σκέψεις ρουμπινί

Ρουμπινί ; Ω! δεν ξέρω. Δεν είχα σχέση ποτέ με τα ρουμπίνια. Μέχρι κι ένα δαχτυλίδι που είχα, μέχρι κι εκείνο το έχασα. Θυμάμαι τον υπάλληλο στο Χονγκ Κονγκ που παίνευε το χρώμα και την καθαρότητα του - μια όμορφη ορθογώνια πέτρα σε φωτεινό κόκκινο, ‘φωτιά’ το έλεγε - μα για κάποιον λόγο ποτέ δεν το εκτίμησα ιδιαίτερα. Ίσως να έφταιγε το μέρος, ίσως η εποχή, ίσως που δεν ήταν δώρο καρδιάς.
 Μέχρι που το έχασα. Δεν ξέρω πού. Δεν ξέρω πώς


Ξέρω πως δε με πείραξε. Σα να’τανε για να χαθεί

Κάποια πράγματα δεν μας ανήκουν ποτέ.

Χτες με τον τρόπο που οι συνειρμοί ανακατεύουν μνήμες του παρελθόντος  βρέθηκα να θυμάμαι εκείνο το απόγευμα με την Κάλλη . Δε θέλαμε εκείνη την ημέρα να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα. Ο Α πήγε με τους υπόλοιπους στο παραδοσιακό χωριό, η Έλενα προτίμησε να πλέξει τα μαλλιά της σε λεπτά λεπτά κοτσίδακια, ίδια η θεϊκή εκείνη Μπο, κι εμείς με την Κάλλη αράξαμε στους ίσκιους από τους φοίνικες δίπλα στην πισίνα. Ο Ινδικός παραήταν γκρίζος και θολός.Κι είχε και όλους εκείνους τους ντόπιους μικροπωλητές στην παραλία που δε σε αφήνανε σε ησυχία. Όχι, η πισίνα ήταν καλύτερη. Από πάνω μας τα πιθηκάκια τρέχανε συνεχώς από δέντρο σε δέντρο και πάνω στις σκεπές και ξανά. Και για πρώτη φορά ίσως σ’ εκείνη την κουβέντα να ένιωσα το ράγισμα, έτσι νομίζω, μια μικρή ρωγμή που διέλυε μια ζωή αλλά σε άφηνε να μισοδείς την ύπαρξη μιας άλλης, σαν τον στίχο του ποιητή There is a crack in everything. That's how the light gets in.. Πρώτη φορά οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονταν ελεύθερα, δίχως φραγμούς και φόβους παρανόησης

Μετά βουτήξαμε στα χλιαρά νερά. Ο ήλιος είχε φύγει. Κι είναι παράξενο πως από κείνο το ταξίδι το γεμάτο περιπέτειες εμένα αυτή η σκηνή μου έμεινε πιο έντονη.


Από τότε περάσανε 8-10 χρόνια. Ούτε που ξέρω. Ο χρόνος μετράει αλλιώς

Γύρω μου πλήθος καδραρισμένες ζωές. Και κατάθλιψη.


Βροντάει πάλι.

Θυμάμαι την απορία του Α.

- Γιατί χρειάζεσαι πάντα ανοιχτά παράθυρα στη ζωή σου ;
- Γιατί πρέπει να βλέπω όλες αυτές τις διαφορετικές δυνατότητες.Πρέπει να ξέρω ότι όπου μένω, είναι από επιλογή μου.
  Νομίζω πως αν μου τα κλείσεις , θα πεθάνω την ίδια στιγμή

(αφορμή για τις ρουμπινί σκέψεις, ένας γλυκύτατος χαρακτηρισμός της αγαπητής Theorema)

βλέμματα καλοκαιρινά

Δεν είναι “μηχανικό” μάτια μου. Ποτέ δεν ήταν. Ώρες ώρες μοιάζει με παραλήρημα , σαν κάποιος που ψιθυρίζει στον πυρετό του την ίδια λέξη.
Αλλά μηχανικό δεν ήταν ποτέ.
Δε θυμάμαι τη ζωή μου πριν. Μοιάζει κρυμμένη πίσω από ένα πέπλο προστατευτικής αμνησίας.
Να τα’χεις όλα ,αλλά να μη νιώθεις
Και να προσπαθείς με τρόπους ψεύτικους, με τρόπους ξένους να βρεις ένα λόγο….
Κάποτε τον βρίσκεις στα μάτια μιας Στελίτσας ή ενός Φράνκο….αλλά δεν είναι αρκετός
Είναι μονάχα σταγόνες .
Πώς να ξεδιψάσεις με σταγόνες ;
Κι όλα εκείνα τα ταξίδια και οι καθώς πρέπει κύκλοι και τρόποι και τα πολυτελή ξενοδοχεία
Ω! αν ήξερες πόση κενότητα φιλοξενούν τα πολυτελή ξενοδοχεία!
19-7

…………..

Είμαι πάλι στη χώρα με τις ακριβές διαφημίσεις, τους κρατικούς λειτουργούς που κλειδώνουν τις πόρτες σε ώρες κοινού , τους κοιλαράδες προϊσταμένους Υπηρεσιών με τα ανοιχτά πουκάμισα που δεν ξέρουν να απαντήσουν ούτε σε μία βασική ερώτηση , τους αγενείς ελεύθερους επαγγελματίες. Χαζεύω ένα γυναικείο περιοδικό με προτάσεις ακριβών διακοπών, δεν ξέρω σε ποιους απευθύνεται, αυτήν την απορία την είχα πάντα .

Ένα δωμάτιο στη Φολέγανδρο για 250 ευρώ. Τα ξέρω αυτά τα δωμάτια. Μικρά και απλά είναι. Μόνο η θέα αξίζει…. μόνο για τη θέα…

Έχω μείνει στο Grand Stanford με πολύ λιγότερα χρήματα…και με θέα που έκοβε την ανάσα. Και το δωμάτιο μπορεί να ήταν ίσαμε 50 τετραγωνικά. Με δυο τεράστια κρεβάτια με μεταξωτά παπλώματα και μπάνιο όπου έστηνες χορό.
Αλλά σιγά! Τι είναι το Χονγκ-Κονγκ μπροστά στη Φολέγανδρο!

(για μένα είναι…ΕΙΝΑΙ ….η Φολέγανδρος πιο πάνω…αλλά μ’έναν τρόπο μυστικιστικό..που έχει να κάνει με τους ανέμους που με στοίχειωσαν και με τις μυρωδιές και με τα χρώματα και με στίχους από Μικρούς Ναυτίλους και Άξιον Εστί…αλλά αυτά όλα είναι πολύ προσωπικά και δεν έχουν σχέση με ό,τι αντικειμενικά κοστολογείται ακριβά)

……………

Κάπου διάβασα πως είναι καιρός να αφεθούμε σε χάδια και βλέμματα συνενοχής. Αυτά δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε μπορούν να μας τα πάρουν . Κι ας είναι τα πιο ακριβά

Αν...

Αν σε ένα αντρόγυνο γονιμοποιούνταν όλα τα ωάρια με όλα τα σπερματοζωάρια θα προέκυπταν περίπου 283 τρισεκατομμύρια ανόμοια τέκνα (Εξελικτική Ψυχολογία, Παρασκευόπουλος)

…αυτά, από ΕΝΑ αντρόγυνο.

Η μοναδικότητα εξηγείται  επιστημονικά....και υπάρχουν κάποιοι που συνδυάζουν τα πιο απρόσμενα και φαινομενικά αντιφατικά  χαρακτηριστικά...κι ακόμη.... όσο κι αν η ζωή κυλά σε διαφορετικά  επίπεδα, το καμήλι με το άσπρο κεφάλι , ίσως να μην είναι μόνο παραμύθι

πριν το καλοκαίρι

παράξενη χώρα η Ελλάδα. το φως της ηχεί μ'έναν αλλόκοτο τρόπο μέσα μου.
όχι όλης . ενός πολύ μικρού κομματιού της.  φτωχού και λιτού.
( αλλά με τα σωστά χρώματα. και τις σωστές μυρωδιές.)
αυτού που θελω να περιηγηθώ ακτή-ακτή φέτος το καλοκαίρι
την υπόλοιπη την κουβαλώ σαν κατάρα. κάπως σαν τους συγγενείς που δε διαλέξαμε.

περνώ τις τελευταίες μου μέρες πριν το καλοκαίρι (ξέρω ότι ημερολογιακά είναι ήδη εδώ) στην πόλη με τα ποτάμια, τα κανάλια και τους πολίτες της που δεν έμαθαν πώς είναι σε βαραίνει η πατρίδα σου και να σε φορτώνει καθημερινά με έγνοιες.
τους βλέπω να ασχολούνται με τους κήπους τους. να γυαλίζουν τα ποδήλατά τους. να βγάζουν βόλτα το σκύλο τους. να κολυμπούν στο ποτάμι.
καμιά φορά η ζωή μπορεί να είναι απλή

συζήτηση σήμερα το πρωί με τη Σ. η αγαπημένη μου ανιψιά περνά μάλλον σε υψηλόβαθμη Πανεπιστημιακή Σχολή. το ερώτημα που  βασανίζει την  οικογένεια είναι ..... ποιο πτυχίο έχει πέραση "έξω" ;
αναλογίζομαι "τι ωραία χώρα είναι αυτή που διώχνει τα πιο λαμπρά μυαλά της ;"
όχι μόνο τώρα με την κρίση. από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. πάντα αναδείκνυε τη μετριότητα θάβοντας την ικανότητα ή το ταλέντο
αλλά κυρίως...είχε πάντα την ικανότητα να μην επιτρέπει τα όνειρα. ή να τα θάβει.


....................

καμμιά φορά ακούω φαντάσματα. τους ήχους που θα ήθελα να ακούσω. τότε κοιτάζω γύρω μου. αφουγκράζομαι τη βέβαιη σιωπή
-λάθος. έκανα λάθος

.....................

ένας συνειρμός μου'φερε στο νου το σπίτι με τα δέματα. πόσα δωμάτια είχε εκείνο το σπίτι ; άγνωστο.
ξέρω μόνο πόσο άδειο ήταν. και πόσο δε χωρούσα μέσα σε κείνη την αδειοσύνη

μια μέρα

Πρώτα η μουσική...την βάλατε ; οκ... τώρα η μέρα μπορεί να ξεκινήσει .
Και με καφέ στην αγαπημένη σας κούπα....μμμμ.... ωραία μυρίζει!


Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη σήμερα. Τίποτα το δύσκολο. Μην ανησυχείτε.

Χαρίστε στον εαυτό σας τη μέρα. Αυτό. Και προσπαθήστε να κάνετε μόνο θετικές σκέψεις.Και πράξεις. Ακόμη και αν δε σας φαίνεται ως η καλύτερη μέρα της ζωής σας (κάτι για το οποίο  κάποτε θα έχετε διαφορετική γνώμη ...) θυμηθείτε το σενάριο της μέρας της Μαρμότας. Ο πρωταγωνιστής φτιάχνει τη μέρα.

Ξεκινήστε με ένα χαμόγελο σε όσους στέκονται κακοδιάθετοι απέναντί σας. 'Η που θα τους μεταδώσετε το χαμόγελο ...ή - κατά το σλόγκαν- θα τους κάνετε να ανησυχήσουν.
( Κάπως πιο προχωρημένο είναι να τους πείτε  με το "Καλημέρα" ότι τους αγαπάτε .Κάποιοι θα γίνουν πολύ ευτυχισμένοι)
Βγάλτε το χιούμορ σας. Μην το κρατάτε κρυμμένο. Κάνει θαύματα. Τα πιο μεγάλα
Ακόμη και σε κάτι καφενεία που πάνε οι γέροι και τσακώνονται...μερικές φορές πάνε και οι γριές. Αλλά το χιούμορ πάντα νικάει

Δείξτε σ'αυτούς που αγαπάτε πόσο πολύτιμοι σας είναι.΄Οχι, δεν είναι αυτονόητο.

Κάντε κάτι το ιδιαίτερο που θα σας δώσει χαρά και θα ξεχωρίσει το σήμερα από το χθες ή το αύριο

Και ....(αυτό, ωιμέ! πρέπει να μου το επαναλαμβάνω σαν μάντρα)....πάψτε να ανησυχείτε με οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με ανεπίλυτο πρόβλημα. Αν το καλοσκεφτείτε , ελάχιστα προβλήματα εμπίπτουν σ'αυτην την κατηγορία.


το τραγούδι του βιντεακίου έρχεται κάθε καλοκαίρι , πιστό στα ραντεβού της μνήμης, να παίξει τις νότες του στο μυαλό μου
αφιερωμένο στις διακοπές όλων μας