Ο πλέον ισχυρός πυλώνας

 Μια ολόκληρη σειρά κυβερνήσεων καλλιέργησε στον πολίτη αυτής της χώρας την ιδέα ότι η μόνη πηγή εσόδων για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα είναι ο τουρισμός.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν να διαβάζουμε κείμενα σαν κι αυτό ή αυτό

την ίδια στιγμή που στο Ελληνικό παίζεται αυτό γιατί οπωσδήποτε τα πράγματα είναι έτσι και τι περίεργο; Τζάμπα πράγμα...

Όταν ο Έλληνας με τον μισθό των 800 ευρώ μικτά δυσκολεύεται να αγοράσει, νοικιάσει γκαρσονιέρα στην Κυψέλη.

(Όπως είναι γνωστό : Όσο πιο υπανάπτυκτη μια χώρα, τόσο μεγαλύτερη η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών)

.....

Εφέτος , λέει, περιμένουμε τρομερή αύξηση του τουρισμού

Ο πλέον ισχυρός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας. Και χωρίς αυτόν η χώρα δεν θα είχε ανάπτυξη!

Και είναι να αναρωτηθεί κανείς: είναι δυνατόν μία χώρα με τέτοια θέση στον γεωγραφικό χάρτη, αυτό το κλίμα, αυτά τα μυαλά να μπορεί μόνο να χτίζει ντουβάρια και να νοικιάζει ξαπλώστρες;

Όταν μόνο από ανεμογεννήτριες θα μπορούσαμε να παράγουμε ρεύμα για όλα τα Βαλκάνια και όχι μόνο να μην εξαρτόμαστε από κανέναν Πούτιν, αλλά να είχαμε εξασφαλίσει και το μέλλον της χώρας, όπως έκανε η Νορβηγία με το πετρέλαιο;

Κι όλη αυτή η σπουδάζουσα νεολαία, πώς γίνεται εκτός των συνόρων να μεγαλουργεί, αλλά εντός να μην μπορεί να παραγάγει τίποτα ;

Εκατομμύρια ξοδεύονται κάθε χρόνο στην εκπαίδευση για να εργαστούν και να ζήσουν αυτοί οι νέοι στη Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία και να προσφέρουν εκεί τις γνώσεις και τις υπηρεσίες τους.

.....

.....

Είναι τόσο λυπηρό να είσαι Έλληνας , να νιώθεις Έλληνας και να πρέπει να ζεις αυτήν την καθημερινότητα με μια Πισπιρίγκου να απασχολεί τα ΜΜΕ εδώ και ενάμιση χρόνο όταν η χώρα ξεπουλιέται για πενταροδεκάρες που δεν μπαίνουν καν σε ελληνικές τσέπες. Ή μπαίνουν στις πιο λάθος τσέπες. 

.....

.....

.....

Κάθε φορά πλέον που αφήνουμε πίσω μας το νησί το καλοκαίρι, ξέρουμε πως αποχαιρετούμε μια Αλεξάνδρεια που ολοένα χάνεται.

Κρίμα που οι πολιτικοί μας δεν αγάπησαν τη Σαντορίνη, τη Σίφνο ή τη Σύρο όπως εμείς.

πόσο πια....;

 Αυτό....που κάνεις ένα εμβόλιο και μετά παθαίνεις θρόμβωση, εγκεφαλικό, παράλυση...κάτι τέλος πάντων που μπορεί να σου στοιχίσει και τη ζωή...αλλά το εμβόλιο, δλδ η ουσία που μπήκε μέσα σου σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δε συνδέεται με τον μάλλον πρόωρο θάνατό σου....αυτό επιβεβαιώνει μόνο ένα πράγμα. Ή μάλλον δύο : ότι μας θεωρούν εντελώς ηλίθιους και εντελώς αναλώσιμους.

το ερώτημα που δε γίνεται

 Η δική μου απορία δεν είναι που υπάρχουν βιαστές και παιδεραστές. Η δική μου απορία είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν συνήθως επιτελικές θέσεις. 

Θέλω να πω πως δεν είναι το αίσθημα της εξουσίας που αποκτούν και ξαφνικά αλλάζει τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων, αλλά πως το ίδιο το σύστημα τους προωθεί, διότι αυτοί το στηρίζουν με τον τρόπο τους, όπως και ξέρουν να το εκμεταλλευτούν.

με αφορμή ένα φανελάκι*

 Υπάρχουν φράσεις σε κάθε λαό (όπως και σε κάθε άνθρωπο) που με λίγα λόγια προσδιορίζουν τη βασική κοσμοθεωρία του. Όταν έχεις ζήσει σε διαφορετικές χώρες για αρκετά χρόνια, αυτές πέφτουν κατευθείαν στην αντίληψή σου καθώς η σύγκριση γίνεται αυτόματα στο μυαλό σου δίχως καμία δική σου προσπάθεια.

Στη Γερμανία η φράση αυτή είναι : " Πώς θα κάνετε οικονομία". Όλη η ζωή των Γερμανών μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από το πώς θα εξοικονομήσουν περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε δραστηριότητα της ζωής τους.

Στην Ελλάδα η φράση αυτή είναι : " Πώς θα τραβήξετε τα βλέμματα...ή αλλιώς... πώς θα κάνετε εντύπωση". Με ποιο outfit, με ποια συμπεριφορά, με την αγορά και την κατοχή ποιων συγκεκριμένων καταναλωτικών αγαθών.

...

* (προσωπικά το φανελάκι του κ Τσιόδρα δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ούτε αρνητική, ούτε θετική. Όταν τον είδα να εμβολιάζεται on camera σκεφτόμουν μόνο αν πράγματι το εμβόλιο είναι αποτελεσματικό, πόσο καιρό θα μας προστατεύει και ποιες μπορεί να είναι οι μακροπρόθεσμες παρενέργειές του καθώς η φόρμουλά του είναι κάτι τελείως νέο και πειραματικό. Ο άνθρωπος είναι γιατρός..Προφανώς όσοι σχολίασαν την ενδυμασία του, όταν επισκέπτονται γιατρό, το κάνουν με κριτήριο αν η εμφάνισή του ανταποκρίνεται στα γούστα τους.)

σημεία των καιρών

 Κι επειδή η καραντίνα έκλεισε τα μπουζούκια, οι Ελληναράδες γείτονες μετέτρεψαν το σπίτι τους σε κέντρο διασκέδασης. Εφοδιάστηκαν με καραόκε, κάλεσαν φίλους και μερακλώνουν.

Χτες τα μεσάνυχτα μια σαλεμένη, ίσως και από την κλεισούρα γριά, βγήκε στο μπαλκόνι και φώναζε για τουλάχιστον 3 ώρες. Μπερδεμένα λόγια, άκρη δεν έβγαζες. Κάποια στιγμή ήρθε η αστυνομία, δεν κατάφερε τίποτα.

Ζούμε μια παράνοια. Και δεν είναι -μόνο- ο κορωναϊός.

Σήμερα...

 Σήμερα πέθανε η κ Ν, μια γειτόνισσα από τα παλιά. Δεν ήταν νέα, ούτε κι έμοιαζε η ζωή της με αυτό που αποκαλούμε "ζωή" καθώς ήταν εδώ και πολύ καιρό καθηλωμένη σ'ένα κρεβάτι. Όμως τελευταία ακούω μόνο θανάτους.

Και δεν ξέρω αν οι θάνατοι πλήθυναν ή αν παλιότερα δε με αφορούσαν. Το δεύτερο μάλλον. Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν, αλλά μεγαλώνοντας πληθαίνουν οι "δικοί" μας νεκροί. Κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται πιο ξένος.

Χτες, σε κάποια στιγμή που προγραμμάτιζα τις σημερινές μου δουλειές, σκέφτηκα πως αυτοί που "φεύγουν" κάπως ξαφνικά, αφήνουν πολλά πράγματα στη μέση. Κι αυτή η σκέψη ήταν κάπως στενάχωρη. Είχε κάτι το ανεκπλήρωτο.

4 χρόνια από εκείνον τον θάνατο σήμερα που μάθαμε για έναν άλλον

 

 Θα ήθελα να γράψω κάτι, αλλά δεν μπορώ. Μερικές φορές τα νέα είναι πολύ καθηλωτικά. Θα ήθελα να γράψω στον φίλο Δημήτρη, "Βάστα", "Βάστα και κράτησε όλες τις όμορφες στιγμές.Τα γέλια και τα παιχνίδια και τις κοινές εμπειρίες και όλη την ομορφιά που μοιραστήκατε. Γιατί αν υπάρχει κάτι που δε χάνεται, ίσως αυτό να είναι η αγάπη"