωνία.
είναι τότε που μου περνά ο θυμός, το παράπονο, η θλίψη και σκέφτομαι μόνο τα δικά μου λάθη, τη δική μου παράνοια, τις δικές μου λάθος λέξεις.
είναι όταν ικετεύεις "μίλα μου" κι ο άλλος δεν το ακούει και τελικά του λες "δε με λογαριάζεις". με θυμό που μετανιώνεις

έξω ο κόσμος βγαίνει για ψώνια , χώνομαι ανάμεσά του, ψάχνω δήθεν για κάτι, ασήμαντο, επουσιώδες, ζαλίζομαι, γυρίζω πίσω
μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να ανασάνεις
πήρε ;

θυμάμαι μια νοεμβριάτικη νύχτα, έτσι για να γράψω κάτι, δεν υπάρχει πια ούτε η νύχτα, ούτε το " εγώ" εκείνης της νύχτας, το παλτό μου είχε γίνει μούσκεμα μέχρι τη φόδρα και οι μπότες μου τράβηξαν νερό, το πρόσωπό μου έκαιγε, δε θυμάμαι πόσο περπάτησα, ούτε καν τη διαδρομή, την επομένη πήγα πολύ αργά στο σπίτι, να μη με δει να μη με καταλάβει, εκείνη άκουσε το κλειδί "είσαι καλά;" δίχως να με δει και ξανά με αγωνία "είσαι καλά;"
πώς το ήξερε ; πώς το μυρίστηκε τόσα χιλιόμετρα μακριά ;

φυλάκισα εκείνο το όνειρο κάπου πολύ βαθιά , ή αυτό θα ζούσε ή εγώ, ήταν θέμα επιβίωσης.
καταλάβαινα βέβαια  ενστικτωδώς πως καταργώντας το με καταργούσα
δεν έχεις πάντα επιλογές
όταν πολλά χρόνια αργότερα, είκοσι χρόνια είναι αρκετά για να ξεχάσεις, δεν μπόρεσα να το βρω πουθενά, το είχε σβήσει η μνήμη , δεν ένιωσα την απαλλαγή από το βάρος του

μόνο μία κενότητα
όλη η ζωή είχε γεμίσει από αυτήν


ίσως γι'αυτό ταξίδευα πολύ , τρέχοντας πάνω κάτω τον πλανήτη έψαχνα ασυνείδητα να βρω εκείνο το νόημα που δε θυμόμουν καν, αν και περισσότερο τείνω να πιστεύω πως η κίνηση με κρατούσε  απασχολημένη.
ήταν ωστόσο ένας ξεθωριασμένος κόσμος αυτό που έβλεπα .

χρόνια μετά με ρώτησε "γιατί ήρθες ; "
τι να απαντήσεις ;
πως εκείνο το γρασίδι στην απέναντι όχθη ήταν επιτέλους πράσινο ;
ήταν η πρώτη ρωγμή

η φαντασία στους φόρους

To 1696 , και για περίπου 150 χρόνια , επέβαλαν στην Αγγλία υψηλό φόρο για τα παράθυρα στα σπίτια, αντιμετωπίζοντάς τα σαν είδη πολυτελείας. Όσο περισσότερα παράθυρα, τόσο ψηλότερος ο φόρος. Οι φτωχότερες και λαϊκότερες τάξεις αναγκάστηκαν τότε να χτίσουν τα περισσότερα παράθυρα τους ζώντας στο σκοτάδι και δίχως επαρκή αερισμό. Για να καλύψουν κάπως αυτήν την ασχήμια, ζωγράφιζαν ψεύτικα παράθυρα που ακόμη και σήμερα μπορεί κανείς να συναντήσει σε παλιά κτίρια στην Αγγλία.
 Σαν να μην έφτανε η προηγούμενη φορολόγηση, 50 χρόνια αργότερα επέβαλαν κι έναν δεύτερο φόρο που αυτή τη φορά είχε σχέση με το βάρος των τζαμιών. Βαριά τζάμια φορολογούνταν ακριβότερα.  Αποτέλεσμα να κατασκευάζονται και να προτιμώνται πολύ ελαφρά τζάμια.
Μόλις το 1851 καταργήθηκαν αυτοί οι δύο φόροι, χρονολογία που συνέπεσε με την φτηνότερη και ταχύτερη παραγωγή του γυαλιού .

αλλάζοντας ύφος

                

***Χαζεύω σ'ενα περιοδικό  εξώφυλλα της Vogue του 1920 , έχω μια αδυναμία στα vintage. Μερικά είναι μικρά έργα τέχνης και θα μπορούσαν άνετα να στολίσουν  έναν χώρο .  

***Αν βρεθώ στην περιοχή του Maastricht ξέρω ήδη πού θα διανυκερεύσω. Το ξενοδοχείο (άλλοτε παλάτι)  χρησιμοποιείται από τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων ως χώρος πρακτικής εξάσκησης των φοιτητών και τους εχει δοθεί το ελεύθερο να διαμορφώσουν και να διακοσμήσουν τους χώρους όπως εκείνοι το επιθυμούν. 26 δωμάτια, το ένα εντελώς διαφορετικό από το άλλο εντελώς πρωτότυπα.

*** Οι μέρες μικραίνουν. Κασκόλ και καπέλα έχουν ήδη βγει από τις ντουλάπες.  Τα φύλλα των δέντρων βάφουν με τους χρωματισμούς τους τις μέρες και τις διαθέσεις. Όταν δεν κάνει τρομερό κρύο είναι μαγευτικά εκεί έξω

                     

για φυγές

Όταν φεύγεις από επιλογή , είναι εύκολο...κανείς δε σε κρατά κι αν το κάνει θα γίνει εχθρός σου.
Κι όταν μπορείς κάθε στιγμή να επιστρέψεις, τότε είναι ακόμη πιο εύκολο.
Με ένα αεροπλάνο, πλοίο, τρένο  είσαι πίσω όποτε θέλεις

Άλλοτε όμως δεν υπάρχουν επιλογές.Ούτε και δυνατότητα επιστροφής. Και τότε το χώμα που αφήνεις πίσω σου παίρνει τελείως άλλες διαστάσεις. Μυθικές.
Δεν ξέρω γιατί αλλά η σημερινή συζήτηση για την πατρίδα μού θύμισε το παρακάτω (αγαπημένο) απόσπασμα που θέλω να μοιραστώ :

Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά όνειρά μας. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν' ανατείλουν;
Η Λένα αποκοιμήθηκε. Ήθελε πολύ τον τόπο με το κοκκινόχωμα. Εκεί θα ζούσε με τον άντρα που θα 'παιρνε, και θα 'κανε πολλά παιδιά, και θα είχαν κουνέλια και περιστέρια κι άλλα πολλά. Όχι, η Λένα δε μελετούσε ταξίδια σε θάλασσες. Δεν ήθελε να τη χωρίσουν απ' τα Κιμιντένια. Δεν το ήθελε.
...............

Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρα μας.
Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα απ' τη στεριά τίποτα απ' τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.
Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία : σαν ένας βώλος να είναι κάτω απ' το πουκάμισο του γέροντα.
-Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα. Ο παππούς φέρνει το χέρι του, το χώνει κάτω  απ' το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.
-Τι είναι;
-Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά α παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.
-Χώμα!

Ναι. λίγο χώμα απ΄ τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.
Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι τυλιγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σαν να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί.
-Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Λίγο χώμα.

Ηλίας Βενέζης, Αολική Γη

εσύ

- αύριο θα έχει μισθό ;
- δεν ξέρω
- δουλειά ;
- να μη σε γελάσω
- έχω εκείνα τα χρήματα στην τράπεζα για μιαν ανάγκη
- ξέχασε τα . μπήκε κλέφτης και τα πήρε
- και τι έμεινε ;
- εσύ
- πατρίδα θα έχει αύριο;
- και βέβαια. μπορείς να την διαλέξεις
.............

 από τις γ'μέρες του Σεφέρη :

"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω εντονότερο το συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτο το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι- αδιάφορο, χαρακτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. (Όλοι τους βούλιαξαν...) "

πού να κοιτάξεις για λίγο φως ;

ήταν μια φορτωμένη εβδομάδα με πολλές έγνοιες και υποχρεώσεις που έληξε χτες  με μια σύντομη βόλτα στου Φιλοπάππου
τη μόνη στιγμή ανάπαυλας.
ανάσας
ξέρετε πώς είναι μια συννεφιαμένη μέρα στου Φιλοπάππου ;
ησυχία ανάμεσα σε φρέσκα αλλά και γέρικα πευκάκια, χώμα και κουκουνάρια και γκρίζες πέτρες.
 από την μεριά των Πετραλώνων, τα Πέτρινα με τα κεραμίδια στις στέγες.


μετά είδαμε τα πλοία. όχι αυτά που φεύγουν . τα δεμένα.
μια φορά σ'ένα από αυτά είχα δει μια γνωστή κυρία, γερασμένη κι άσχημη.
δεν έφευγε ποτέ. μόνο καθόταν σε μια άσχημη μαρίνα. ο διάσημος σύζυγος που της χάρισε το σκάφος μαζί με το διαζύγιο δεν της εξασφάλισε και τα χρήματα για τον καπετάνιο ή τη βενζίνη.
θλιβερό...δεν βρίσκετε ;
να κρατάς ένα πλοίο από πείσμα και να το χρησιμοποιείς σαν κακής ποιότητας ξενοδοχείο ;
και τα αυτονόητα χάνουν καμιά φορά το νόημά τους


μερικές φορές όταν η κατάθλιψη της χώρας χτυπά επικίνδυνα  τον προσωπικό μου ψυχισμό, επικεντρώνομαι σε τρόπους απόδρασης
ένα καράβι, ένα μικρό σπιτάκι
ένα χωράφι  κερασιές.
όσο γίνεται πιο μακριά από τον κόσμο
όλα είναι δυνατότητες .
"εμείς". είμαστε όλο δυνατότητες.


προσπαθώ να μη γράψω για την απελπισία που μεταφέρουν οι ειδήσεις κι ας είναι αυτή που κυριαρχεί στο μυαλό μου. προσπαθώ να μη γράψω για το αίσθημα αδικίας και ανασφάλειας που σου δημιουργούν οι νόμιμοι και μη κλέφτες που κατέκλυσαν τη χώρα. προσπαθώ να μην με θλιβεί βαθιά κι αγιάτρευτα ένα πρόβλημα οικογενειακό υγείας, σοβαρό πολύ

θέλω να γράψω για τη βόλτα στου Φιλοπάππου , ίσως και για το μουσείο της Ακροπόλεως που επιτέλους αξιώθηκα να επισκεφτώ. είναι όντως εντυπωσιακό όμως κατά κάποιον τρόπο το βρήκα άταιρο σε σχέση μη τη σημερινή Αθήνα των σκουπιδιών, των απεργιών, του διαλυμένου κράτους
όπως και με τους Ολυμπιακούς που κανένας δε θυμάται πια, δίνει την εικόνα μιας Ελλάδας που ποτέ δεν υπήρξε και δεν έχει την ανάγκη να υπάρξει. άσκοποι εντυπωσιασμοί που πληρώνονται με τη δυστυχία ενός λαού
δε θέλω να πω πως δεν είναι ωραίο. θέλω να πω πως δεν το σήκωνε η τσέπη μας. όπως και πολλά άλλα. θέλω να πω πως (οι Έλληνες)  κοιτάμε διαρκώς μεμονωμένα αλλα και ως σύνολο κοινωνικό πώς θα εντυπωσιάσουμε και όχι πώς θα πετύχουμε στόχους πρακτικούς. μερικές φορές απαραίτητους για την επιβίωσή μας
(τα μάρμαρά μας είναι όμορφα ακόμη και στον πιο λιτό αλλά καλόγουστο χώρο. όπως ακριβώς μια ωραία κοπέλα δε χρειάζεται περιττά φτιασίδια για να αναδείξει το προφανές)

στο Βήμα σήμερα, βρήκα αυτό του Εμπειρίκου :
(όμορφο δεν είναι ;)


Πλευρίζει η βάρκα σε εποχήν ατόφια
Η πόρτα λύνεται
Και μέσα απ' το νέφος που σκορπιέται
Προβάλλει η πλώρη και η γοργόνα της
Λαχανιασμένη με στήθη ξέστηθη
Ποντίζοντας την άγκυρά της στο λιμάνι
Είναι ελαφριά τα φτερουγίσματα
Σαν τα τρεξίματα παιδιών που παίζουν
Είναι βαριά τα παλαμάρια
Μια μπαρούμα πέφτει στα νερά
Και αναταράζει την άμμο του πυθμένος

προσωπικά και μη

ένα τεράστιο φιάσκο όλο αυτό το εγχείρημα .
χειρότερη εποχή δε θα μπορούσες να διαλέξεις.
είπαμε να παίξεις τη ζωή σου κορόνα-γράμματα, αλλά όχι με νόμισμα που έχει και από τις δύο μεριές την ίδια όψη. αυτήν του χαμένου.

πάντα νόμιζα πως οι φάσεις τύχης-ατυχίας στη ζωή μας, αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη. και πως αν τις βάζαμε σε μια ζυγαριά, αυτή θα ισορροπούσε κατά κάποιο τρόπο.
δεν θυμάμαι πότε έπεσε το παραμικρό αντίβαρο από την άλλη μεριά.
ανόητα αφελής και υπεραισιόδοξη.


καθημερινά διδάσκεσαι εμπράκτως πως υπάρχει πάντα ένα " πιο κάτω". κάθε μέρα κι ένα μάθημα μην τυχόν και δεν το έχεις εμπεδώσει.
κι ακόμη λίγο χαμηλότερα, κι ακόμη λίγο και κάποτε αναρωτιέσαι ΠΟΣΟ πιο κάτω.

κι όμως. υπάρχει ακόμη ένα "πιο κάτω".
και το μαθαίνεις την επομένη και το κοιτάς συγκαταβατικά και ζεις μαζί του , γιατί είσαι στη χώρα και τον χρόνο των μη επιλογών

μια ματιά στα βιβλία μου, η έλλειψη κάποιων συγκεκριμένων, ακριβώς αυτή η - από επιλογή- έλλειψή τους, μου θύμισε μια σχεδόν αρχαία πια, ομαλότητα.
κι ήταν η αφορμή γι'αυτό το ποστ.
θυμήθηκα μικρές ευτυχίες .
ποια ήμουν.
και πόσο μισώ αυτόν τον άξεστο επαρχιωτισμό.
πόσο "εξω" από τη δική μου στάση και επιλογή ζωής είναι.

γίνεται κουραστικό να επαναλαμβάνεις τις δικές σου αλήθειες σε μάτια που δε θέλουν να δουν κι αυτιά που δε θέλουν να ακούσουν
να χαρακτηρίζεται η δική σου αληθινή αληθινότατη ζωή ένα παράλληλο σύμπαν κι όχι όλη αυτή η μιζέρια που καθημερινά σε περιτριγυρίζει
η κόλαση δεν έχει συγκεκριμένη διεύθυνση. ο καθένας γνωρίζει τις γεωγραφικές συντεταγμένες της δικής του


κάποιες φορές φτάνουν φωνές στ'αυτιά σου. φωνές και λέξεις αναγνωρίσιμες. και τότε μια χαραμάδα ελπίδας γεννιέται μέσα σου.
δε χάθηκε ο κόσμος ακόμη. είναι εκεί.
όπως τον ήξερες.
ελπίζεις από την πολλή λαχτάρα σου να επιστρέψεις σε εκείνον, να μην τον βαρύνεις με υπερβολικές προσδοκίες, όπως συνήθως γίνεται
πάρε τα λίγα που έχει να σου δώσει. τα λίγα αλλά πολύ ακριβά.

οι ξένοι φαγώθηκαν να αγοράσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες σε τιμή ευκαιρίας. μας κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο, κάθε που νομίζουν πως δε χορεύουμε ακριβώς με τον σκοπό που μας σφυρίζουν. πρέπει να σώσουμε το δικό τους όραμα τη δική τους επιβίωση σε έναν κόσμο που πλάσανε στα μέτρα τους και ολοένα ολισθαίνει.
βρήκαν το ιδανικό θύμα
δεν είναι καιρός να αντισταθούμε ;
όχι οι πολιτικοί μας. εκείνοι δεν μπορούν. είναι συνήγοροί τους.


εμείς που αγαπάμε το χώμα μας, τον ήλιο μας, τις πέτρες μας, τις τόσο άγιες πέτρες μας

αλλιώτικα ανεμοδούρια

κάθε τέλος καλοκαιριού γίνεται στο παραλιακό θέρετρο της περιοχής μια έκθεση με δημιουργίες νέων που σχετίζονται με την ενέργεια του ανέμου. όλα τα παραπάνω αντικείμενα αποκτούν ενδιαφέρουσα κίνηση με την παραμικρή πνοή
πέρσι ανάμεσα στις δημιουργίες μου είχαν αρέσει πολύ εκείνα τα λευκά πανιά που σε ταξίδευαν   ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό
φέτος οι περισσότερες κατασκευές ήταν μεταλλικές

επειδή

είναι παραξενες οι νυχτες. ευαλωτες. βρισκουν ευκαιρια οι αδυναμιες και σουλατσάρουν στο μυαλό σου
{χάνεσαι σ'ένα απρόσμενο βλεμμα,
θυμασαι πως ....δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό απο κεινο το καλεσμα.
το απλωμενο χερι, το γυμνο δερμα
"έλα κοντά μου" , κουρνιαζεις το κεφαλι σου στον ώμο του, κι ας ξερεις πως δεν μπορεις να κοιμηθεις ουτε λεπτο,
ακριβη υποθεση ο υπνος...αλλά η άλλη πιο ακριβή}

τα πρωινά όμως είναι αυτάρκη, δυναμικά , συνηθως σκληρά  στον ρεαλισμό τους
συνειδητοποιεις για νιοστη φορα το λαθος των τοπων ...

διαβαζεις τα νεα, μηπως τυχον σε προλαβουν και σε πιασουν αδιαβαστο.
καθε μερα. σα να δινεις εξετασεις.
θυμωνεις με τα φαλαινοειδη τερατα που πληγωνουν την αισθητικη σου.
θα μου πεις "αυτο σ'ενοχλεί;"
"ε, ναι, ρε φίλε, ΚΑΙ αυτό μ'ενοχλει."

....
και η μερα προχωρει με προβληματα που αξιολογεις αναλογα τη σοβαροτητα τους. και σημερα φτασανε πολλα στ'αυτια σου
μπορει το μελλον να δειξει τοση δυσμένεια απέναντί μας ;
ειναι τρομακτικη η απαντηση
.......

update : κι επειδη μια μερα που ξεκινα στραβα, ειναι νομοτελεια πως ετσι θα συνεχισει. παλι απιστευτα προβληματα σημερα με την DB (γερμανικος σιδηροδρομος).
οι μετακινησεις στη Γερμανια εχουν γινει πια τυχερο παιχνιδι. μπαινεις στο τρενο (αν σ'αφησουν και να μπεις) ή στο αυτοκινητο σου και δεν ξερεις ποτε θα φτασεις. σας θυμιζει κατι ;

αυτο, για επιδοξους μεταναστες

κάπως σαν πτήση

μαγεία...

αέναα

η μνήμη μου έχει γίνει μικρότερη κι από αυτήν του χρυσόψαρου, από το καθημερινό άγχος και την αγωνία. θυμάμαι μόνο ό,τι συμπτωματικά βρίσκεται μέσα στο οπτικό μου πεδίο.
τότε βλέπω ότι υπάρχει. ότι πρέπει να διεκπεραιωθεί. κι ότι την ίδια σκέψη την έκανα και χτες.

δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ μια μέρα που κάποιος θα μου πει, θυμάσαι τότε που όλα τα χρώματά σου περιορίζονταν σε μια γκρίζα κλίμακα και που σε όλα αντιδρούσες αρνητικά?
θα είναι η μέρα- μετά. λαχταρώ αυτή τη μέρα. αυτήν τη σκέψη μπορώ ακόμη να την κάνω. γιατί στην κατάθλιψη δεν την κάνεις. στην κατάθλιψη δεν υπάρχει η μέρα-μετά.

το άγχος λέει, είναι μια κατάσταση φόβου για έναν κίνδυνο συχνά ανύπαρκτο ή και υπερεκτιμημένο, αλλά όποια κι αν είναι η ερμηνεία του δεν παύει να κρατά το κορμί σου τσιτωμένο, όπως αν θα αντίκριζες ένα άγριο θηρίο στη ζούγκλα.
σε διάρκεια είναι εξαντλητικό. πόσα άγρια θηρία αντέχεις να αντιμετωπίσεις ?
το κορμί μου απαντά πια ανησυχητικά, το ίδιο και το μυαλό μου

αν έπρεπε να φτιάξω μια εικόνα απόδρασης αυτή θα ήταν σε ένα ακίνητο σημείο κάπου στην Αμοργό ή στην Ανάφη με το χρόνο στάσιμο. αέναα στάσιμο.
μόνο ο άνεμος θα κινείται. απ'όλες τις δυνάμεις μόνο ο άνεμος.

για όνειρα και φεγγάρια

χτες το φεγγάρι έτρεχε τρελαμένο ανάμεσα στα  σύννεφα. μου θύμισε τα δέντρα που τρέχανε έξω από τ'αυτοκίνητο όταν ήμουνα μικρή. πάντα αυτά ήταν που τρέχανε και με ζάλιζε το τρέξιμό τους.
αποκοιμιόμουνα.... ήταν εύκολος ο ύπνος τότε. παιχνιδάκι. βάραιναν τα βλέφαρα, έγερνες λίγο το κεφάλι και ούτε οι θόρυβοι σε ενοχλούσαν ούτε οι συνομιλίες των μεγάλων.
σήμερα το είδα να μπαίνει κλεφτά από τη χαραμάδα της κουρτίνας. άφησε μια λευκή γραμμή στο σαλόνι .δεν την έσβησα
μ'αρέσουν τα σπίτια με φεγγάρια

εδώ και καιρό ζω  φθινόπωρο. ήρθα καλά προετοιμασμένη αυτή τη φορά. χωρίς αυταπάτες ανέλπιδων καλοκαιριών. αυτά τα έκρυψα κάπου μες στο μυαλό μου.
ακόμη τα φύλλα δεν έχουν κιτρινίσει, αλλά όταν ξεκινά αυτή η διαδικασία, προχωρά τόσο γοργά, που αν είσαι λίγο αφηρημένος, μπορεί να τη χάσεις χωρίς να το καταλάβεις.
και είναι κρίμα !

φυσά όμως . φυσά πολύ κάθε μέρα. με βροχή, με τον λίγο ελάχιστο ήλιο και κυρίως με σύννεφα. αυτά που κυνηγά το φεγγάρι

διάβαζα κάπου πως αν θέλεις να κοιμηθείς καλά το βράδυ, λίγο πριν πέσεις να μπεις σε ωραίο όνειρο.
το δοκίμασα. δεν βρήκα  όνειρο διαθέσιμο να παίξει στην φαντασίωση. μια διεστραμμένη εικόνα  ξεφύτρωσε στιγμιαία μονάχα, που έψαχνε μάταια για δικαιοσύνη.

το peak

ναι. είμαστε η γενιά που έζησε το peak.
αγοράσαμε, ξοδέψαμε, καταναλώσαμε μέχρι που γέμισαν όλες οι ντουλάπες και τα συρτάρια και τα ψυγεία και οι αποθήκες μας και μετά οι κάδοι των σκουπιδιών.
ταξιδέψαμε σε όλα τα μήκη και πλάτη που έπρεπε να ταξιδέψουμε (σύμφωνα με τους μοδάτους οδηγούς), ίσα ίσα για να ανακαλύψουμε πως ο κόσμος μας δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλος (δίχως να είναι και μικρός), ούτε τόσο εξωτικός, ούτε καν τόσο διαφορετικός. αντίθετα συχνά το πιο ωραίο ταξίδι το κάναμε  λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.
δοκιμάσαμε όλα τα εξωτικά φαγητά και φρούτα και όμως  το μόνο που αναπολούμε όλο και πιο συχνά είναι εκείνη την ξεχασμένη γεύση της ντομάτας ή του φρέσκου ψωμιού από φούρνο με ξύλα
επενδύσαμε σε μετοχές και repos σε ελληνικά και ξένα χρηματιστήρια, και μετά χάσαμε τα κέρδη, χάσαμε και το κεφάλαιο
ικανοποίησαμε  τις πιο πολλές από τις επιθυμίες μας, και μερικές φορές καταλήξαμε στους ψυχιάτρους, γιατί ενώ τα είχαμε φαινομενικά όλα, κάτι έλειπε
(μπορεί η Monroe να διατυμπάνιζε πως τα διαμάντια ειναι ο καλύτερος φίλος των κοριτσιών, αλλά κι αυτή μ' ένα μπουκαλάκι χάπια βρέθηκε ένα πρωί)
μπερδέψαμε την ευχαρίστηση με την κατανάλωση, αλλά τουλάχιστον δεν μας έμεινε το αίσθημα ανικανοποίητων επιθυμιών

ζήσαμε το peak. ο καθένας με τον τρόπο του.
στην "μετά" εποχή που τώρα αρχίζουμε να βιώνουμε, και πιστεύω ότι είμαστε στην πολλή αρχή (αν σκεφτώ πού ήταν ο δείκτης του χρηματιστηρίου το καλοκαίρι του 1999 και πού είναι τώρα, παίρνω μια πολύ καλή ιδέα για το είδος της κατρακύλας που μας περιμένει) πάλι θα βρούμε ο καθένας τον δρόμο του. ίσως μάλιστα κάποιοι δρόμοι να αποδειχθούν πιο ουσιώδεις, πιο παραγωγικοί, πιο χρήσιμοι.

δε μ'ενοχλεί τόσο, η "μετά την κορυφή" που ζήσαμε, εποχή.
αυτό που βρίσκω πολύ ενοχλητικό είναι το αίσθημα ανασφάλειας που τόσο μεθοδικά μας καλλιεργούν ...
και η γελοιότητά τους

Είναι ό,τι θυμάται κάποιος;

ή ό,τι παρατηρεί ;

ή για τους πιο ρεαλιστές... ό,τι αντιλαμβάνεται ;

τα γυμνά πόδια των κοριτσιών...ένα φωτεινό βλέμμα...τη γωνία που σκύβει το κεφάλι προς τα δεξιά... ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο...την καμπύλη μιας κίνησης

......................

ελληνικό ρεπερτόριο ακούω σπάνια στην Ελλάδα. είναι που μου επιβάλλεται παντού. και συνήθως με τον πιο χυδαίο τρόπο.

εδώ μου λείπει.

.....................

μια μέρα λέει, παίρνεις ένα μήνυμα παράξενο, σαν σε ξένη γλώσσα, το κοιτάς και το ξανακοιτάς, δεν πολυκαταλαβαίνεις τη σημασία του, την καταλαβαίνεις μήνες,χρόνια μετά

αλλά εκείνη τη μία μέρα χαμογελάς, όπως είχες ξεχάσει

αλλαγή εποχής

το 2003 ήταν πάλι μια τέτοια χρονιά που ήμουν πολύ λαβωμένη. του 'χα ζητήσει τότε να πάμε στη Ναύπακτο στην αλλαγή της εποχής.

θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο Αιγαίο ή στο σίγουρο Ναύπλιο, για κείνον όλα τα χρώματα ήταν ίδια, αρκεί να μην επαναλαμβάνονταν συχνά

αλλά ήταν η Ναύπακτος.

κι έτσι έμαθα αυτό:

στους έρωτες που γεννιούνται κάτω από ορισμένες συγκυρίες δεν πρέπει να επιστρέφεις.

είναι ευάλωτοι.

δεν μοιάζουν με τις βαθιές αγάπες. αυτές  και τραυματισμένες και γερασμένες να τις βρεις , τις κοιτάς με κατανόηση κι επιείκια και τις δέχεσαι όπως και να'ναι.

μα κάτι απορίες

αν θεωρήσουμε ότι στην οικ. κρίση του 2010 δεν φτάσαμε τυχαία, τότε όσοι είχαν κάποιο πολιτικό αξίωμα τα προηγούμενα χρόνια  μας οδήγησαν σε αυτήν είτε από ανικανότητα είτε υπηρετώντας προσωπικά -ή τέλος πάντων "δικά"- συμφέροντα.

πώς γίνεται η σημερινή κυβέρνηση και η βουλή να εκπροσωπείται κατά ένα μεγάλο μέρος από ακριβώς αυτά τα πρόσωπα ;

an impossible journey

αφήνω το νερό να τρέξει πάνω μου στο ντουζ, αυτό το απαράδεκτο νερό το γεμάτο  άλατα, έχει καταφέρει να εξουδετερώσει τις πιο ακριβές μαλακτικές κι αφρόλουτρα  και  μου ζητάει τόνους viakal αλλά στα μαλλιά μου δεν μπορω να βάλω viakal.

μουρμουρίζω  προβλήματα  ενώ το αφήνω να με ξεπλένει,  σκέφτομαι πως αν αλλάξω λίγο τον ορισμό του ιδανικού, όλα είναι ιδανικά. ή θα μπορούσαν να είναι, ή να γίνουν. ..ή...δε γ..που λέει κι εκείνος.

ζωή είναι, θα περάσει.

συνεχίζω να δρω χωρίς νόημα. δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. υπό άλλες συνθήκες μπορεί να επέμενα πως εμείς δίνουμε νόημα στα πράγματα, αλλά τώρα εδώ, δεν.

είμαι στο σημείο μηδέν.

σε ένα σχεδόν στατικό σημείο του χρόνου από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. ή μάλλον η μόνη πιθανή έξοδος ενέχει πολλούς κινδύνους και μεγάλο κόστος και σε αφήνει μετέωρο να αναρωτιέσαι  αν αξίζει το ρίσκο.

δεν είσαι για νέες περιπέτειες. ούτε καν για τις παλιές.

μετράς μόνο χρόνο. άραγε όταν εκτίσεις την ποινή σου θα υπάρχει ο κόσμος όπως τον ήξερες ;

προχτές μιλούσαμε για το ...δεν έχει σημασία για τι μιλούσαμε, αλλά θυμήθηκα την ταινία μ'εκείνα τα δέκα εκατοστά. γιατί  για μένα όλη η ταινία παίχτηκε για κείνα τα δέκα εκατοστά και τα 30 δευτερόλεπτα, ανάμεσα στο 7.28 και το 7.58

για εκείνο το  άγγιγμα που ζεις ή πεθαίνεις

ένα τετράγωνο κομμάτι ουρανού (γαλάζιου)

οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν - από άποψη επαγγελματική - εξοντωτικές. όχι για το έργο που παράχθηκε, αλλά γι' αυτό που δεν.

ώρες ώρες νιώθω σαν σκύλος που γυρίζει γύρω από την ουρά του.

ματαιοπονώ.

και είμαι μόνο στην αρχή.

δεν μπορώ να επιδράσω πουθενά θετικά. αλλά μου επιβάλλεται να δρω.

τα οράματά μου γι' αυτό το άνοιγμα, ακόμη και τα πιο συγκρατημένα, δεν περιλάμβαναν τόσα πολλά εμπόδια και τόση πολλή αδιαφορία

 

γιατί ποτέ οι διαδρομές δε μένουν ίδιες

υπήρχαν φορές που γεμάτη απουσίες, καθόμουν στην πίσω γωνία και κοιτούσα μόνο το χιόνι έξω.

το κανάλι, τους ελάχιστους περαστικούς και το χιόνι έξω.

μετά έπεφτε το σκοτάδι. μετά έφευγα.

περίμενα στους -2, στους -5, κοιτούσα τα φώτα των αυτοκινήτων, άφηνα το μυαλό να αδειάζει στο τίποτα ενός ακόμη σήμερα

 ``````````````````

...ήθελα ακόμη ένα φθινόπωρο στο λογαριασμό μου  με εκείνες τις διαδρομές που μπορεί να ήθελα να θυμάμαι.

μπορεί.

σαν μια μικρή αποζημίωση. δεν ήλθε.

τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ όπως τα περιμένουμε. βρίσκουν δικούς τους δρόμους να ακολουθούν.

```````````````````` 

απ'όταν έμπλεξα σ'αυτήν την περιπέτεια που νόμιζα ελεγχόμενη, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, το ίδιο και οι απομυθοποιήσεις.

κι είναι τόσο κουραστικό κι αδιάφορο να εξηγείς σε όσους πλάθουν κόσμους με υλικά που βρίσκουν στις οθόνες, τις σελίδες ή σε αλλοτινές παμπάλαιες διηγήσεις πως δεν ισχύει ούτε ο ένας μύθος ούτε ο άλλος. τα πράγματα είναι  χειρότερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος. και τα πράγματα είναι  καλύτερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος .

αλλά αν θέλεις να γνωρίσεις την πραγματικότητα , έλα και ζήσε την. είναι ο μόνος τρόπος

και χαίρομαι που  δεν εκπροσωπώ - από καμία άποψη- κανέναν από τους μύθους , εγωιστικά θα τολμούσα να εκτιμήσω και εντελώς ναρκισσιστικά.

αλλά υπάρχει κι ένα καλό. μπορείς στιγμές στιγμές να χαμαιλεοντίζεις.

........

κάπου είναι καλοκαίρι.

γιατί κάποιος μου ψιθύρισε σ'έναν εφιάλτη, πως τα χάσαμε κι αυτά.

αλλά δεν το πιστεύω.

τα εύκολα και τα δύσκολα αντίο

από την Σ 10 έφυγα δύσκολα. τα ψιλοπράγματα είπαμε να τα πάρουμε μόνοι μας. πήγαινα και ξαναπήγαινα , αν και με τρόμαζε η αδειοσύνη, προσπαθούσα να αποτυπώσω όσες περισσότερες εικόνες  στο μυαλό μου και, ξανά στα παράθυρα τα κυπαρίσσια έξω, το μικρό κρυφό μπαλκονάκι.

τι ακρωτηριασμός κι αυτός ..

έκλαψα. άστεγη.

από τη Ν, της αγαπημένης των πολλών πόλης, έφυγα εύκολα. δε θυμάμαι κανένα απωθημένο κλείνοντας την πόρτα σε μια χωρίς επιστροφή εποχή ανεμελιάς και μεγάλου έρωτα.

τέλειωσε, έφυγα

κι από τη Σ έφυγα εύκολα . σαν τρελή ήθελα να φύγω. κι ας ήταν η αφετηρία για  τα μέρη εκείνα, όπου εντελώς απρόσμενα  ανακάλυψα τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ολογράμματός  μου

εκεί επιστρέφω στα δύσκολα. συνήθως νοερά. κάπου πρέπει να βρίσκεις να πατήσεις.

από τη Α 39 έφυγα  δύσκολα. είχα βρει μια μορφή ευτυχίας  που δεν περίμενα. ένα γαλήνιο λιμάνι. θυμάμαι ακόμη τα υγρά μάτια αποχαιρετώντας όχι έναν τόπο, αλλά μια εποχή

απο τη Δ 9 έφυγα πανεύκολα. σαν έτοιμη από καιρό. απλά άνοιξα την πόρτα και διέγραψα τη μισή μου ζωή. μερικές φορές είναι τόσο απλό

από την Σ 20 νομίζω πως δεν έφυγα. θα ξαναγυρίσω. πρέπει. αυτά τα ψηλοτάβανα δωμάτια, αυτά τα υπέροχα μαρμάρινα σκαλιά, τα με τόση μελέτη σκαλισμένα, νομίζω πως με περιμένουν

(όλοι οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο αγαπημένους σταθμούς, λιμάνια...

παρ'όλα αυτά .απ' αλλού μπορούσα να φύγω. από αλλού όχι)

το γκρι τους και η χώρα τους (και η γκαντεμιά μου μέσα)

φτάνεις σ'ένα σημείο που δεν αντέχεις άλλα χτυπήματα. θέλεις να παραδοθείς άνευ όρων. ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.

ηττοπαθής ; λιπόψυχη ;

σ'αυτή τη φάση ελάχιστα ενδιαφέρει

από τα λίγα, ζήτησες τα ελάχιστα, τα πλήρωσες ακριβά... πολέμησες...

niente

.....

και για να το ελαφρύνουμε λίγο... ας ασχοληθούμε με τον καιρό

αληθινός διάλογος σε χώρα που από την άνοιξη περνάει κατευθείαν στο φθινόπωρο μετά από 10 μήνες χειμώνα

- μαμά, πότε θα 'ρθει το καλοκαίρι ;

- καλοκαίρι είναι , αγόρι μου

(να αυτή η αθωότητα μ'αρέσει στα παιδιά. που πιστεύουν ακόμη στην ύπαρξη σταθερών αξιών )

.......

νιώθω σαν αυτό το μικρό αγόρι. τέσσερα χρόνια περιμένω το καλοκαίρι.

του χρόνου θα'ρθει ;

λίγο πριν

στον κήπο μαζεύουμε τις πιπεριές. διαλέγει τις μακρουλές που κάνουν για τηγάνι .  δείχνω μία κρυμμένη για γέμισμα. "αυτήν θα την γεμίσεις για μένα και θα μου την στείλεις"

''σύμφωνοι. θα την βάλω στην  κατάψυξη και θα σου τη φυλάξω "

ξέρω ότι μιλάει σοβαρά.

κάθε μέρα ποτίζαμε τις τριανταφυλλιές  και μετρούσαμε τους ιβίσκους

όπως τότε με τον μπαμπά που τους έβρισκα στην αυλή να πίνουνε το πρωινό καφεδάκι , και πάντα εκείνος έπρεπε να μου πει για τα καινούργια λουλούδια

κερνώ τα γατιά μια τελευταία λιχουδιά,

τα γατιά, μαζί και ο μεγάλος πορτοκαλής που τώρα πια μ'αφήνει να τον αγγίξω.

τα πράγματα  είναι απ'ώρα έτοιμα.  δεν έμαθα ποτέ να φεύγω (από  τις συγκεκριμένες συναισθηματικές συντεταγμένες) . είναι που  κάτι οριστικό αφήνεις πάντα πίσω σου .κάτι οριστικό και αμετάκλητο στο οποίο δεν μπορείς να επιστρέψεις.

 δεν έμαθα να το διαχειρίζομαι .

ποτέ.

νιώθω πως πάντα κάτι χάνω. ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και πάντα κάτι χάνω.

 

λίγο καλοκαίρι

παράξενο να περνάς τόσο χρόνο σ'έναν τόπο που μισείς, για έναν άνθρωπο που αγαπάς κι επειδή το τωρινό σου σπίτι κατοικεί σε μια χώρα που δεν ξέρει καλοκαίρι

(κι εσύ ζεις για το καλοκαίρι...)

και τι βαρετό να εξηγείς, σε κείνους που προγραμμάτισαν τη ζωή τους με αυτόματο πιλότο τα πιο απλά,

όπως την απαραίτητη - για την ύπαρξή σου - διαύγεια στον αέρα ,την διαφορά ανάμεσα στις αποχρώσεις ακόμη και την αναγκαιότητα της μοναξιάς και της ιδιωτικότητας.

σε κάποιες έννοιες δεν γίνονται εκπτώσεις, όσο ακριβές κι αν είναι

στο τέλος καταλήγεις να λες χοντράδες ή εγκαταλείπεσαι στη σιωπή κι αφήνεις τις ερμηνείες στη διάθεση των άλλων.

λίγες εικόνες μόνο καλοκαιρινές, λίγα φυτά γεμάτα ήλιο

...

Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως, την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί, μία ή δύο φορές στη ζωή τους, να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο. Και να 'φταιγε μόνον η έλλειψη παιδείας; Εδω, κι ένας αμπελουργός ή ένας ψαράς, εαν είναι αυθεντικοί φτάνουν απο την άποψη της συνειδητοποίησης των δρώμενων, στον ίδιο βαθμό που φτάνει ο ποιητής.

Οδ. Ελύτης,

Εν λευκώ

 

αν ήθελε

- μα γιατί επιτρέπει η κυβέρνηση  να κλείνουν τους δρόμους  ; από πότε οι δρόμοι έπαψαν να είναι δημόσιο αγαθό ; 

αν θέλουν να απεργήσουν ας κλειδώσουν τα ταξί στα σπίτια τους.

τόσο δύσκολο είναι να αφαιρέσουν καμμιά άδεια όταν οι άλλοι παρανομούν ; αν πήγαινα εγώ να εμποδίσω με το έτσι θέλω την είσοδο  στους αρχαιολογικούς χώρους και έριχνα λάδια μπροστά στα τουριστικά λεωφορεία θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές , δε θα με συλλαμβάνανε ;

- μην είσαι αφελής. η κυβέρνηση επιτρέπει μόνο πράγματα που θέλει να συμβαίνουν. σοβαρά πιστεύεις πως αν ήθελε να δώσει τέλος σε όλο αυτό το μπάχαλο, δεν έχει τα μέσα να το κάνει ;

γλιστρά ο Ιουλιος

Χτες αργα.

Αφεγγαρη νυχτα κοιτω τον ουρανο , αραια συννεφα στα βορεια ξεχωριζω την κασσιοπεια και σε σκεφτομαι στο πλοιο. Τα αστρα παντα σε συνδεουν με το πλοιο.

Λιγο λιγο κουβαλω τον Σεφερη από πανω. Τη μια τις μερες, την άλλη την αλληλογραφια, τωρα τα ποιηματα.

Τι θα πει, γιατί τον Σεφερη ;

Πηρα και δυο βιβλια από τις εφημεριδες. Τα διαβασα, εχασα το χρονο μου , τα πεταξα.

Εχω εδώ τετοιον θησαυρο ! 400,500,600 βιβλια ουτε κι εγω ξερω ποσα

Να ξερεις πως θα με προσδιοριζουν παντα ο ανεμος των Κυκλαδων.Το μπλε του Αιγαιου. Και τα βιβλια μου.

Κι εκείνο το λευκό εκκλησάκι στην άκρη του γκρεμού

Ομορφη που είναι η παλια εκδοση των ποιηματων! Κιτρινισε και το εξωφυλλο του ικαρου. 20 χρονω βιβλιο. Σα να ηξερα από τοτε. Δε διαβαζα και ποιηση. Όχι πως τωρα διαβαζω.

Μαλωμενες.. Τι ηθελε να πει ο ποιητης και κουραφεξαλα. Ό,τι ηθελε να πει το ειπε. Και σ’όποιον ηθελε να το πει, επισης το ειπε. Αν σ’αρεσει παρτο, αλλιως παρατα το.

Σημερα

Κοιτω το τσαλακωμενο δερμα . Γιατι γερνώ ; καημος κι αυτός . να’ναι γι’αυτό που αγαπώ το κιτρινισμενο εξωφυλλο ;

Αλλαξε κι αυτό. Αλλα βαθια μεσα , είναι ιδιο. Τα ιδια γραμματα.

Όμως...θα ηταν ωραια, να εμενε το δερμα ατσαλακωτο! Ουφ…

Μ’αρεσει που τωρα σημειωνω τα βιβλια. Υπογραμμίζω με λεπτό μολυβάκι την εντύπωση της στιγμής. Το συναίσθημα της εποχής. Χαμογελω σ’αυτην την διαπίστωση. Εκανα τα βιβλια δικα μου. Σ’ένα επομενο σταδιο θα πρεπει να μαθω και να μην φοβαμαι και να μην ντρεπομαι. Λιγο λιγο το καταφερνω.

Στο τελος θα γινω εγω. Επρεπε να ειμαι απο την αρχη ,ε;

Ειχα αναγκη αυτή τη δυνατοτητα να μπορουν να αλλαζουν οι καταστασεις. Η ζωή.. Συνεχως.

Δυνητικα συνεχως.

Για σενα παντα αλλαζαν

Με τις πολιτικες δεν ασχολουμαι. Ασε το καλοκαιρι να γλιστρησει πανω σου, λεω. Απ’τις σφαλιαρες εκεινων ετσι κι αλλιως δε γλιτωνεις.

Να γιατι μ’αρεσει το καλοκαιρι. Σου θυμιζει πως η ζωή είναι κατι πολύ πολύ αναλαφρο.

Κατι πολύ πολύ δικο σου.

Αλλωστε χωρις τη δική σου συγκατανευση κανεις δεν εχει εξουσια πανω σου

Ο ηλιος το κανει αυτο

Ο ηλιος και το μυαλο που αφηνεις να αδειαζει

ΥΓ μολις προσεξα την σχεδον παντελη ελλειψη των τονων σ'αυτην τη σελιδα ημερολογιου. αλλα στο γερνώ εβαλα. αρα οκ. εκει που χρειαζεται τους βαζω ενστικτωδως. ισως καπως ετσι να καθιερωθουν οι καινουριοι κανονες τονισμου.να βαζουμε μονο τους απαραιτητους

ΥΥΓ μια που η αναφορα στο Σεφερη, ο πιο υπερβατικος κατ'εμέ στιχος, ο πιο ερωτικος. από τα τρια κρυφα ποιήματα

Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω